Ben uðruna bütün sessiz harfleri yok ettim. 

Sen tamamen susmayý tercih ettin.

Bende Sordum seni þiir'e neden aþk'a kestirmeden 

gitti diye...

Kendime sordum seni nasýl sevdiðimi,

Tarif edilemeyen bir sis çöktü içime

Sonra zifiri karanlýk…

 Tüm kelimelerin gölgesi vuruyordu yüzüme.

Geçmiþe sordum seni iyi miydi diye,

Sonsuz bir uçurum gibiydi bütün cevaplar,

Tek tek harfleri intihar ettiriyor gibiydim;

 Asfalta çarpýyordu seninle olan her kelime.

Kanýyordun , kanatýyordum vazgeçemiyordum.

Beynimin her hücresine asýlý gibiydin.

Sorguluyordum her aný.

Ve bütün sorular uçsuz bucaksýz belkilerin;

Kucaðýna býrakýyordu kendini.

Ona  beni sordum sevmiþ mi diye;

Gözleri aðlar gibiydi

Ve birazda…

Gözyaþlarýna hapsetmiþ beni belliydi.

Sordum kaleme, kaðýda  ne oldu böyle diye;

‘Ýntihara teþebbüs ediyorsun yine

Ve her harfi þimdi onun uðruna harcýyorsun

Hadi durma þiiri harca aþký harca;

Elinde son kalan her þeyi harca … ‘ dedi.

Sordum kendime deðer mi diye ,

Yüreðin sesi  der þimdi deðdi bile …