..Zaman ve hayat... Her ikisi birbirinin içine geçmiþ, birbiriyle sarmaþ dolaþ olmuþ kavramlarmýþ gibi görünse de bazen hayat zamanýn bir parçasý, bazen de zaman hayatýn bir parçasýdýr. Hayat, doðum ve ölüm arasýna sýkýþmýþ bir zaman dilimi deðil midir?
.....Zaman da týpký hayat gibi dünyanýn, daha doðrusu kâinatýn yaratýlýþý ile var olmuþ, kýyamete kadar devam edecek ve onunla yok olacak bir mefhum deðil midir?
.....Zamanýn da demek ki bir hayatý var. O da yok olmaya mahkûm. Fakat ayný zamanda hayat kadar deðerli bir kavram zaman...
.....Hayatý yaþamak bir sanattýr insanoðlu için... Zamaný en mükemmel þekilde kullanan insan, en iyi hayat sürmüþ bir insan deðil midir? Zira "zamana yemin olsun ki insan zarardadýr" kavli Celili boþuna deðildir. Þu malum misalde olduðu gibi insan, týpký güneþ altýnda buz satan ve "sermayesi eriyen þu adama acýyýn" diye feryat ederek elindeki buzlarý erimeden satma derdine düþen bir adam gibi zamana sýkýþmýþ bir haldedir.
Zaman kavramý dünyanýn kendi etrafýnda dönmesi ile oluþuyor. Bu dönme sayesinde gece ve gündüz yani günler meydana geliyor. Günler aylarý, aylar mevsimleri, mevsimler yýllarý kovalarken bir gün kapýnýz çalýnýyor ve ötelere çaðrýlýyorsunuz. O an gözünüzün önünden bir film þeridi gibi canlanýyor aylar, mevsimler, yýllar...
.....Dünyaya muhtaç olarak geliyoruz. Karnýmýzý doyurmak için birisinin aðzýmýza yiyeceklerimizi vermesi, yürümek için elimizden tutmasý lazým. Týpký ihtiyarlayýp elden ayaktan düþtüðümüzdeki gibi... Ama üzerimize titreyen, kol kanat geren, altýmýzý temizleyen, aðzýmýza yiyeceðimizi veren anamýz, babamýz yanýmýzda olmuyor. Bize bu fedakârlýklarý yaparken iðrenmeyen, üþenmeyen o insanlar yaþlanýnca bizler ayný duyarlýkta onlara dün bize baktýklarý gibi bakamýyoruz. Hem de yarýn bizim de ayný duruma düþeceðimizi bile bile...
.....Zaman akýp gidiyor. Çocukluðumuzu gençliðimiz, gençliðimizi ihtiyarlýðýmýz kovalýyor. Hayat, zaman denen bu mecradan bir yerlere akýp gidiyor.
.....Zamana durmasý için ya da geri dönmesi için hep yalvarýp dururuz, þiirler yazarýz, þarkýlar söyleriz. Ziyanda olduðumuzu aslýnda hep gayri ihtiyari hissederiz. Bazen:
....."Þimdi bana kaybolan yýllarýmý verseler" deriz.
......Bazen "Durdurun dünyayý" diye feryat ederiz.
......Bazen bir mucize bekleriz þarkýlarýmýzda "Bir mucize olsa, zaman dursa" diye.
......Aslýnda dünyaya geliþimiz buradan gideceðimizin de alameti... Yolcusu olduðumuz hayat denilen bu kýsa zaman parçasý içinde týpký zaman gibi fani olan bir mekânda birkaç günlük bir mola veriyoruz. Bu mola esnasýnda türlü imtihanlardan geçiyoruz ama çoðu zaman fark etmiyoruz. Ebedi yolculuðumuz için yol azýðý, yol hazýrlýðý yapmamýz gerekirken dünyanýn aldatýcý zevk, sefa ve meþakkatleri bize asli vazifemizi unutturup oyun ve eðlenceye, dünya malý biriktirmeye sevk ediyor.
.....Oysa hayatýmýz her gün bir sonraki gün için hazýrlýkla geçiyor. Topraðý iþlerken ekmeye; sularken, biçmeye; biçerken harman etmeye hazýrlýk yapmýyor muyuz? Hatta kaldýrdýðýmýz bu ürünle maiþetimize hazýrlýk yapmýyor muyuz?
.....Bu üç günlük dünya hayatýnda bu gündelik ihtiyaçlarýmýzý karþýlamak için harýl harýl çalýþýrken, ebedi mekânýmýz olan ötelerin ötesine giderken hazýrlýk yapmamak bir çeliþkidir.
.....Ýyilik ve güzelliklerden baþka oraya götürebileceðimiz neyimiz var?
Bu dünyada kazandýðýmýz mal, mülk, evlat, eþ vs. hepsi burada kalýyor. Bir top kefenden baþka ne götürebiliriz dünyalýk olarak? Koskoca bir hiç...
Zaman üzerine birçok söz söylemiþizdir: "zaman her þeyin ilacý", "zamanla unutulur, zaman siler" gibi. Oysa hiçbir þey silinmez, hafýza-i beþer nisyan ile malul olsa da, yaptýðýmýz her hareketi unutmayan bir Yaratanýmýz vardýr.
Ebedi yolculukta sadece yaptýðýmýz iyilik ve kötülükler bizimle gelebiliyor. O çok sevdiðimiz, uðruna canýmýzý verebileceðimiz, kalpler kýrdýðýmýz, haksýzlýklar, zulümler yaptýðýmýz dünyalýk sevdiklerimiz, tamah ettiklerimiz, "benim" dediklerimiz bu yolculukta bizimle olamýyorsa o zaman bunlar gerçekte nasýl bizim olabilir?
.....Bizim olanlar bizimle gelenlerse iyilik ve kötülüklerimizden, güzel amellerimizden baþka bizim olan hiçbir þeyimiz yok demek ki...
Zamanýn öleceði, yerin ve göðün korkudan birbiriyle sarmaþ dolaþ olacaðý o günde kabrimizden fýrlayýp "bize ne oldu? " diye etrafýmýza þaþkýn þaþkýn bakacaðýmýz, "dünyada bir gün ya da daha az kaldýk" diyeceðimiz, zamanýn ne kadar da izafi olduðunu anladýðýmýz o günde yol arkadaþýmýz olacak bu iki haslet iyilik ve kötülüklerimiz. Bizi ya baþý olan ama sonu olmayan vaat edilmiþ bir mekâna ulaþtýracak ya da ölümün bile olmadýðý, ölümün bile öldüðü azabýn içine yuvarlayacak.
.....Ahiretin tarlasý olan bu dünyada ne ekersek onu biçeceðiz. Ama rüzgâr ekersen fýrtýna biçersin demiþ atalarýmýz. Yaptýðýmýz kötülükler, haksýzlýklar hesap gününde karþýmýzda birer fýrtýna olarak belirecekse ve bu bize teblið edildiyse o zaman niçin hala daldýðýmýz bu gafletten uyanmak istemiyoruz?
Yoksa öbür tarafta da mý torpil bulduk, adamlarýmýz mý var? Yoksa hesaba çekileceðimize inanmýyor muyuz?
.....Bu dünya hayatýnda sermayesi eriyen buz satýcýsý gibi sermayemiz olan ömrümüz bitmekte, zamanýmýz azalmakta iken herhalde iyilik yapmada acele etmemiz gerekir. Kapýmýzýn ne zaman çalýnacaðýný bilemediðimiz gibi her an çalýnabileceðini düþünerek zamanýmýzý "vakit nakittir" düsturu ile en iyi þekilde kullanmalýyýz deðil mi?
.....Gül dikelim bu dünyaya gülistanýmýz olsun ötelerde... Ne dersiniz?


Halit Yýldýrým