Ìnsanlar tanýyorum, hani þu hayattan sýkýlmýþ, yorulmuþ insanlar... Hepsi yorgun, hepsi bitkin duruyorlar.

    Soranlarda var; ''hayat herkese bu kadar acýmasýz mý?'' Evet hayat bu, hep neþeyle geçecek deðil ya... Bu cevabý verirken bir arkadaþým geldi aklýma... Çok kalbimi kýrmýþ ve sonra benden özür dilemiþti... O an, arkadaþýma bir gün önce beni aðlatýp, bir sonraki gün güldürdüðünü söyledim... O an bana; ''Bunlarýn olmasý normal deðil mi? Bu duygulardýr yaþadýðýmýzý hissettiren...'' dedi. Evet bu duygulardý yaþadýðýmýzý hissettiren... O arkadaþým, benim için bir arkadaþtanda öte, bir dost, bir öðretmen, bir sýrdaþ ve sayamayacaðým bir çok þey oldu...

    Þimdi bende arkadaþlarýma ve hayattan sýkýlmýþ olanlara þöyle söylüyorum; Ya kendinize benimki gibi bir dost bulun ve mutlu olun, ya da hayata küsmeye ve içinize kapanmaya devam edin... Karar sizin, hayatý olduðu gibi kabul etmek ve yaþadýðýnýzý anlamak sizin elinizde... 

                                                                -Saygý ve Sevgilerimle-