Sevgisizliðin günümüzde tüm dünyayý sardýðý, insanlarýn birbirlerine daha yabancýlaþtýðý çok açýk gerçek. Küçük yerlerde, kasabalarda, köylerde daha dostane, daha sýcak ortamlar hâlâ var. Ancak büyük kentlerin cadde ve sokaklarýnda insanlar göz göze gelmiyor hatta birbirlerinin yüzüne bakmýyor.

Ýnsanlar arasýnda sevgi ve muhabbet yok. Derin ve samimi sevgi insanlarýn ellerinden alýnmýþ durumda ki bu, insanýn ruhunun alýnmýþ olmasý gibi bir þey. Çünkü kiþi sevgiyi yitirdiðinde geriye kalan nedir?… Bu, insanýn içinin boþaldýðý, manevi anlamda tükendiði anlamýna geliyor. Oysa her yerde, her ortamda sevgi, hoþgörü, þefkat ve merhametin esas olmasý gerekiyor.

Þehirlerin sokaklarý birbirini tanýmayan, tanýmaya da çalýþmayan insanlarla dolu. Birbirleriyle selamlaþmayan, selamlamak da istemeyen; birbirlerini sevmeyen, sevmeye de çalýþmayan insanlar. Birbirleriyle göz göze gelmeyen, birbirlerinin yüzüne bakmayan, bakmayý da aklýna bile getirmeyen insanlarla dolu. Ancak birbirine bu kadar uzak yaþayan insanlar, her nedense birbirine bu denli yakýn evler yapýyorlar. Birbirine güven duymayan, birbirine dayanmayan, ortak noktalarý olmayan þehir insanlarýnýn genellikle evlerinin birer duvarý ortak; birbirine dayanýyor, destek oluyor.

Artýk komþu komþunun külüne bile muhtaç deðil mi ne?.. Yan komþunuzun evinde ölüm sessizliði varken bir diðerinde kutlama yapýlýyor, eðleniliyor. Birbirinden haberi olmama durumunun yaný sýra duyarsýzlýðý yaþam felsefesi haline getirmiþ, kendi küçük dünyasýnda yaþayan birçok insan var ayrýca. Hiçbir þeyi düþünmeme ve yalnýzca bulunduklarý aný yaþama felsefesi üzerine kurduklarý bu yaþam þeklini asla deðiþtirmek istemiyorlar. Çünkü düþünmek onlara gerçeklerin kapýsýný açacak ve sorumluluklarýný hatýrlatacaktýr.

Bu yabancýlaþma yüzünden insanlar birbirlerinin gerçek yüzlerini bilemiyorlar. Zaten insanlar yüzlerinde birer maske ile ve son zamanlarda da koyu renkli güneþ gözlükleriyle dolaþýyor, kimliklerini, gözlerini, bakýþlarýný birbirlerinden saklýyorlar.

Ýnsanýn kalbinde Allah aþký olmayýnca, çevresine de o aþkýyla bakamýyor. Allah aþkýyla bakamamak içindeki tutkuyu ve sevgiyi; o muhteþem gücü kaybetmesine sebep oluyor. Sevgi ve aþký kaybettiðinde, insanýn içinde korkunç bir boþluk meydana geliyor ve artýk yitirilenlerin yerini sýkýntý, azap, korku, gerginlik, kuþku ve panik alýyor.

Kalbinde Allah aþkýný yoðun yaþayan insan ise gördüðü her güzelliðin farkýnda ve tümü için þükrederek, lezzetli bir hayat yaþar. Kaldýrdýðý her alýþkanlýk perdesi, yaþamýna güzellik katar. Asýl çabasý ise önünde açýlacak o son perdenin arkasýnýn, tükenmesi olmayan güzelliklerle dolu olmasý içindir.

Darünnisa