Geçenlerde 40 yýllýk bir radyo sanatçýsýnýn konuk olduðu bir tv programý izledim. Çok ilginç diyaloglar yaþandý programda. Bir bölümünü sizlerle paylaþmak için not aldým.

Programda sunucu, birçok ünlünün þu an yaþamadýðýný ama eserleriyle aramýzda olduklarýný, yaþlanmanýn ve bir gün ölümün kaçýnýlmaz olduðunu anlatýyor, "yaþlanmak yaþamaktýr" diyerek sözlerini bitiriyor. Sonra soruyor yaþlý sanatçýya; "ölüm ölüm aklýnýza geliyor mu. Ben öldükten sonra sanat dünyasý ne durumda olacak diye hiç düþünüyor musunuz?"

Sanatçý þu cevabý veriyor; "düþünüyorum tabi ki, ama öldüðümde radyonun önüne getirilmeyi, orada tören yapýlmasýný istemiyorum."

Yýllarýn sanatçýsý ilginç vasiyetini þöyle açýklýyor; "öldüðümde beni camiden alsýnlar, cenaze arabasýna koysunlar. Yol boyunca ... türküleri çalýnsýn. Biri bitsin türkünün, diðeri çalýnsýn." Ýstediði türkülerin adlarýný da açýklýyor. Hatta bu vasiyetinde ne denli ciddi olduðunu kanýtlamak istercesine, bunun yazýlý vasiyeti olduðunu da üzerine basarak sözlerine ekliyor.

Düþündüm; insanlar ölüm konusunu bile dünya hayatýna yönelik olarak söz konusu ediyorlar. Oysa ölüm, insan hayatýnýn en önemli konusu ve tek gerçeði. Nasýl yaþamýþ olursa olsun her insan yaþlanýyor, hastalanýyor, belli bir süre sonra da ölüyor. Ev ne kadar muhteþem de olsa zamanla eskiyip, yýpranýyor. En son model otomobil çürüyor, parçalanýyor, kullanýlmaz hale geliyor. Makamýný, kariyerini insan her an yitirebiliyor.

Çok tanýnmýþ da olsa insan bir süre sonra unutulup gidiyor. Son yýllarda hayatýný kaybetmiþ en tanýnmýþ isimlerin, baþbakanlarýn, politikacýlarýn, sanatçýlarýn, edebiyatçýlarýn adlarýndan bile söz edilmiyor.

Allah, insana acizliðini hatýrlatacak onlarca özellik vermiþ. Ýnsanlarýn büyük çoðunluðu sürekli ilaç kullanýyor. Allah, bu acizlikleri, Kendisini, ölümü ve ahireti düþünmeleri için veriyor. Sonsuz merhametiyle, dünyaya hýrsla baðlanmamalarý veriyor bu acizlikleri ama buna raðmen insanlar düþünemiyor, dünyaya delice baðlanmanýn anlamsýzlýðýný akledemiyorlar.

Uyku ihtiyacý, yorgunluk ve yaþlýlýk da insana özel olarak veriliyor. Bu gerçeðin farkýnda olmayan, örneðin hastanede kanser tedavisi gören birini düþünelim. Öylesine gaflette oluyor ki hala orada fabrikasýnýn hisselerinin ne olacaðýný düþünüyor. Ölüyor, yakýnlarý nereye gömüleceði konusunda tartýþýyorlar. Mezarýnýn nereye yapýlacaðý ya da hangi malzemeden, nasýl bir mezar yaptýrýlacaðý ile ilgili karar veremiyorlar. Oysa topraðýn altýndaki insan için mezarýnýn manzarasýnýn ya da gösteriþli olup olmamasýnýn ne önemi var?

Ýnsan, zavallýlýðýna ve aczine raðmen -haþa- kendince ölüme meydan okumaya kalkýyor. Bunca aczine raðmen insanýn, ölümü ve ahireti düþünmemesi ne kadar akýlsýzca. Aklýný kullanýp düþünen insan ise aczini gördükçe Allah yakýnlaþýyor. Aczi onu Allah’a daha çok baðlýyor.

Dünya hayatýndaki eksiklik ve acizlikler, güzel þeylerin var olmadýðý anlamýna gelmiyor þüphesiz. Dünyada insana Cennet’i hatýrlatacak pek çok güzel nimet var. Ancak güzelliklerin yaný sýra Cehennem’e ait çirkinlikler de bulunuyor. Ýmtihan mekaný olmasý nedeniyle Cennet ve Cehennem’e ait özellikler dünyada bir arada. Bu hikmetli yaratýlýþ, Cennet ve Cehennem hakkýnda fikir edinmemiz ve geçici dünya hayatýna kendimizi kaptýrmak yerine, gerçek ve sonsuz yaþam olan ahirete yönelmemiz için. Gerçek ve sonsuz yurt ahiret çünkü.

O halde yapmamýz gereken, gerçekleri fark ettiðimizde hiç vakit yitirmeden, yýkýma götüren yoldan dönmek, Allah’a teslim olmak. Önemli olan yalnýzca Allah’ýn hoþnutluðu için yapýp ettiklerimiz. Dünyada sahip olduðumuz her þeyin ardýmýzda kalacaðýný, birlikte götüreceðimiz tek þeyin, inancýmýz ya da inançsýzlýðýmýz olduðunu unutup aldanmayalým.

"Ey insanlar, hiç þüphesiz Allah’ýn vaadi haktýr; öyleyse dünya hayatý sizi aldatmasýn..." (Fatýr Suresi, 5)