Hayatý Duymak

/Duydum ama anlatamadým

Ölüm sýcak bir yaz güneþi kadar masum dururken baþýmda./ diyordu þair Zekeriya Efiloðlu bir þiirinde. Ölüm ile hayat arasýndaki ince çizgiyi duyabilme ve onu þiir tualine resmedebilmek için illa görmek gerekmediðinin altýný çizmiþtir þair.

Duymak! Saðlýk açýsýndan önemlidir elbette lakin saðýr bir duymak ne kadar saðlýklýdýr. Bir sesteki acýyý, can havlini, yarayý, yardým çaðrýsýný, gözyaþýný duyabilmek kaç kiþinin kabiliyetidir. Bu duymanýn bir adý da /yüreðinizle/ görmektir aslýnda, görebilme meziyetinin o taçlandýrýlmýþ güzelliðini yüreðimizde büyütemiyorsak seslerdeki renkleri tualimize aktaramayýz elbette ve duyamayýz hayatý.

Yeni doðduðumuzda ilk niçin aðladýk, üþüyorum diye mi, açým diye mi? Hayatý duymak o an baþlýyor sanýrým, yaþam ve ölüm o an birlikte duyulabiliyor olmalý. Gözlerimiz renkleri, þekilleri, yüzleri seçemiyorken, kollarýna uzandýðýmýz o muhteþem kokulu kadýnýn o muhteþem sesindeki güveni görebilmekle baþlamaz mý duyma yolundaki ilk adýmlarýmýz. O kadýn yine o muhteþem kokulu kadýn deðil mi, o kadýn yine o muhteþem sesli kadýn deðil midir de annesine elleri kalkan evlatlar nasýl oluyor da o duyma yeteneklerini yitiriyor.  Zamanýn içinde neler oluyor da saðýrlaþýyoruz?

Ýþine gelmiyor diye büyüklerinin öðütlerini duymamak için kulaklarýný kapatan çocuklar gözlerini de kapatýyorlarmýþ, yeni fark ettim. Otobüste büyüklerine yer verme konusunda annesinin söylediklerini duymamak için kulaklarýný kapatýp gözlerini dýþarýya yönlendiren çocuk gözleriyle duymayý öðrenmiþ olmalý. Hayatý en çok gözlerimizle duyduðumuzu onlar çok önceden keþfetmiþler meðer. Ya bizim çocukluðumuzda ki keþiflerimize ne oldu, biri gelip öðrendiklerimizi çaldý mý yoksa? Aklýmýz bize oyunlar mý oynuyor?

Telaþlý adýmlarda korkuyu, sýkýlan yumruklarda öfkeyi, gülümseyen dudaklarda hüznü, gözlerin derinliðinde acýlarý duyamaz mýyýz? Gözlerimiz duymayý tekrar öðrendiði gün daha çok insan olacaðýz belki de ya da daha çok saðýrlaþmaya gönüllü!  Saðýrlaþmaya meyilli oluþumuz, gerçeklerden kaçýþýmýz mýdýr? Hayatla yüzleþmek iþimize gelmiyor mu, onu duymazdan gelmek nereye kadar idare edebilir bizi? Yoksa böyle mutlu muyuz?

Hayatý duymayý sevenler o duygunun ezici acýlarýný sýrtlarýnda kambur yapýp taþýrken, gökkuþaðýndan sevinçlerle de ödüllendirilirler. Hayatta duyabildiðimiz sadece hüzünler, acýlar, aðýtlar, isyanlar, ayrýlýklar, ölümler deðildir elbette. Hala yeni doðduðunda üþüdüðü için mi, niye bu dünyaya geldim sitemi için mi yoksa açým diye mi aðladýðýný bilemediðimiz bebeklerin gülümsemesi, bir aþkýn bir insan hayatýna nasýl bir mutluluk getirdiði, bir çiçeðin kokusundaki anlatamadýðýmýz keyf...  En çok gözlerimizle duymaz mýyýz aþkýn çiçek açýþýný ya da çiçeklerin soluþunu? En çok gözlerimiz baðýrmadý mý ilk ‘seni seviyorum’ larýmýz? Ýlk aþkýn ilanlarýný gözlerimiz yaptý, duymak isteyenler duydu, duymak istemeyenler bu sesi yok saydý. Ayrýlýklar oldu, hüzünler oldu ama gözlerimiz en çok aþký duymaya meyilli oldu.

Ellerimiz, kulaklarýmýz, gözlerimiz, ayaklarýmýz kýsaca yüreðimiz duymayý unuttuðu ya da saðýrlaþtýðý vakit hayat bazýlarý için tozpembe olacaktýr lakin duyulmayý bekleyenler için o ýstýraplarýný, yalnýzlýklarýný, acýlarýný, yardým çaðrýlarýný kim duyup kim el uzatacak.

Hayatý en güzel renkleri ile duymanýn ayrýcalýðýný keþfetmek, gözlerinizin duymayý arzulamasý ile sizi kucaklayacaktýr. Hayatý duymak üzre hoþ kalýn…