Dengem

Mayına bastın, koptu kolum

Dengemmiş

Kapatıp ağzımı saklıyorum çığlıklarımı

Amma

Gözlerimi saklayacak yer kalmadı

Islanan kirpiklerimi pencereye seriyorum

Ağlama

Kuruyacak yaralarımız

Güneşi asacağım yatağının başına

Ellerim kefensiz cesetler gibi yanı başımda

Çaresizim Can!

Ya gideceksin / ya

/ susacaksın/

Sormuyorum

Birkaç yalan daha söyle

Korkmuyorum de!

Yalancı yüzümü okşayan rüzgârlar

Saçlarım utanıyor Can!

İçimde korkulardan ırmaklarım var

Sor

Ben / hiç / korkmuyorum!

Geceyi sürdüm tırnaklarıma

Toprağımda intihar askerleri dolaşıyor

Sana benzettim yüzümü

Kendini yalnız hissetme /diye

Herkes geçer diyor / geçmiyor

Kuyu diplerine düşürüyorum

Çölleşiyor umutlarım

Yağmuru biriktiriyorum avuç içlerimde

Beni birazcık seviyorsan,

Yağacak mısın Can?

Birazdan güneş doğar, uyandır beni kâbuslardan

Balkonun kapısını aç, içeri al aydınlığı

Yüzüne umut çal biraz

Dudaklarına kahkaha sür

Çay demle, yanında tost

Denize karşı yapalım kahvaltımızı, yatma artık

Birazdan ağrılar doğar batar gözlerin

Ben bu karanlıklarda nasıl mutluluk yudumlarım

Beni birazcık seviyorsan

Işıkları yak Can!

Nevim Karahan