Lise döneminde okul dergisinde çýkan yazýma rastlayýnca sizlerle paylaþmak istedim. Bu çalýþmamý Mayýs 2010'da gerçekleþtirmiþtim. O dönemler yazýya tam anlamýyla merak saldýðým, þiire aþýk olduðum dönemlerin henüz ilk günleriydi. Belki ilk dakikalarý, belki ilk saniyeleri... Ama gerçek olan bir þey vardý. Ben yazýya, þiire fena halde tutulmuþtum...     

           Romanda sevdaný uzun uzadýya anlatýrsýn. Sayfalara sýðdýramazsýn. Bu sevda seni çok yorar beklide. Anlatýrsýn sevdaný, bitmez. Kalbine saklarsýn, bulamazsýn. Sevda; bunlar gerçekleþirken senin yaþadýklarýndýr. Her ne pahasýna olursa olsun sevmek, yaþamak ve yaþatmaktýr. Ama kim bilir, belki de romanýnda sevdaný anlatmana kelimelerin dahi yetmez.

            Sevdaný romanda anlatýrken, hep aralara farklý þahýslar girer. Oysa þiirde öyle deðildir. Hiç kimse araya giremez. Çünkü ortada bir karasevda vardýr. O karasevdayý kalbinde saklamýþsýndýr. Artýk senden baþka kimse bulamaz. En güzel sevdayý þiirde yaþarsýn. Öyle güzel anlatýlmýþtýr ki karasevdalar, kelimelerin ardýnda kelimeler, aþklarýn arasýnda âþýklar, sevdalarýn arasýnda sevdalýlar… En büyük sevdalýlar, âþýklar þiirde vardýr. Koskoca Osmanlý Ýmparatoru Sultan Selim bile, sevdasýný, aþkýný dile getirirken þiiri kullanmýþtýr. Yazmýþ olduðu þu beyitte olduðu gibi:

“Þiirler pençe-i kahrýmda olurken lerzan
Beni bir gözleri ahuya zebun etti felek”

Demek istediði þudur:

“Aslanlar kahrýmýn penceresinde titrerken
Felek, beni bir ceylan gözlüye köle etti.”

Ya Fuzuli, ona ne demeli. Sadece þiirini oluþturan bir kelimeyi 14 yýl beklemiþtir. Ýþte þiir karasevda yapan da, budur.

            Umurunda olduðumuz bu hayat, sevda rüzgarlarýný alýp savururken, kimimiz hissedemeyiz bu rüzgarý. Kimimiz rüzgarla birlikte savrulur gideriz. Hayallerimizin solgun aðacýnýn her dalýnda, sonsuz bir ümit ve kördüðümle filizlenen, bir o kadar da ürkek olan karasevdalardýr, bulutlarý aðlatan. Sadece ‘sevilmek’ harekete geçirmez mi donmakta olan bir kalbi? Ve hýzla çarpan bir kalp deðil midir onca güzel þeyin sebebi?

Ne demiþ Nihal ATSIZ;

…

Gün senden ýþýk alsa da bir renge bürünse;
Ay secde edip çehrene, yerlerde sürünse;
Her þey silinip kayboluyorken nazarýmdan,
Yalnýz o yeþil gözlerinin nuru görünse...
Ey sen ki, kul ettin beni onmaz yakýþýnla,
Ey sen ki, gönüller tutuþur her bakýþýnla!
Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince
Çehren bana uðrunda ölüm hazzý verince
Gönlümdeki azgýn devi rüzgârlara attým;
Gözlerle günah iþlemenin zevkini tattým.
Gözler ki, birer parçasýdýr senden Ýlah'ýn,
Gözler ki, senin en katý zulmün ve silahýn,
Vur þanlý silahýnla, gönül mülkü düzelsin;
Sen öldürüyorken de, vururken de güzelsin…

            Gözlerinizi kapattýðýnýzda gördüðünüz tek þey, o derin, o kapkara sevdanýzdýr. Þiir de hep böyledir. Sözler öyle birbirine bütün olmuþtur ki derin ve kapkara duygular içermektedir.

             Kimi insan þiirle öldürür sevdiðini ama yine de ölmez insan. Sýzlayan yerinden sevmeye baþlamalý bir insaný. Sevdiði kadar da sevilmektir zaten bir acýnýn yarabandý…


Gökçe Üstündað – Mayýs 2010
Roman Bir Sevda Ýse, Þiir Karasevdadýr