Bir varmýþ bir yokmuþ. Evvel zaman içinde, yaramaz bir çocuk varmýþ. Bu afacan hiç yerinde durmaz, sürekli kavga eder, gürültü yaparmýþ.
Zavallý kuþlara taþ atarken, komþularýnýn camlarýný kýrarmýþ. Annesi ne kadar nasihat etse de, bir kulaðýndan girer, diðerinden çýkar çýkarmýþ.
Bu afacanýn babasý bir gün, kýrmýzý bir araba almýþ. Ailece çok sevinmiþler. Baba çocuklarýna seslenmiþ;
“Haydi, çocuklar hazýrlanýn, Sizleri gezdireyim, “ demiþ.
Ýki kardeþ arkaya oturmuþ. Anneleri de ön tarafa geçmiþ. Sevinçle yola koyulmuþlar. Hafiften rüzgâr esiyor, aðaçlar yapraklarýný döküyormuþ. Her taraf sarý yaprakla dolmuþ.
Yaðmur ise yumuþak bir þekilde çiseliyormuþ.
Bizim afacan yerinde duramýyormuþ. Pencereyi açýp dýþarýya bakýyor, bazen de kolunu uzatýp, yaprak yakalamaya çalýþýyormuþ.
Babasý çok kýzmýþ ona;
“Sakýn bir daha öyle yapma! Yoksa kolun kýrýlýr oðlum. Gezintimizi zehir etme olur mu?”
“Peki, babacýðým” demiþ, afacan. Kolunu çekmiþ içeriye. Ama içi kýpýr kýpýr ediyormuþ.
Bu seferde kýz kardeþine dönüp, onunla kavgaya baþlamýþ.
“Abi yapma arabadayýz. Þimdi babamýzýn dikkati daðýlýrsa, kaza yaparýz sonra,” demiþ.
Afacanýn bu söze de aklý yatmýþ, kardeþiyle didiþmekten vazgeçmiþ. Ama biraz sonra heyecanla, yan taraftaki arabaya bakmýþ. Onun içinde bir köpek görmüþ
Rengi de çok güzelmiþ. Dalmaçyalý gibi renkliymiþ. Bu onun çok dikkatini çekmiþ. Bunun üzerine afacan babasýnýn sözünü unutup, sinsice pencereyi açmýþ. Kolunu dýþarýya uzatmýþ, köpeðe “merhaba” demek için.
O sýrada bir araba geliyormuþ. Hem de çok hýzlý bir þekilde geliyormuþ. Köpek arabayý görmüþ, öfkeli bir þekilde havlamaya baþlamýþ. Arabadakiler de heyecanla baðýrarak;
“Çek elini, çek içeriye çabuk ol! Arkadan araba geliyor” demiþler.
Afacan fark etmiþ etmesine amma, iþ iþten çoktan geçmiþ o zaman. Acý bir feryat duyulmuþ. “Ah kolum, kolum koptu!”
Baba aniden frene basmýþ. Heyecandan ne yaptýðýný bilmiyormuþ. Yerler ýslak olduðu için de, araba saða sola kaymaya baþlamýþ. Baba arabayý kontrol edemiyormuþ. Sonunda gide gide bir aðaca çarpmýþ.
Anne ile baba arabadan fýrlamýþ. Çünkü emniyet kemerini takmamýþlar. Çocuklar da arabaya sýkýþmýþlar. Afacan aðlamaya baþlamýþ.
“Babacýðým anneciðim ne olur ölmeyin!” Yaðmur gibi gözyaþý dökülüyormuþ. O sýrada þefkatli bir el; “Oðlum kalk, kendine gel,” diye afacaný uyandýrmaya çalýþýyormuþ.
Ayýn gülümseyen yüzü, pencereden afacaný seyrediyormuþ. Afacan annesinin sesiyle, korku dolu rüyadan ayýlmýþ. Sevgiyle annesine sarýlmýþ.
“Anneciðim anneciðim bir daha asla yaramazlýk yapmayacaðým söz veriyorum. Hele de arabalardan elimi hiç mi hiç dýþarýya uzatmayacaðým. Siz de ne olur anneciðim, siz de arabaya bindiðinizde unutmayýn, emniyet kemerlerinizi takýn. Yoksa hepimiz üzülürüz,” demiþ.
Ayýn gülümseyen yüzüne bakarak, tekrar uykuya dalmýþ. Tüm çocuklara da bu masalla, bir musibetin bin nasihatten daha iyi olduðunu öðretmiþ. Siz siz olun çocuklar,- musibet gelmeden önce büyüklerin nasihatini dinleyin. Hadi iyi geceler sizlere.
Gökten üç elma düþmüþ. Birisi dikkatli olanlara, birisi nasihate kulak verenlere üçüncüsü de bu masalý okuyanlara.