Online Üye
Online Ziyaretçi
.
seyriyen ağaçlarım değil onlar
açık gitmiş gözlerim
yanık bir mektuba yarası sinmiş
savunmasız iki satır eskitir hep dünüm
ay uyutup koynunda saklı duran
gölgemin karaltısında dağlar
inatla yama vurup hasreti aç çığlığa
boya kendini ateşe yan
doyma/yan ölüm
üşüdükçe masumlaşıyor gece
alnı soyulmuş evler bırakıyor güç bela
ciğerine verem sarmış şehir
yemyeşil rüyaların kıymetli tiniyle
çekinmeden söyle gökyüzüne
yalın aşkı yazsınlar sadece
bir hücrede bin can uyutan yaşam hanene
ardından ince ince kan inceldikçe zulüm
seni hiç durmadan ağlayan anlar
20Mayıs2012