Online Üye
Online Ziyaretçi
—Kalbim Ege’de kaldı. diyordu Kaptan
—Ege’de…
—Ela’da…
Akdeniz ona ulaşmanın heyecanıyla aktır, Karadeniz ondan uzaklaşmanın hüznüyle karadır.
—İzmir sedefse Ela incidir. diyordu kaptan.
—Ege maşuksa Doğu’da âşıktır.
Ela Egeli Kaptan Doğuludur.
Başka izaha lüzum yoktur.
Bu da böyle bir aşk hikâyesidir.
Yüreğine o kadar işlemiş ki bu aşk Kaptan’ın, Kaptan dalıp gidiyordu habire.
Dumanı içine kadar çekiyordu sigaranın.
Hayalini çiziyordu üflediğinde boşluğa.
O sevgilinin, o afetin, o dilberin.
Yaşlar dökülüyordu ardı ardına.
Bir mermi yağmuruydu sanki bu yaşlar.
Ah Kaptan!
Vah Kaptan!
Kalp delen yağmurlara kaldın demek
Kalp yakan yangınlar sana düştü demek.
“Yar seni kara saplı bir bıçak gibi sineme sapladılar” diye dizeler okuyordu şairlerden üdebalardan.
Ela’ya şiirler yazıyordu, hikâyeler.
Masallar anlatıyordu yarınlar üzerine.
Mutlu günlerin hayalini betimliyordu.
Kaptan türkü sözlüydü, Ela türkü gözlü.
Biri yazandı diğeri yazdırandı.
Öyle küskün bakma yar demişti kaptan Ela’ya.
Aragon’un Elsa’sı varsa Kaptan’ında Ela’sı vardı Türk Edebiyatı’nda.
Geniş bir ummanda bir köpüktüler oysa birbirlerine karışmayı dilediler.
Ve vasıl olmak için aşklarına çaba sarf ettiler.
Şimşekleri çektiler üzerlerine, yağmurları yediler ıpıslak oluncaya değin, güneşi gördüler tenleri yanarcasına, fırtınaya yakalandılar can sandalları debelendi durdu.
Yıkılmadılar bir tek, batmadılar, boğulmadılar.
Kaptan ufka baktı ve:
—Sevdim işte. dedi derinden. Fay hatları oynadı birden, gök yıkıldı aniden, yer yarıldı. Denizler kabardı, dağlar kıvrandı.
—Kalbim Ege’de şimdi! dedi ağlamaklı.
—En Batı neresi en Doğu nere? Mesafeler azaltmaz aşkı bilakis arttırır. dedi çok sonra…
Al yüreğim senin olsun demişti bir akşamüstü.
Ben sende de yaşarım.
Kaptan aşkın bütün mazmunlarını hatmetmişti.
Bütün girift yönlerini adı gibi biliyordu. Bütün metaforlarında yüzüyordu aşkın.
Oysa bir çakır gözlünün esiriydi şimdi.
Onun yaratmış olduğu anaforlarda debeleniyordu.
Seviyordu Kaptan ölesiye.
Ela’da seviyordu yaşayasıya…
Kaptan incinmesin istiyordu o peri, kırılmasın tek.
Gözlerinde sevinç yuva yapsın istiyordu.
Aşkı ilmek ilmek onun bütün hücrelerine değin işlemek istiyordu.
Nakış nakış kalbine nakşetmek istiyordu onu.
Kaptan Ela’nın kalbine imza atmak istiyordu.
Onun ruhuna karışmak.
Onunla bir olmak.
Ah Ela!
Nazlı ceylan, inci mercan.
Kaçamak bir aşkın yaramaz çocuğu.
Gözleri fettan…
Farkında değildi hiçbir şeyin sanki.
Kaptan der’di oysa Kaptan’ım dese her şey rayına oturacaktı.
Kaptan der’di oysa Kaptan’ım dese bulmaca çözülecekti.
Sahiplenmeydi Kaptan’ım.
Benim Kaptan’ım demekti.
Ait olma…
Bir olma.
Demiyordu hep bir tedirginlik vardı sözlerinde, bir kaçış.
Kaptan’ın yüreği doluydu.
Gözleri de…
Sözleri de…
Özü de…
O güzel bir el uzatsa kalbinden Kaptan’a, bir göz ucuyla baksa derinden, bir seviyorum dese içten… Öleyazacaktı Kaptan o zaman ölene kadar yazacaktı Kaptan!
Kaptan’dan daha bahtiyarı olmazdı yeryüzünde.
Kaptan’dan daha mutlusu.
Kaptan’ım deseydi o yâr.
Kaptan seviyordu.
Tene değen yel gibi seviyordu.
Güle değen çiğ tanesi gibi seviyordu.
Cana gelen bela gibi seviyordu onu.
Ve onun can pınarına başını dayayıp kana kana içmek istiyordu.
Bir sünger gibi onun ruhunu içine çekmek istiyordu.
Ve Nazım’dan Bir Ayrılış Hikâyesi’ni okuyordu Kaptan durmadan.
"Erkek kadına dedi ki:
-Seni seviyorum,
ama nasıl,
avuçlarımda camdan bir şey gibi kalbimi sıkıp
parmaklarımı kanatarak
kırasıya
çıldırasıya...
Erkek kadına dedi ki:
-Seni seviyorum,
ama nasıl,
kilometrelerle derin, kilometrelerle dümdüz,
yüzde yüz, yüzde bin beş yüz,
yüzde hudutsuz kere yüz..."
Ah Ela!
Kaptan’a tatlı bela!