YOK OLUŞ...
İzbe sokakların
arnavut kaldırımı taşlarında
ararım ayak izlerini.
Vurgun yemiş bir yarasa,
taze kan kokusu eşliğinde
getirirken haberini bana,
giyotinde ölüme amade duygularım
şahlanır.
O an ayyuka çıkar korkularım.
Ve...
Yıldızlar gecenin koynuna
saklanırken.
Sözlerin gelir aklıma;
“hani olur da bir gün
özlemlerin sancısı dayanılmaz olursa,
gökyüzüne çevir gözlerini
bak yıldızlara.
İşte o zaman acıların hafifleyecektir.
Çünkü, bütün yıldızlara
senin adına bıraktığım
sevgiler yağacaktır saçlarına.”
Köşedeki harabe evin yanında
cılız yanan sokak lambası
şahit olur gözyaşlarıma.
Yüreğim tirtir titrer.
İçimdeki çocuğa usulca sarılıp
korkularımdan arınmak isterim.
Oysa,
Çocuk onurlu!
Çocuk gururlu!
Acıyan gözlerle bakarken bana,
Pejmurde ruhum küçüldükçe küçülür.
İzbe sokakların
arnavut kaldırımı taşlarında
yok olurum...
SEVGİ SALMAN
21.09.2012/ 23.19