Benim bir kalbim vardý..Ona verdim..

Sevdi..Çok sevdi..Hiç kýrmadý hem de..Belki de kýrmayan oydu sadece..Paramparça iken toparladý, birlestirdi kalbinden geldiðince..Mesela bana yeniden þarkýlar söyletti..Heyecan kattý içime mesela..Tek bir gülüþüyle bile..Tek bir sözüyle, sesiyle.

Sonra býrakýp gitti..Kýrmadan gitti..Kýrmadý belki kalbimi..ama adýný yazdý özenle, usul usul üzerine..Adýný adýmýn yanýna yazdý ama ömrümüze yaz(a)madý..

Yarým býraktý masalý..Sen hayallerinle tamamla masalýmýzý der gibi..

Benim hayallerim senin gibi güzel gülemez ki..Sesin hayali olur mu..? Peki ya gülüþün..? Sen yoksan gülüþün gözyaþý olur da sesin hasretten öteye geçemez ki..Sen yoksan nasýl gülsün bu yüz? Nasýl adýný söylesin ki kalbim çarparken? Peki ya nefessiz kalmak nasýldýr bilir misin? Bilirsin tabi, benimki de soru..Sen öðrettin neticede nefes almanýn güzelliðini de nefessiz kalmanýn çaresizliðini de..Sende öðrendim çaresizliði sevgili, sevmenin ne demek olduðunu öðrendiðim gibi..Sevdiðini kilometrelerce ötede olmasýna raðmen hissedebilmeyi..

Þimdi düþünüyorum da alýp götürdüklerin mi çok yoksa bana getirdiklerin mi diye..Yüreðime “seni” getirdin, hayatýmdan “seni” götürdün..Bu denklemi çöz çözebilirsen þimdi..Sensizliði eþitliðin diðer tarafýna atsam eþitsizlikler silsilesi..ama bir o kadar da eþit gibi deðil mi? Ýþte ben tam da burada çok bilinmeyenli bir denklemin ortasýnda varlýðý yokluðu belli olmayan bir nokta gibi kaldým..Varlýðýnla mutluydum, yokluðunla bittim..

Yine de ne var biliyor musun küçük haným? Kalbimdesin ya..Kalbindeyim ya..Ýþte bu herþeye deðer..Belki yaþatamadýklarýn var ama yaþattýklarýnla bile bu kalbin sahibesisin bundan böyle..

Hep öyle kal..Hep bana yakýn..

Ama hayýr ! Aðlamak yok..O gözlerden düþen her damla yaþ, içinde senin olduðun o kalbe balyoz gibi iniyor bilesin..Þimdi sil gözyaþlarýný ve bundan sonra her aðladýðýnda bu aklýna gelsin..

Þimdi daha rahat söyleyebilirim..Hep benimle kal, hep CANýma yakýn..