Ben seni sevdim, senin yokluðunda her gün sana kavuþmanýn hayallerini içimde büyüttüm.

Sensiz geçen her geceye, bin kahýr bin bir sitem ilettim.

Rüyalarýmda her an seninle yatýp, Seninle sabaha günaydýn dedim.

Ýçimde büyüttüm sevgimi, sabrýmý, umudumu, sensiz ne yaþayabildim, ne de ölebildim.

Her gün, sensiz geçen bir günün eksilmesine sevindim,

Öyle ya sensiz bir hayattan bir gün daha bitiyordu. Hep bunu düþündüm.

Sana kavuþmanýn sevincini içime hapsettim.

Geceler; o kapkara geceler,

Hastalýklarýn ve sevdalarýn yüreðimize, acýsýnýn en derinlere iþlediði geceler,

Sensizlikte binlerce kez ölüp ölüp, tekrar sabaha seninle baþtan yaratýldýðým geceler.

Bir onlar þahit kanlý gözyaþlarýma,

Bir onlar en sýrdaþ kanayan yaralarýma,

Bir onlar þahit yüreðimde yamalý sevdana.

Sensizlikmiþ bu kadar canýmý yakan,

Acýtan, parçalayan,

Bir sen vardýn içimde,

Bir de o vefasýz sevdan.

Geliþinle aydýnlanacaktý dört duvar,  geceler an kadar kýsalacaktý gülüþünle, ne þafaklar doðacaktý günle kucaklaþan, nice akþamlar paylaþýlacaktý gecelere uzayan, ne umutlar yeþerecekti yüreðimizdeki topraktan.

Bunca acýya, bunca ayrýlýða, bunca kahýrla, dile gelecekti zaman.

Uzayýp giden yollardan gelmiþsin,

Bizi, bizden çalan gönüllere girmiþsin,

Emanet kalbimi yerlere sermiþsin,

Beni soranlara

 ‘O kim’ demiþsin.

Meðer sen, benden çoktan gitmiþsin,

Bir sen vardýn içimde.