Söz Soykırımı
Seni seviyorum demek;özlemlerin en kısasında bile tetiklerin ardı ardına çekilmesiydi..
Seni seviyorum demek; sevdiğini öylece, o gibi kabullenmekti.
Özlemek sevmektendi.
Şimdi özlemlerim beni vuruyor şakağımdan.
Acının güncesi derim,şimdi sorsan seni özlemeleri..
İnce kıldan ince kesikler bıraktın özüme. Senden sonra; hayatın bütün anlamsızlığı yük olmaktan çıkıp kambur oldu bedenimde…
Şimdi yalnızlığımın adıdır kanamalar.
Sokaklarda kar sessizliği yalnızlığımla, tüm beyazlarımı rehin alan zifiri sevdanla dolaşıyorum.
Hangi kavşaktan çıkınca bulacaktım yitirdiklerimi?
Çetrefildi sevdanın yolu, bilendim halbuki yanılmışlığımı tekrarladım.
Bütün bu yürek karmaşamla,anlam çatışmaları ve seninle;sığınmışken karanlık odamda sigara dumanına zehrimi damar damar akıtıyorum canıma.Ki can;en acıyan yerde değil mi ki??
Yaşam dediğin hiçlikten öte değil mi??
Ve her ile başlayan birçok şeyin sonu hiçmiş, şimdi daha iyi anlıyorum!
Zin ne yapmıştı Mem bu kadar yangına düştü?
Uğruna yaşamını uçurumlara adadı.
Gözlerine baktı yaşar gibi, ölür gibi…
Sende son defa baksan gözlerime sen gibi; ben ölüm çiçeği açsam sonsuzluğun beyazlığında…
(
Söz Soykırımı başlıklı yazı
ezgi-oykum-- tarafından
21.08.2009 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
