_Sarılmalarım masum değildir bilmez misin çocuk?

Ben masum değilim_

Heyecan dolu sesinle

Gülümseyişin karışır dudaklarıma.

Donuk siluetinden tanıyıp

Kendi canımdan aşk kattığım

Bensiz sevgilim

“Elveda” ve “yeniden merhaba” tokatlarken bizi

Bir yanım mutlu

Diğer yanım huzursuz…

Bıçak kesiğinden daha çok acıtırmış gerçek!

Gerçek, aşkımı yendiğinde

Ağladım

_İçindeki çocuğu sevdim en çok

Kendi çocukluğumu verdim yanına

Ele ele gülümsediler yitik baharlarına_

Etim çürürken günahlarımda

Kan rengi gözyaşım şeytanındır

Seni solurken ciğerlerim

İçimde çoğalır karbondioksitin

Yakar

Acıtır

Eritir tüm bedenimi

Ateşin düşünce tenime…

Yanarım

Öperken dudaklarını

Ilık nefesimi bırakırım emanet

Isıtsın diye bensiz gecelerini

Ve her gecenin doğurduğu sabahta

İçtiğin her yeni dem çayda

Ilık ılık içine sinmek,

Dağılmak damarlarında

Sen olmak,

Sana karışmak

Kanının şekeri olmak isterim

Sesi baştan kısılmış bu cevval aşk'ta.

_İçindeki çocuk incitti en çok beni

Çocuklar acımasız olur

Daha büyümeden

Anladım_

BANU ULUDAĞ