Artık aynayı görmek istemiyorum"
Bir yaranın kabuğunda çoğaldı acım
ilmeğin solgun yüzünde
bedenimdeki taburenin ayaklarında
dilimin dinine döküldüğü en sert çıglıkta
ruhu şurda yatan adamın ,
o soğuk odasında
"tırnaklarım göğsümde
saçlarım artık kirpiklerime dökülmüyor"
Voltadaydı umut
umut voltadaydı
ve ben ölen bir bedenden çoğalmıştım
çoğalmıştım çünkü ölen bendim
ölüm bendim çünkü ben her acıda ölenim
güneşi azıcık görseydim
hiç koşulsuz gözlerimi ona teslim ederdim.
"evet gülüyorum artık
gözyaşlarıma inanamıyorum"
Avutuyor ölümü,içimdeki çocuk
elleri alnımda geziniyor.
öpüyor okşuyor masumca
ve beyaz güzel renk hala
gözlerimi kapatınca
