Bu yazý da tüm edebi kaygýlardan uzak geçmiþe yolculuk yapmak niyetindeyim. Bir zaman makinem yok elbette ama hayal gücüm var. Bir insan hayal gücünü yitirmiþse her þeyini yitirmiþtir bence. Ben genellikle uyumadan önce kullanýyorum hayal gücümü, uyumama yardýmcý oluyor. Hayallerin içinde gezinirken bir de bakmýþým uyumuþum. Umarým bu satýrlarý yazarken de uykuya dalmam. Sanmýyorum ama olur mu olur.
 
            Ben küçük bir çocukken efendim komþumuzun benim yaþýtý bir oðlu vardý. Benim yaþýtým dedim ama sanýrým benden birkaç yaþ büyüktü. Ama netice itibariyle bende çocuktum o da çocuktu. Ýlk tanýþmamýz nasýl oldu bilemiyorum ama oynasýnlar diye baþ baþa býrakmýþlardý bizi. Bende çiðnediðim çikleti bir taç gibi baþýna yapýþtýrmýþtým. Çikleti saçýndan çýkarmak için saçýný týraþ etmiþlerdi arkadaþýmýn. Ama tamamen çocukluk, herhangi bir kötü niyetim yoktu. Ben annesiz ve babasýz büyüdüm. Belki ki bu yüzden çeþitli dengesizlikler dinmiþimdir bilemiyorum. Ancak gerek çocukluk, gerek ilk gençlik ve gerekse gençlik yýllarýmda dengesiz birisi olduðumu þimdilerde daha net görebiliyorum.
 
            Ýþte bu arkadaþýmla bir gün karþýlaþtýðýmda dikkatimi çeken þey gözlerindeki gözlük oldu. Altýn sarýsý metali çerçevesiyle, parlak camlý bir gözlük takmýþtý arkadaþým. Çok dikkatimi çekmiþti bu gözlük ve çok da heveslenmiþtim. Oldum olasý gözlük kullanan insanlara özenmiþimdir. Bunun saçma bir özenti olduðunun elbette farkýndayým. Sonuçta gözlük denilen aksesuar bir eksikliðin tamamlanmasý için kullanýlan bir gereç. Yani topallayan bir adamýn baston kullanmasý gibi ya da ayaklarý tutmayan birinin tekerlekli sandalye kullanmasý gibi. Hangi insan bir bastona ya da bir tekerlekli sandalyeye özenir ki? Tamamen hastalýklý bir durum. Elbette optikçiler bunun tam tersini düþünüyorlar ve insanlarýnda tam tersini düþünmesini istiyorlar. Modacýlarýn bazýlarý da bu yönde düþünüyor sanýrým. Ama ben bu þekilde düþünmüyorum.
 
            Arkadaþýmla tüm gün gözlük muhabbeti yapmýþtýk. Ailesiyle beraber göz doktoruna gitmiþler ve gözlük kullanmasýna karar verilmiþ. Abarta abarta anlatýyordu. Vay efendim þöyle oldu, vay efendim böyle oldu. Bende aðzým açýk dinliyordum kendisini. Bende küçük bir cep aynasý vardý. Güneþin yansýmasýný yüzüne tuttum. Bir veryansýn etti ki sormayýn gitsin. Neymiþ eðer gözlükten bu þekilde yansýma gelirse gözleri kör olurmuþ filan. Çok özenmiþtim. Bende bir gözlük istiyordum. Ama benim gözlerim bozuk deðildi. Uzun süre de bozulmadý. Yani çocukluk, ilk gençlik, gençlik ve hatta yetiþkinlik dönemlerimde gözlerim sapasaðlamdý. Ama hastalýklý bir þekilde gözlük kullananlara hep imrenerek baktým. Yalnýz þöyle de bir durum var ki arkadaþýmda yalnýzca bir iki hafta kullandý gözlüðünü. Daha sonra senelerce görüþtük ama arkadaþýmýn hiç gözlük kullandýðýný görmedim.
 
            Geçenlerde bende göz doktoruna gitmek zorunda kaldým. Yakýný görmekte güçlük çekiyordum. Özellikle satýn aldýðým ürünlerin üzerindeki o küçük yazýlarý hiç göremiyordum. Ýlaç prospektüslerini, ürünlerin üzerindeki son tüketim tarihlerini ve cep boy kitaplarýn yazýlarýný göremiyordum. Göz doktoru benim gözlük kullanmam gerektiðini söyledi ve bir gözlük yazdý. Yýllar sonra aklýma o çocukluk aným geldi. Sonunda benimde gözlüklerim olacaktý. Ýçten içe seviniyordum. Ama bunun normal olmadýðýnýn da farkýndaydým.
 
            Optikçiye gittim ve ince eleyip sýk dokuyarak kendime bir gözlük çerçevesi seçtim. Aslýnda arkadaþýmýn sahip olduðu o altýn rengi çerçeveyi seçecektim ama onun modasý çoktan geçmiþ. Bende optikçinin de yardýmýyla günümüz modasýna uygun ve yüz hatlarýma uygun bir çerçeve modeli seçtim. Sipariþi verdim ve sabýrsýzlýkla gözlüðü beklemeye koyuldum. Sonra gözlük geldi.  Gözlüðü daha takar takmaz beðenmedim. Hayal ettiðim gibi deðildi. Gerçek þu ki hangi çerçeve olursa olsun hayal ettiðim gibi olmayacaktý. Bunu biliyordum. Yani öðrenmiþtim desem sanýrým daha doðru olur. Zira hayaller hiçbir zaman gerçeklerle eþdeðer deðildir.  Yani uzaktan bir insan görürüm ve hayalimde o insaný çok iyi olarak görürüm. Ama tanýþtýðýmda hiç de hayal etmediðim gibi birisi olmadýðý ortaya çýkar. Bu durumu çok yaþadým. Kadýn erkek fark etmiyor. Ýnsanýn zihninde oluþturduklarýyla gerçekler arasýnda her zaman negatif bir fark oluyor.
 
            Gözlük kullanmak havalý deðilmiþ bunu anladým. Hatta havalý olmayý bir kenara býrakýn, çileli bir iþmiþ. Gözlük camlarýnýn kirlenmesi, buharlanmasý; gözlük çerçevesinin burun üzerinde ve kulaklardaki baskýsý; gözlükle rahat hareket edememek; gözlerine istediðin zaman dokunamamak bunlarýn hepsi sýkýntýymýþ. Bunlarý öðrendim. Gözlüðe karþý bakýþ açým tamamýyla deðiþti ve baþka bir þeyin daha farkýna vardým. Benim özendiðim þey gözlük deðil ilgi ve alakaymýþ. Dedim ya ben annesiz ve babasýz büyüdüm. Sað olsunlar dedem ve babaannem büyüttüler beni. Elbette yaþlý insanlardý ve yalnýzca ben deðildim sorumluluklarý. O yüzden normal anne ve baba gibi pek ilgi gösteremiyorlardý bana. Ama arkadaþýmýn anne ve babasý kendisine bir anne ve babanýn gösterebileceði ilgi ve alakayý gösteriyorlardý. Ayný arkadaþým bademcik ameliyatý olmuþtu mesela, bende bademcik ameliyatý olmak istemiþtim.
 
            Anlýyorum ki istediðim ne gözlük, ne bademcik ameliyatý ne de baþka bir madde imiþ. Ýstediðim yalnýzca ilgiymiþ. Bunu þimdilerde anlýyorum. O zaman anlayamýyordum. Zaman insanýn anlama yetisini geliþtiriyor.