Ýnsan nüfusu ile ilgili meþhur arama motorunda bir arama yaptýðýnýzda çeþitli rakamlarla karþýlaþýrsýnýz. Öyle ki 1999 yýlýnda 6 milyara dayanan insan nüfusu, 2011 yýlýnda 7 milyara ve 2022 yýlýnda 8 milyara ulaþmýþtýr. Ýçinde bulunduðumuz 2024 yýlýnda bu 8 milyar barajýný da aþmýþýzdýr insanlýk olarak muhtemelen. Ama küsuratlar takýlmadan 8 milyar olarak kabul edelim insan nüfusunu. Yahu o kadar insan ölüyor; hastalýklar,  pandemiler, savaþlar, yeteriz beslenme, kýt kaynaklar, doðal afetler nasýl oluyor da nüfus bu þekilde artabiliyor diye düþünebilirsiniz. Ben daha farklý bir konuya deðineceðim; bundan yalnýzca 100 yýl sonra þu anda yaþayan 8 milyar insanýn hiç birisi hayatta olmayacak. 8 Milyar cesetten bahsediyorum.
 
   Bu sayýsý rakamsal olarak yazmak gerekirse “8.000.000.000” þeklinde yazýlýyor. Bunu sayýsý sözlü olarak saymayý deneyebilir misiniz? Muhtemelen yüzlü sayýlarda saymaktan sýkýlýrsýnýz. Ama bu yeryüzünde 8 milyar insan yaþadýðý gerçeðini deðiþtirmez. 8 milyar can, 8 milyar hayat, 8 milyar beden, 8 milyar beyin ve 8 milyar düþünce.
 
   Bu konuda çoðunluðun yaptýðý gibi felaket senaryolarýndan bahsedecek deðilim elbette. Þu meþhur sonumuz geldi senaryolarý, hemen hemen hepimiz bu senaryolara denk gelmiþiz. Bir kitapta, bir dergide, bir gazetede, bir internet sitesinde ya da bir sinema filminde karþýmýza çýkmýþtýr insan nüfusunun artmasýyla ilgili kýyamet senaryolarý. Zira benim sýk sýk karþýma çýkýyor. Özellikle mikroskobik canlýlarýn popülasyon ömürleri ile ilgili deneylerin sonuçlarý sýk sýk metafor olarak kullanýlýyor. Ama okuduðunuz bu yazýnýn konusu bu tür bir felaket senaryosu deðil. Aksine bir kiþinin bireysel yaþamýndaki enteresan deneyimlerinden bahsetmek istiyorum.
 
   Ýþte bahsettiðim bu 8 milyar insan içerisinde sýradan kelimesini tam olarak karþýlayan birisiydi Adem.  Ne çok küçük ne de çok büyük sayýlabilecek bir kentte yaþamýný sürdürmekteydi. Anadolu’nun orta yerinde kendi halinde bir þehirde doðdu. O þehirde çocukluðunu geçirdi. O þehir de okudu ve o þehirde iþe girdi. Baþka þehirlere de seyahatleri oldu elbette. Ama doðduðu þehrin dýþýnda uzun süre kalmadý. Adem için tüm dünya yaþadýðý þehirden ibaretti. Peki, nasýl bir insandý Adem? Ne düþünürdü, hayata nasýl bakardý? Cimri miydi mesela ya da öfkeli bir mizacý mý vardý? Zeki birisi miydi ya da çok mu yalan söylerdi? Tüm bunlarýn cevabýný vermesem de bir kýsmýný bu yazýda bulacaksýnýz.
 
   Adem’in babasý Ziraat Mühendisiydi. Annesi ise ev hanýmý. Aslýnda annesi de çalýþmak istemiþti. Ama bir türlü fýrsatýný bulamamýþtý. Önceleri Adem’in babasý annesinin çalýþmasýna pek gönüllü olmamýþtý. Sonunda gönüllü olduðunda ise annesine uygun iþ bulunamamýþtý. Adem’in ailesi içinde yaþadýðý toplumun dýþýnda sevgi dolu bir aileydi. Babasý annesini ve oðlunu severdi. Onlarý incitmekten çekinirdi. Ne bir gün annesine ne de kendisine kötü davranmamýþtý, küfür etmemiþ, þiddet uygulamamýþtý. Tüm bunlar olmasý gereken þeylerdi elbette. Ama Adem’in içinde yaþadýðý toplumda maalesef tüm bunlara pek dikkat edilmiyordu. Genellikle babalar eþlerine kötü davranýyorlar ve çocuklar da bu kötü davranýþlardan paylarýný düþeni alýyorlardý. Fakat Adem bu konuda þanslý azýnlýktandý. Babasýnýn bu davranýþýnýn ana nedeni elbette babasýnýn dünyaya bakýþ açýsýydý. Annesiz ve babasý büyümüþ olmanýn verdiði olgunlukla tüm çirkinliklerin aile içi þiddetten kaynaklandýðý sonucuna varmýþtý babasý Adem’in ve kendi kendine bir söz vermiþti; “eðer bir ailem olursa kesinlikle ailemi aile içi þiddetin gölgesi altýnda býrakmayacaðým.”  Bu sözünü tutmak içinde elinden geleni yapmýþtý. Elbette burada güllük gülistanlýk bir durumdan bahsetmiyorum. Zaman zaman tartýþmalarda oluyordu aile içerisinde. Kusursuz bir insandan nasýl bahsedilemezse, kusursuz bir aileden de bahsedilemez. Ama aðýr kusurlar yoktu iþte. Küçük çaptaki tartýþmalar hangi ailede olmuyordu ki zaten?
 
   Adem böyle bir aile içinde büyüdü. O yüzden kendine güveni yüksek bir birey olarak yetiþti. Huzursuzluðun deðil huzurun peþinden koþtu her zaman. Ýnsan hayattan ne isterse hayatta insana onu verir derler. Tam da böyle oldu. Zaman zaman zorluklarla karþýlaþsa da genellikle hayatýnda huzur hakim oldu. Ýnsanýn doðduðu ev kaderidir derler. Adem’in doðduðu evde onun kaderi oldu diyebiliriz. Babasý ve annesi dürüst insanlardý. Kimseyi kandýrmak gibi bir dertleri olmamýþtý hiçbir zaman. Bir baþkasýný üzmek, incitmek gibi bir dertleri de olmamýþtý. Doðal olarak Adem’inde böyle dertleri olmadý. Genellikle insanlarla güven üzerine kurulu iliþkiler kurardý. Çoðu zaman bu bakýþ açýsý onu üzse de bu tür bir yaþama biçiminden vazgeçmedi asla.  Çünkü baþka türlüsünü bilmiyordu.
 
   Buradan basit bir çýkarýmla insan hayatýnda aile kavramýnýn ne kadar önemli olduðunu anlayabiliriz. Hiçbir insan canavar ya da bir suçlu olarak doðmaz. Evet, bu tür eðilimleri olan insanlar vardýr muhakkak. Ancak þöyle de bir gerçek var ki bu eðilimlerin beslenmesinde ya da köreltilmesinde çevre son derece önemlidir. O yüzden iyi insanlar yetiþtirmek için iyi çevreler hazýrlamak gereklidir. Nefret, öfke þiddet ve daha bir çok olumsuz durum kötü çevrelerde filizlenir ver gürleþir.
 
   Ailesi ve çevresi itibarýyla þanslý sayýlabilecek olan Adem’de neþeli ve huzurlu bir insandý. Gözleri pýrýl pýrýl bir genç, yüzünde yeni yeni oluþan çizgiler üzüntüden deðil sevgi ve neþeden kaynaklanýyordu. Ayný zamanda bu olumlu ruh hali Adem’i spor yapmaya yönlendirmiþti. Kendini sevmiþ, kendisiyle barýþýk bir yaþam kurmuþ ve bedeni de bu olumlu birlikteliðe kusursuz geliþimiyle katýlmýþtý. Öyle ki  Adem her gün düzenli olarak yürüyüþ ve koþu yapardý. Çoðu insan bunun için vakit bulamadýðýnda yakýnýr ve çoðu insan ise bunun yorucu ve sýkýcý bir aktivite olduðuna inandýrmýþtýr kendini. Ancak Adem her zaman hem spor aktiviteleri için kendine zaman ayýrabiliyordu. Bir saat erken uyanýyordu o kadar.
 
   Yine günlerden bir gün sabah erkenden kalktý Adem. Her sabah olduðu gibi bir bardak sütünü keyifle içti.  Perdeleri doðmak üzere olan güneþin ýþýklarýnýn bulutlarla olan dansýný izledi bir süre. Ardýndan eþofmanlarýný giyip kendini sokaða attý. Havada sabahýn serinliði ve hafif bir rüzgâr vardý. Kendini çok dinç hissediyordu Adem. Rüzgarýn tenini okþamadý ona ayrý bir keyif veriyordu. Her sabah olduðu gibi öncelikle tempolu yürüyüþle baþladý günlük egzersizine.
 
   Þehir yeni yeni uyanýyordu. Yollarda tek tük arabalar vardý. Ýnsanlar iþlerine gidiyorlardý. Yol kenarlarýnda iþçiler iþçi servislerini bekliyorlardý. Adem her zamanki güzergahýnda ilerliyordu. Önce bir yokuþ, ardýndan bir düzlük ve asýl koþtuðu aðaçlýk alan. Bu aðaçlý alan þehrin nadir aðaçlýk alanlarýndan birisiydi. Zamanýnda doða parký olarak tasarlandýðýný düþünüyordu Adem. Ýçerisinde yürüyüþ patikalarý vardý. Geceleri pek tekin olmuyordu ama gündüzleri spor yapmak için biçilmiþ kaftandý.
 
   Adem o gün kulaklýðýný yanýn almayý unuttuðundan o sabah müzik olmadan koþuyordu. Ama bu durumda keyfini kaçýrmadý. Aðaçlýk alanýn içlerine doðru temposunu arttýrdý ve koþmaya baþladý. Biraz ilerledikten sonra þehir arkasýnda kalmýþ gibi hissetti. Bu arada güneþ te kendini göstermeye baþlamýþtý. Biraz daha koþtuktan sonra aðaçlarýn arasýnda parlayan bir þey gördü. Güneþ yükseldikçe bu parlaklýkta artýyordu. Muhtemelen metal bir içecek kutusudur diye düþündü. Genellikle bu aðaçlarýn arasýnda gençler bir þey içip sohbet ediyorlardý sýk sýk ve üstelik çoðu zaman da çöplerini burada býrakýyorlardý. Ancak bu parlaklýk oldukça cezbedici bir parlaklýktý. Oldum olasý meraklý olan Adem, bir an durdu ve ardýndan parlaklýða doðru koþmaya baþladý. Normal bir yansýma durumunda açý deðiþince parlaklýkta deðiþirdi ama bu kez böyle olmadý. Parlaklýk hiç deðiþmedi.
 
   Adem parlaklýða yaklaþtýkça parlaklýðýn deðiþmemesine þaþýrmýþtý. Sonra parlaklýðýn yanýna ulaþtýðýnda bunun bir taþ olduðunu gördü. Çok enteresan bir durumdu bu. Daha önce hiç böylesini görmemiþti. Ampul gibi parlayan bir taþ. Yanýyor mu acaba diye düþündü bir an. Sýcak olabilir miydi? Eline alsa mýydý taþý? Karar veremedi. Zaten nefes nefese kalmýþtý. Ayakucuyla taþa dokundu. Sonra kuru bir yapraðý taþýn üzerine koydu. Demek ki sýcak deðildi. Eðdi ve dikkatli dokunuþlarla taþý eline aldý. Adem taþý eline alýr almaz taþ parlaklýðýný yitirdi.
 
   Adem hayatýnda ilk defa böyle bir cisim ile karþýlaþmýþtý. Elma büyüklüðünde, pürüzsüz bir taþ. Sanki bir atölyeden çýkmýþ gibi. Bunun ne olduðu hakkýnda hiçbir fikri yoktu. Acaba bu taþ yüksek gerilim hattý direklerinden birinden mi düþmüþtü? Porselen yapýlarý vardý bu elektrik hatlarýnýn onlardan birisi olabilir miydi? Ama pek porselene de benzemiyordu. Fazla aðýr deðildi taþ. Kendine has, hoþ bir yapýsý vardý. Taþý güneþe doðru tuttu. Güneþe doðru tutunca güneþle taþýn pürüzsüzlüðünün altýnda bazý iþaretler olduðunu gördü. Harf dese harf deðildi. Tarihi bir yazý mý acaba diye düþündü kendi kendine ama bir anlam veremedi. Sonra iþe geç kalacaðýný düþünüp taþý cebine attý ve geri döndü.