Ýnsanýn hafýzasý genellikle insanýn aleyhine iþliyor. Hayat serüvenimizde mutsuz olduðumuz anlarýmýz kadar mutlu olduðumuz anlarda var oysa. Ancak herhangi bir hatýrlama durumunda insan mutsuz olduðu anlarý hatýrlýyor sanki hiç mutlu olmamýþ gibi. Bu durumun sanýrým bilinçaltý ile bir ilgisi var. Meþhur buzdaðý metaforunda olduðu gibi bilinçli kýsmýmýz yalnýzca suyun üzerinde görünen kýsým. Bir de bunun suyun altýnda kalan devasa bir kýsmý var. Karanlýk ve her yaþadýðýmýz anýn kaydedildiði o korkunç yer. Bilinçli kýsmýmýzýn bu bilinçaltý kýsmýna hükmetmesi ne hoþ olurdu. Aksine bu aþaðýda kalan karanlýk bilinmezin emrinde bilincimiz ve benliðimiz. Ýþte bu karanlýðýn içinde belki de en olmadýk zamanda olumsuz anýlar iþgal ediyor insanýn tüm zihnini ve bu iþgale karþý koymak maalesef mümkün olmuyor. Hatta bilimsel araþtýrmalar bu karanlýk bilinmezin içerisinde atalarýmýzýn anýlarýnýn da gizli olduðunu söylüyorlar. Ýlk atamýzdan bu yana ne yaþanmýþsa; sevinç, mutluluk, üzüntü, mutluluk, kýskançlýk hepsi bizim gizli mirasýmýz. Elbette sahip olduðumuz bu mirasa eriþim olanaðýmýz yok. Ama o isterse bize ulaþabiliyor. Yalnýzca ulaþmakla da kalmýyor hayatýmýzý alt üst edebiliyor. Bunun dýþýnda bu bilinmez karanlýðýn içinde hatýrlamadýðýmýz, kendimizi dahi bilmediðimiz bebeklik aný ve hislerimiz de gizli. O sebeptendir ki daha anne karnýnda bebeðin ileride iyi bir insan olabilmesi için çeþitli uygulamalar yapýlýyor. Mesela hamile annelerin üzülmesi, öfkelenmesi, acý çekmesi, nefret hissetmesi istenmiyor. Çünkü bu hisler bizzat bebeðe sirayet ediyor. Bebeðin ileride karamsar, içine kapanýk, öfkeli, kindar, inatçý gibi negatifliklere bürünmesinin nedenlerinden birisi de bu durum. Elbette henüz ispatlanmamýþ teoriler bunlar. Konunun uzmaný da olmadýðýmdan bu konuda kesinlik içeren cümleler yazamýyorum.
 
          Filmlerden, romanlardan aþina olduðumuz durumlardan birisi de insanlarýn ruhsal problemlerinin çocukluk yýllarýnda yaþamýþ olduklarý olumsuz anýlara dayanmasý durumu. O sahne hemen hemen her okuyucunun gözünde canlanmýþtýr muhtemelen. Bir psikiyatr odasý hayal edin, deri kanepeye uzanmýþsýnýz, baþýnýzdaki koltukta elinde not defteri olan doktor bacak bacak üstüne atmýþ ve size þöyle söylüyor: “ Çocukluðunuza inmemiz lazým.” Ýþte bu kliþe film sahnesi içerisinde yeter miktarda gerçeklik barýndýrdýðý için kabul görmüþ olmalý.  Freud’nun bu konuyla ilgili tedavi yöntemi “baca temizleme” yöntemi. Bu yöntemde sizi etkileyen o olumsuz anýnýzý dillendirme cesaretinizi göstererek tüm kapaklarýnýzý açýyorsunuz ve zihin bacanýzý týkayan o simsiyah is temizlenip gidiyor. Bunu deðer verdiðiniz ve ziyadesiyle güvendiðiniz birisinin yanýnda yapmanýz etkisi açýsýndan son derece önemli. Elbette böyle birisi yoksa hayatýnýzda o zaman benim yaptýðým gibi yazma yöntemini de deneyebilirsiniz. Ben insanlarla pek konuþamýyorum o yüzden yazmak da bir iletiþim þeklidir, kendini ifade etmek þeklidir diye düþünerek yazma yöntemini tercih ediyorum.
 
         Netice itibariyle bende bir insaným. Bende etten kemikten yaratýlmýþým. Benimde kaným akýyor, caným yanýyor ve bende herkes kadar seviniyor ve üzülüyorum. Benim de herkes kadar ruh halini olumsuz etkileyen çocukluk anýlarým var ve bu anýlardan bir tanesini bu yazýda sizinle paylaþacaðým.
 
Ýlkokul ikinci sýnýftaydým. Aydýnlýk ve geniþ bir sýnýfýmýz vardý. Geniþ olduðu kadar kalabalýktý da. Dört katlý ilkokul binasýnýn ikinci katýndaydý sýnýfýmýz; merdivenlerden çýkýnca soldaki ilk sýnýf. Ben siyah önlükle okuyanlardaným. Ben beþinci sýnýfý da siyah önlükle okurken birinci sýnýf öðrencileri mavi önlük giymiþlerdi. O zaman ne kadar da tuhafýmýza gitmiþti mavi önlükler. Þimdi mavi önlükte kalmadý gerçi. Okul formasý var her okulda ayrý ayrý. Ama o zamanlar bizler hep bir örnek giyinirdik. Þimdi arabesk gibi gelecek ama ben Orta Anadolu’da yoksul bir ailenin çocuðuydum. Aslýnda tam da arabesk bir filmin tam ortasýndaymýþým yeni yeni farkýna varýyorum bunun. Annam babam boþanmýþlar; herkes kendi yoluna gitmiþ ve kardeþimle ben maalesef ortada kalakalmýþtýk. Sanki annem ve babamýn mutsuz evliliklerinin sebebi bizmiþiz gibi tabiri caizse kendi hayatlarýndan aforoz etmiþlerdi bizi. Sað olsunlar dedem ve babaannem açtýlar kapýlarýnýzý bize. Yaþlý ve yoksul kimselerdi onlar da. Dedem emekliydi ve üç ayda bir maaþ alýyordu. Zaten maaþ geldiði gibi de borçlara daðýlýyordu. Sonra üç ay boyunca tekrar borçlanýlarak yaþanýlýyordu. Zor yýllardý. Yetersiz besleniyordum ve ders çalýþma; anlama performansýmý olumsuz etkiliyordu. Þimdi ismim aklýma gelmiyor ama sert mizaçlý bir öðretmenimiz vardý.  En küçük hatamýzda þiddete baþvurmaktan çekinmiyordu. Yetersiz beslenme dolayýsýyla öðrenme ve anlama sürecimin yavaþ olmasý baya bir dayak yememe sebep olmuþtu. Öðretmenimden ok ama çok korkardým. Hata yapmamak için fazlaca performans göstermem gerekiyordu. Durum böyle olunca da insan doðasý daha fazla hata yapýyordum. Netice olarak öðretmenimle pek aram yoktu. Hatýrladýðým kadarýyla öðretmenimin eþi de bizim okulda öðretmen olarak çalýþýyordu. Hatta benim yaþýtým oðullarý da benimle ayný yaþtaydý ama ayný sýnýfta deðildik. Okulda sýnýflar arasýnda þöyle bir ayrým yapýlmaktaydý; memur çocuklarý, toplumun kalburüstü diye tabir edebileceðimiz varlýklý ailelerin çocuklarý bir þubede toplanmýþlardý. Diðer þubede ise yoksul ailelerin çocuklarý, köylülerin çocuklarý vardý. Ben ebette diðer çocuklarýn olduðu sýnýf þubesindeydim. Öðretmenimiz oðlunun baþarýlarýndan bahsederdi sýk sýk, hatta matematikten zayýf not aldýðý için onu nasýl cezalandýrdýðýndan bahsetmiþti bir keresinde.
 
          Yetersiz beslenme hususu hafýzamda þöyle yer etmiþ; bir keresinde öðretmenim dedemi okula çaðýrmýþtý. Elbette benden þikayetçiydi. Çok yavaþ öðreniyordum, kiþisel temizliðime dikkat etmiyordum ve tahta sýralarý diþlemek gibi bir kötü alýþkanlýðým vardý. Kiþisel temizlik hususunda ebeveynlerim olmadýðý için ve babaannem yaþlý olduðu için on beþ günde bir çamaþýr yýkanýyordu. Týrnaklarým eðer hatýrlanýrsa kesiliyordu. Her pazar banyo yapma olanaðým da yoktu. Dedemin sýnýfa girdiðini hatýrlýyorum. Ben o sýrada yine tahta sýramý diþliyordum. Bunu neden yapýyordum bilmiyorum ama tahta sýrayý yeme isteðine karþý koyamýyordum. Sonralarý bunun vitamin ve mineral eksikliðinden kaynaklandýðýný öðrendim. Tabi o zamanlar bunun farkýnda deðildim. Bu eksikliklerden dolayý kimileri toprak yermiþ, kimileri odun kemirirmiþ. Öðretmen benim o halimi bizzat dedeme göstermiþti. Dedem bana neden böyle bir iþ yaptýðýmý sorduðumda ise verecek bir cevabým yoktu. Kiþisel temizlik konusunda biraz daha dikkatli olunmaya baþladý ama sonralarý. Babaannem daha sýk yýkamaya baþladý çamaþýrlarýmý. Ama bu yetersiz beslenme hususunda sadece birkaç hafta bir þeyler yapýlabildi. Sonra eski beslenme düzenine devam edildi. Çünkü o zaman ancak bu kadar imkanýmýz vardý. Öðretmenimin dedeme þikayetinde en çok gücüme giden þu olmuþtu; öðretmenim tam elli tane bando sopasý getirdi sýnýfa ve dedemin yanýnda bu sopalarý saymamý istedi. Heyecanlanmýþtým. Ayrýca tüm sýnýfta beni izliyordu. Sayýyordum, sayýyordum ama her defasýnda baþka bir sonuç çýkarýyordum. On defa saydým sanýrým ve her defasýnda baþka bir sonuca ulaþtým. Öðretmen muhtemelen dedemin beni cezalandýrmasýný bekliyordu. Dedem beni cezalandýracak iplerimi sýkacak ve ben düzelecektim öðretmenin hayalinde. Ama dedem bana hiçbir þey demedi. Zaten hem öksüzdüm, hem yetim. Zaten bana Allah vurmuþtu, bir de dedemin vurmadý hiçbir þey ifade etmeyecekti. O zamandan beri ritmik saymada bir obsesyon (takýntý) yaþarým. Asla doðru sayamam. Elimde bir miktar para varsa bile onu bir türlü sayamam hep korkarým yanlýþ sonuç çýkarmaktan. Bu olay bir travma oluþturmuþtur bende. Ancak bu yazýnýn konusu bu travma deðil. Daha derin bir travma anlatacaðým siz okuyuculara. Bu sadece basit bir girizgahtý. Neden konuþurken iyi deðilim, neden konuþamýyorum, neden konuþurken kendimi anlatamadýðýmý hissediyorum onun travma hikayesini yazacaðým.
 
            Yine ilkokul ikinci sýnýftayken sanýrým bir 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramý’ydý sýnýfýmýzda çok büyük bir kaos ve gürültü vardý. Tüm çocuklar hopluyor, zýplýyor ve baðýrýyordu. Bu hengamenin arasýnda ben sýramda oturmayý tercih ediyordum. Çünkü böyle bir kaos ortamýnda sert mizaçlý öðretmenin sanki gözüne batmýþým gibi direk beni seçiyor ve cezalandýrýyordu. Ceza yöntemi de belliydi; dayak. Öðretmen bir önceki derste sýnýfta uslu uslu oturmamýzý ve dýþarý çýkmamamýzý tembihlemiþti. Kendisi tören ile ilgili bir toplantýya katýlacakmýþ öðretmenler odasýnda. Ben öðretmenin sözünü dinleyerek sýnýfta oturuyordum. Ama arkadaþlarým benimle ayný fikirde deðildi. Bir o yana bir bu yana koþturuyor ve durmadan baðýrýyorlardý. Hatta bu haylaz oyunlarýna beni de davet ediyorlardý. Ama ben dayak yemek istemiyordum. Bir ara bir arkadaþýmýz dýþarý çýktý ve ardýndan koþturarak sýnýfa girdi. Baðýrarak sýnýftaki herkesin dýþarý çýkmasý gerektiðini söyledi. Diðer sýnýflarýn öðrencileri dýþarýda toplanýyormuþ, sýra oluyorlarmýþ. Bir bizim sýnýf kalmýþ. Sýnýfta bir anda bir koþuþturma oldu. Ben öðretmenin kendisini beklememiz gerektiðini söylediðini söyledim. Dýþarý çýkmamýza öðretmenin kýzabileceðini hatýrlattým. Ama tam bir kaos ve karýþýklýk ortamý vardý. Kimisi beni dinledi kimisi beni dinlemedi. Kimisi dýþarý çýktý, kimisi çýkmadý. Ama dýþarý çýkmayanlarýn sayýsý fazlaydý. Dýþarý çýkan ve bize dýþarý çýkýn diye baðýran çocuk bu duruma sinirlenmiþ olmalý tekrar sýnýfa girdi ve “Dýþarý Çýkýnsana!” diye baðýrmaya baþladý. Diðer çocuklarda ona baðýrmaya baþladýlar. Sonra o çocuk tahtaya dýþarý çýkmayanlarý yazmaya baþladý, týpký konuþanlarýn tahtaya yazýldýðý gibi. En baþa da benim ismimi yazdý. Ben yazmamasýný söyledim ama beni dinlemedi. Ben sýramdan kalktým ve tahtaya koþtum. Adýmý tahtadan silmek istiyordum. Beyaz keçeden tahta silgisini elime aldým “DIÞARI ÇIKMAYANLAR” baþlýðýný sildim. Tam ismimi silecektim ki öðretmen fýrtýna gibi içeri girdi. Sanki gözlerinden ateþ çýkýyordu. Çok korkmuþtum. Bütün arkadaþlarým sýralarýna koþuþturdular. Ben tahtada elimde silgiyle donakalmýþtým. Öðretmen eline geçirdiði çocuða vuruyordu. Korkudan sýrama geçecek gücü kendimde bulamýyordum. Öðretmen baðýrmaya baþladý : “Ben size dýþarý çýkýlmayacak demedim mi?!, Ben size sessiz ve uslu uslu sýnýfýta kalýnacak demedim mi?!!” Sonra öðretmen beni gördü: “Sen ne yapýyorsun!!!” diye haykýrdý. Hiçbir þey söyleyemedim. Donup kalmýþtým. Elimdeki beyaz keçeli tahta silgisini gördü ve “Demek arkadaþlarýn konuþanlarý yazdý, sende siliyorsun ha!!! Hem de en baþýnda senin adýn var!!” diye baðýrdý ve bir tokat savurdu. Öðretmenin attýðý tokadýn etkisiyle ben tahtanýn yanýndan sýralarýn olduðu yere kadar savruldum. Resmen yere yapýþtýrmýþtý öðrenmen beni ama hýrsýný alamamýþtý. Tekrar yanýna çaðýrdý ve tekrar bir tokat savurdu. Ben aðlamaya baþladým. Ama derdimi öðretmene anlatacak ne fýrsatým ne de mecalim kalmýþtý. Aðlaya aðlaya sýrama gittim oturdum. Aðladýðýmý görünce öðretmen daha da sinirlendi, “Kes sesini!!” diye baðýrdý. Ben korkudan içimden aðlamaya baþladým. Sonrasýný pek hatýrlamýyorum. Sonrasý silikleþti gitti hafýzamda. Ama bu travmanýn en yaralayýcý yeri derdimi öðretmene anlatamamamdý. Öðretmene o listenin KONUÞANLAR deðil DIÞARI ÇIKMAYANLAR listesi olduðunu söyleyemedim. Benim en baþýndan beri onun sözünü dinlediðimi, sýramda oturduðumu, baðýrmadýðýmý, dýþarý çýkmadýðýmý ve hatta bazý arkadaþlarýmýn da dýþarýya çýkmasýna engel olduðumu söyleyemedim. Ondan sonraki günlerde de söyleyemedim. Bu kötü aný kapkara bir karabasan gibi uzun yýllar beni takip etti. Hatta ilk gençlik yýllarýmda bile geceleri rüyalarýmda öðretmene tüm bunlarý anlattýðým rüyalar görür oldum. Bazen diþlerimi sýkar, duvarlarý yumruklar ve kendimi anlatmak için öfke krizleri geçirirdim. Ama asla o zaman geri gelmedi. Ben derdimi öðretmene bir türlü söyleyemedim. Bu durum bende bir korkuya dönüþtü. Ýnsanlara kendimi anlatamadýðým ve anlatamayacaðým evhamýyla senelerce mücadele ettim. Bu yüzden iyi bir konuþmacý olamadým hiçbir zaman. Bir þekilde kendimi anlatmam gerektiðinin farkýndaydým. Ben de yazmaya karar verdim. Özellikle Sait Faik Abasýyanýk öyküleri bu yazma hususunda beni çok desteklemiþtir. Ancak bir þeyin yerine muadilini koyduðunuzda muhakkak bir noksanlýkla karþýlaþýyorsunuz. Ben de de öyle oldu.
 
            Velhasýl-ý kelam her insanda olduðu gibi bende de hafýzam aleyhime çalýþtý, bu olumsuz aným her defasýnda yolumu kesti. Elbette onlarca olumsuz anýmdan yalnýzca birisi buydu. Ancak bu yazý vesilesiyle bu bacayý temizliyor ve buradan þu anda adýný bile hatýrlayamadýðým öðretmenime seslenmek istiyorum; “ TAHTADA KONUÞANLARIN DEÐÝL, DIÞARI ÇIKMAYANLARIN LÝSTESÝ VARDI ÖÐRETMENÝM VE BEN SÝZÝN SÖZÜNÜZÜ DÝNLEDÝM, HÝÇ DIÞARI ÇIKMADIM.”