Sakin sýradan bir gündü Hüseyin Efendi dertliydi, zar zor geldiði sahilde dalgýn, dalgýn ufka bakýyordu. Dokunsan aðlayacak gibiydi. Konuþmaya baþlasa bin ah iþiteceksin gibiydi. Yorgun yaþlý gözleri saðýna soluna bakýyor oturup dertleþeceði dertlerini dökeceði rahatlayacaðý bir dost bir arkadaþ arýyor gibiydi.
         Beni görünce sevindi, gözlerinin içi güldü. Onun bulunduðu yere doðru yürüdüm onu rahatsýz etmeden selam verip yanýnda bulunan boþ sandalyeye oturdum.
         Üç beþ sýradan konuþmadan, hal hatýr sorduktan sonra bana bir çay söyledi çaylarýmýzý içerken derdini anlatmaya baþladý. Anlattýkça yükünden boþalan çok uzak yoldan gelmiþ yorgun bir beygir gibi rahatlýyordu. Bunu bakýþlarýndan anlayabiliyordum.
         Vakit öðleden sonraydý güneþ nerdeyse batmak üzereydi. O anlatýyor ben dinliyordum. Arada bir de kaçamak gözlerle denizin ufkuna bakýyordum onu dinlerken.
         Henüz güneþ ufka tam olarak inmemiþ, güneþin ýþýnlarý mavi bir göl gibi önümüzde sonsuza uzanan durgun denizin sularýna vuruyor denizin dibindeki parlak taþlar ýþýnlarla oynuyordu.
         Arada bir de aðaçlarýn yapraklarýný sallayan sevecen bir meltem, sularda dantelli oynaþmalar yapýyordu.
         Hüseyin efendinin anlattýðýna göre zamanýnda köyünün en zengin kiþisiymiþ köyde en çok arazi onda varmýþ. Yüzlerce dönüm portakal limon bahçeleri, önünde yüzme havuzu bile bulunan saray yavrusu gibi bir evi varmýþ. Krallar gibi yaþadýðý bu evde bir oðlan bir kýz çocuðu büyütmüþ. Kýz öðretmen olup evlenmiþ baþka bir ülkeye gitmiþ oðlu da yüksek tahsilini bitirir bitirmez bankalardan aldýðý kredilerle ve biraz da babasýnýn saðladýðý imkânlarla bir mermer fabrikasý açarak orayý iþletmeye baþlamýþ.
         Baþlangýçta çok iyi giden iþleri zamanla bozulunca iflas ettiðinden fabrika bankalar tarafýndan satýlmýþ. Borçlara bunlar da yetmeyince Hüseyin efendinin köydeki malý mülkü ve çok sevdiði önü yüzme havuzlu saray yavrusu evi el deðiþtirmiþ borçlar bunlardan elde edilen paralarla kapatýlmýþ.
         Oðlunun yüzünden köydeki her þeyini kaybeden Hüseyin Efendi baþýna gelenleri bir ar meselesi yaparak elinde ne varsa tasýný taraðýný toplayýp elinde kalan parayla þehirde küçük bir daire alarak bu dairede öðretmen emeklisi olan eþiyle birlikte mütevazý bir þekilde yaþamaya baþlamýþ.
         Hüseyin Efendi kendisi emekli olmadýðý ve herhangidir kurumda çalýþýp maaþ da almadýðý için eþinin maaþýyla geçinmeye çalýþmasý onun canýný sýkmýþ. Bir de ayakkabý maðazasý açarak onu çalýþtýrmaya baþlamýþ. Baþlamýþ ama aksilikler bir türlü yakasýný býrakmamýþ.
Bana hayatýný anlatan Hüseyin Efendi yine iþ bilmez, yaptýðý iþte dikiþ tutmaz biricik oðlu yüzünden kýsa zamanda bu iþten de iflas etmiþ orayý da kapatmýþ.
Artýk yaþlanan, Parkinson hastalýðýna yakalanan Hüseyin efendi kabuðuna çekilerek eþinin emekli maaþý ile yaþarken bir gün ansýzýn yakalandýðý amansýz bir hastalýktan dolayý eþini kaybeder.
Yalnýzlýk içinde yaþayan Hüseyin Efendi gözleri dolu, dolu bunlarý bana sahildeki gazinoda güneþin batmasýna yakýn anlatýrken geçirdiði günlere hep ah çekiyordu.
Ah diyordu ah, eskiden neydim þimdi neyim nereden nereye geldim diyordu üzgün, üzgün.
Artýk akþam yaklaþmýþtý. Güneþ denizin ufkuna doðru eðilmiþ maviyi kýzýla boyamaya baþlamýþtý. Etraftaki aðaçlar yavaþ, yavaþ kendi gölgeleriyle yalnýzlaþmaktayken ortalýktan el ayak çekilirken evine gitme zamanýn geldiðini anladý. Titreyen yaþlý buruþmuþ elleriyle elimi sýkarak elindeki bastona yüklendi tek baþýna yaþamakta olduðu evinin yolunu tutmuþtu.
Onun bu hikâyesinden etkilenmiþtim onun arkasýndan gözden kayboluncaya kadar bakarken kendime bir çay daha ýsmarladým denizin kýzýl ufkunun kararmasýný bekledim akþam çayýmý ufka karþý içerken.              
 
 
 

Hayata bakýn.

Hayat duvarda asýlý fotoðraf gibidir

Her baktýkça geçmiþi yaþarsýn

Her baktýðýnda onda yeni bir þey bulamazsýn

Her hatýran her anýn, sana yar gibidir.

Bazen bir sahilde bazen uykusuz bir gecende,

Sessizce geçip giden zamana aðlarsýn.

 

Hayata bakýn.

Geçmiþi ve sana hayal olan anýlarýný düþünün

Belki bilmediðiniz birçok hazine saklýdýr bir köþesinde

Düþündükçe sen göreceksin.

Nice kaybedilmiþ duygular vardýr hayatta,

Onlar birer, birer zamanýn altýn ilmekleri gibi çürümüþtür.

Yaþadýðýn yok ettiðin zamanýn bir köþesinde.

 

Hayata bakýn.

Hayatla ölünün deðdiði bir köþeden

Bazen bir akþamüzeri, denizin ufuk çizgisinden;

Hayatý dolduran bizi kederlendiren, açgözlü þýmarýklýðýmýzdýr.

Oysa…

Mutsuz sýkýntýlý kezzaplý hayatýn içinde bile ölümsüz anlar vardýr.

Sen neden bunu görmezsin…

Gurur ve aptallýktýr, kendine dert edindiðin

Sen bunlarý düþünmezsen düþünemezsen asla

Neden…

Yaþadýðýn anýn kýymetini bilemezsin.

 

 

A.Yüksel Þanlý er

11 Aralýk 2012

Antalya