Akrepler ve yýlanlar.

Küçükken ben ya çok korkusuzdum, ya da ben küçüklüðümde korkunun ne olduðunu tam olarak bilmiyordum. Ya da ben küçüklüðümde çok haylaz çok yaramaz biriydim.

Benim çocukluðumun geçtiði zamanlarda bizim yazýn göçtüðümüz baðlarýmýz bahçelerimiz vardý.

Buralara yaz aylarýnda bu yerlere bizler her yýl yaz bahar aylarý gelince muntazaman göç ederdik.

Bahçelerde mandal, mandal evlek, evlek ekip diktiðimiz sebzelere bakar yetiþtirirdik.

Hem de, yaz aylarýnda bahçelerdeki aðaçlarýn serin gölgelerinde çaðlayan derelerdeki sularýn sesleri içinde sýcak yaz günlerini geçirirdik. Derelerden akan sularýn seslerini dinleyerek, yetiþtirdiðimiz sebze meyveleri yiyerek her yýl sonbaharý getirirdik.

Bizim bahçelerde eskiden aðaç pek çok olurdu.

Özellikle de bahçelerimizde ceviz aðaçlarý, ve ona benzer oldukça çok meyve veren aðaçlar olurdu.

Bir de bizim bahçelerin, kenarlarýnda su arýklarýnýn geçtiði yerlerde kereste yerine kullandýðýmýz bol miktarda sýra, sýra dizilmiþ Selvi kavaklarýmýz olurdu.

Bahçelerimiz genelde arazinin çok engebeli olmasý yüzünden, mandal, mandaldý ve aralarýnda taþ duvarlar vardý.

Ve bu mandallarýn topraklarý da, çok taþlý mandal aralarý da taþ duvarlar olduðundan, yaz aylarýnda hangi taþý kaldýrsan altýndan pabuç gibi sapsarý zehir saçan akrepler çýkardý.

Özellikle de ören yerlerindeki yýkýntý taþlarýn altýnda her yerden çok daha fazla akrepler olurdu.

Ben bu herkesin yakýnýna yaklaþmaktan bile çok korktuðu bu zehirli hayvanlarý neden bilmem küçükken kýzdýrmayý çok severdim.

Onu taþlarýn altýnda bulduðum zaman, kavak aðacýnýn hemen kabuðunu soyar, elimde bir maþa ya da maþaya benzer bir þeyle bu hayvaný tutar, soyduðum kavak kabuðunun üstüne koyardým.

Ve sonra da bu hayvana üstünden bastýrarak kaçýrmadan eziyet etmeye baþlardým.

Adeta  bu zavallý hayvaný orada üzerine basa, basa deli ederdim, onu çýldýrtýrdým.

Caný yanan bu zavallý hayvan, bana bir þey yapamayýnca bütün hýncýný benim yerime üstüne bastýrdýðým maþaya ya da ona benzer þeye doðru kuyruðunu kývýrýrdý. Sonra da onun üzerine sap sarý zehrini boþaltmaya baþlar kendince zarar vermeye öldürmeye baþlardý.

Boþalttýðý zehirler, aðaç kabuðunun üzerinde sapsarý toplanýrdý.

Þimdi ben bunlarý hatýrlýyorum da, ben bunlardan o zamanlar nasýl korkmuyordum anlayamýyorum.

Oysa o zehrin tek bir damlasý bile, bir insaný birkaç saniye içinde öldürmeye yeter de artardý bile.

Bu ürkütücü korkunç miktarda zehre sahip hayvaný, daha sonra býraktýðýmda o kadar hýzlý kaçardý ki, kaþla göz arasýnda bir anda en yakýn taþ duvarlarýn içinde kaybolur giderdi.

Ya da bunlara hiç eziyet etmediðimde ses çýkarmaz kimseye zarar vermezdi kendi haline yaþardý.

Onlara hiçbir þekilde dokunmadýðýmda kimseye zararý olmayan taþlarýn altýnda duvarlarýn içinde kendi kendine yaþayan bir hayvan olurdu bunlar.

Bunlar zarar verseler bile, zararý sadece kendilerine zarar verenlere yaparlardý.

Bunlardan baþka bir de bizim oralarda yýlanlar vardý, onlar da çoktu bizim oralarda.

Onlar da bizim oralarda, otluk yerlerde taþlýk yerlerde, ören yerlerinde, ya da mezarlýk içlerinde kendi alemlerinde yaþadýklarý doðal ortamlarýnda gezer dolaþýrlar, avlanýrlar yaþarlardý.

Onlarýn sýcak yaz günlerinde oynayýþlarýný ve sonra birbirlerine sarýlarak kimseden korkmadan kaçmadan ayakta seviþmelerini az seyretmedim.

Ama ben onlara hiçbir zaman dokunmazdým onlara dalaþmazdým.

Ve onlarý hiçbir zaman öldürmeye de, kalkmazdým.

Çünkü benim rahmetli babam derdi ki

“Oðlum yýlana dokunmayan bin yaþasýn” diye bir söz vardýr.

Sen ona dokunma ki, sen de yaþa, o da yaþayasýn. Derdi devamlý.

Çünkü bana anlattýklarýna göre bir yýlaný özellikle de, çiftleþme zamanýnda öldürürsen mutlaka sana kin tutar yýlanýn eþi bir gün gelir seni sokardýr derlerdi.

Sanýrým bu sözün bende çok etkisi oluyordu ki, yýlanlarla ne kadar yaramaz da olsam pek fazla uðraþmazdým onlarýn yuvasýna çomak sokmazdým.

Onlarý bir yerlerde gördüðümde, onlarý sadece uzaktan, uzaktan durup seyreder izlerdim.

Zaten yýlanlar da kendisi için tehlikeyi sezdiðinde, ya da yakýnýnda bir canlýnýn olduðunu fark ettiðinde, hemen süzülerek ortalýktan kaybolur giderlerdi.

Hiç kimseye zararlarý da olmazdý. Kimseye de zarar vermezlerdi.

Ama sanýrým ben ona da akrebe yaptýðým eziyeti yapsam, yani onun da yuvasýna çomak soksaydým mutlaka ve mutlaka, o da kalkar sensin falan demez en yakýnýnda kim varsa ilk ona zarar verirdi.

Bilmem ben bunlarý þimdi durup dururken neden yazýyordum amma, içimden bunlarý yazmak geldi. Ve ben bunlarý bir þeylerden esinlenerek bir anda aklýma geleni burada kaleme alýverdim.

Biliyorum, siz okuyucular diyeceksiniz ki þimdi yahu sen yazacak bir þey bulamadýn da, þu çocukluk günlerinde yaþadýðýn o pis korkunç akrep ile yine bir o kadar tehlikeli korkunç Yýlan hikayesini mi yazdýn diyeceksiniz sözünü kulaklarýmda ben duyar gibiyim.

Evet bunu yazdým;

Bana göre konunun iyisini de kötüsünü de yazmak lazýmdýr.

Ve bu yazýlanlardan ve bazýsýnýn konularýndan bazý dersler de çýkarmak lazýmdýr okuyan insan oðlunun.    

19.Kasým 2012

A.Yüksel Þanlý er