-Sana gelen bana gelsin, dedi Reis feryat figan içinde. Koca Reis, adam gibi adam Reis, kan kardeþim Reis, can yoldaþým Reis! Ah Reis’im. Sen de mi kaybedenler kulübüne girdin, sen de mi bize katýldýn þimdi. Sonra elimi Reis’in omzuna koyup:

-Üzme kendini bu kadar, bu kaderdir keder olmasýn sana, yok yere heder olma, deðmeyecek kalbe beter olma! dedim ama kim takar bunlarý. Ateþ düþmüþtür o cana ve yakmaya baþlamýþtýr o caný.

Kaybedenler kulübünün en has adamlarýydýk artýk, en elit, en rafadan ve en kafadan!

-Bakmaya doyamadýðým, diyordu ‘dokunmaya kýyamadýðým, yokluðuna alýþamadýðým, hasretine dayanamadýðým neredesin?’ Aðlýyordu bunlarý dökerken nisan yaðmurlarý gibi aðzýndan, içli içli aðlýyordu Reis!

Elimle sývazladým omzunu Reis’in:

-Ah be Reis ben de geçtim bu yollarda, izi hala þuramda, solumda. Bir aðrý ki düþman baþýna! Taþ olacaksýn ki sabredesin. Gitmenin ne demek olduðunu iyi bilirim Reis! Gözyaþlarýnýn nasýl kaynar suya döndüðünü ve caný nasýl yaktýðýný… Bunlarý söylerken bir elimle yaþlanan gözlerimi siliyordum eski dertler depreþmiþti yine, bir ela saçlýnýn, bir inci þehirlinin, bir yeþil gözlünün sancýsýný hissediyordum yüreðimin ta ortasýnda. Neredeydi kim bilir, ne yapýyordu þimdi? Kime gülüyordu, kime mesaj atýyordu acaba?

-Ah Reis, dedim gayri ihtiyari… Sustuk kaç dakika öyle. Sonra Reis yavaþça söze girdi:

-Ondan hiç ummazdým, dedi bana  ‘hiç beklemezdim bunu!’ diye devam etti Reis.

-Ne çok sevdim onu, ne çok âþýk oldum ona, ne çok þiir ve hikâye yazdým ona aklým almýyor þimdi. Bir insan bu kadar mý sever dostum, bu kadar mý gözü kara atlar bir aþka anlamýyorum. Nasýl sevdiðimi anladý mý? Nasýl yandýðýmý gördü mü? Kýzmýyorum ona dostum, dedi Reis gözlerimin içine bakarak ‘kýzmýyorum ona, suçlamýyorum onu asla! Gitmesi gerektiði için gitti, baþka izahý yok bunun.’  Söylediðine kendisi de inanmýyordu emindim buna. Sesimi çýkartmadým, içindekileri kussun ki rahatlasýn diye düþündüm.

-Sana gelen bana gelsin, diye ahlandý Reis, ah koca yürekli Reis!

Adam gibi adam Reis!

Sana mý düþtü bugün yeis, üzülürüm öyleyse!

O ateþ parçasý seni de mi yaktý boydan boya?

Seni de mi tutuþturdu içten içe?

Hani hep senin olacaktý, sana kalacaktý, sana yanacaktý, sana kanacaktý?

Hep sana olmadý deðil mi? Hep sana deðilmiþ bu aþk? Hep sana deðilmiþ bu sarýlýþ?

Hepsi yalanmýþ deðil mi? Sarpa sarmýþ, çayýra salmýþ bir aþkýn öksüzüyüz artýk Reis! Ne kadar benziyoruz birbirimize baksana! Gözlerimde hâlâ onun bakýþlarýnýn izi var, yüreðimde onun sözlerinin çiziði var, aklýmda onun varlýðýnýn tümörü var.

Bir ömür bitmez, kâh sancýtýr kâh kanatýr. Asla sönmez bu ateþ, asla bitmez bu aþk! Reis, sen de demir at aþksýzlýða, sen de kemendini at yalnýzlýða.

-Reis biliyor musun ben de çok sevdim, adamakýllý tutuldum. Ve bu aþkta bir çocuk oyunundaymýþým gibi yutuldum. Ýçim kan aðlýyor Reis, gören yok, bilen yok, ilaç olan hiç yok. Reis bil, ben de acý çekiyorum, caným çýkýyor sanki her gece, yataðým bir iþkence, bir sýzý giriyor kalbime inceden ince, aðlýyorum gizlice.

Reis þunu öðrendim bu sevdada biliyor musun? Öyle sevmeyeceksin kayýtsýz þartsýz, iltihak etmeyeceksin sevgiliye, ipini eline vermeyeceksin sevgilinin, duygularýný ayan beyan yazmayacaksýn. Ketum olacaksýn, sert… Yüz vermeyeceksin ona, yüz bulmayacak sende, baðýrmayacak öyle havalý havalý, ahkâm kesmeyecek sana! Sen onsuz yapabilirsin þeklinde davranacaksýn o sensiz bir þey yapamaz gibi olacaksýn. Yani þunu diyeceðim Reis, kaptýrmayacaksýn kendini çok fazla, günümüzde erkeðin aðladýðý görülmüþ iþ deðil aþklarda. Oysa ben de aðladým Reis, ben de aðlýyorum hâlâ! Sus kimse bilmesin sýrrýmýzý, kimse anlamasýn hüznümüzü! Bu hüzün bir kiþiye çok ama iki kiþiye de fazla!

Aðlama Reis!

Aðlama!

Reis konuþtu çok sonra, sesi titriyordu konuþurken, keza elleri de!

-Hep ben ona sana gelen bana gelsin, derdim hep o da:

-Olur mu öyle þey, derdi? ‘Ýkimize de olmasýn kötü bir þey, gelebilecek en güzel þey gelsin o zaman:’ derdi.

Halime bak dostum, daha ne olsun?

Daha ne gelsin baþýma?

Sustum sonra, baþýmý önüme eðdim, kirpiklerim ýslanmýþtý.

Üzgündü Reis, yüreðinde aðrý vardý. Doðruldu ve Karakoçan’a doðru yola koyuldu, doðduðu yere… Daha da uzaklara gidiyordu o yârdan, yaratana sýðýnýyordu yarasýndan.

Aðlýyordum nedense ikimize.

Aðlýyordum nedensiz halimize.