Online Üye
Online Ziyaretçi
Handan dedi ki:
Bileklerimde
Bir bilezik gibi duran
İntihar izlerinden ,
Utanmadım hiç.
Çünkü ölesiye sevmiştim.
Ölesiye sevmek…
Kaçınız ölürcesine
Sevdiniz birini
Ve söylediniz ona?
O gün:
Gözlerinde parçalanırken kristaller
Sesini de kesiyordu.
Adeta
Sus! Diyordu.
Kalbinde bir ferman yanıyordu
Daha mürekkebi ıslak.
Kolay mı diyordu
Ayrılmak.
Kendim:
Değildi Handan,
Saçlarından uçarken rüzgar
Bitsin diyordum sana.
Eylül acılıydı yine
Ve ne garip ki
Yine 12 den vuruyordu o gün bizi.
Gece gibi yerinden oynuyordu zaman.
İnce ve zarif bileklerini
Son kez gördüğümü bilmeden,
Okşadım son kez..
Ve sen cebinden
Dergiden kopardığın yazıyı bana uzatırken,
İşte dedin gerçek.
-Ya kırık bir kemansa yaşadığımız hayat -
Yazıyordu kağıtta.
Nasıl biliyordun Handan
Yaşayamadığım hayatı
Ve bir keman kadar kırık kaldığımı.
Kırdılar beni Handan,
Onarılmaz bir geleceğe
Hızlıca fırlattılar.
Kelepçelerin çıkmasıyla
Mahkumiyetin bitmediğini anladığımda
Çoktan girmiştin hayatıma.
Yapamazdım Handan,
Olur olmadık zamanda
Çağrıldığım sorgulara
Yasla diyemezdim sevgini.
Seni her gördüğümde
Bu son diyordum.
Ama yapamıyordum Handan.
Gözlerinde usul bir şefkat
Ötelenmiş çocukluğumu okşuyordu,
Ellerin bilmediğim yaralarımı
Ve kokun erkek oluşumu
Hatırlatıyordu bana.
Karşında çaresizdim Handan,
Dilimde paslı bir ustura
Kesip atamıyordum seni kendimden.
Ki sen- gelecek ?- dedin bir gün.
Olmazdı Handan
Bunu en iyi ben biliyordum.
O gün hangi dağa
Yaslayıp sırtımı
Hoşça kal diyebildim,
Şimdi ben de şaşıyorum.
Ve şaşıyorum
İnsanın kendi elleriyle suladığı
Erik ağacını kesmesine.
Üstelik ilk çiçeklerini gömerken kalbine…
İşte yine içerdeyim Handan
Kalbinden düştüğüm yer
Bir hücre odası,
Ve uykularıma giriyor her gece
Bileklerindeki aşkımın ağrısı.
Ağlama Handan
Kırıldıysa da aramızdaki keman
Bize çaldığı şarkı hep aynı.
08.01.2012 Tekirdağ