Online Üye
Online Ziyaretçi
Cümlelerin başlangıçları hep zordur sevgili
Nereye gideceğini kestiremezsin
Onun için aklım başımda bir andayım
Şimdi sadece dinle beni
Senin susuşlarının depremi bırak bende kalsın
O mahmur bakışlarına çok şey söyleyebilirdim
İçimde yarattığı girdabında nefessizce ölürken
Renk desenleriyle oruç tutan zamanın içinde
Gönüllüydüm adı kimsesizlere çıkan bir anda
Sevişlerinin rengine kefensizce gömülebilirdim
Şimdi duyma kirpiklerin okları bırak bende kalsın
Hep uzun fısıltılarla bekledim sabahları
Sesin, nefesin, selamın
Çöle dokunan yağmur damlalarıydı
Özlem kokan bağrımda tomurcuklaşırdı vuslatın
Kalabalık bir yalnızlık büyütürdüm içimde
Aldırmadın aldırma özlemin bırak bende kalsın
Hasıraltı ettiğim korkularım var
Bu sıra ne çok tebelleş oldular
Hele şu sol yanın zonklaması
Bırakmayacak sanırım yakamı
Hani seni çıkar benden dediğim andayım
Nemi kaldı geriye bırak bende kalsın
Hayatın bize sunduğu
Anlamlar içinde
Sığ denizlerde yüzdükçe anlıyor insan
Büyük denizlerin güzelliğini
Eski bir şarkının yitik notaları gibiyim
Melodisi canhıraş bir çığlık
Sözleri bırak bende kalsın
Bırak bende kalsın sevgili
Hoşçakal demeyi bile beceremezken
Yıkılmış, kırılmış, viran
Bütün resimlerde üstüm başım …Sen
Sen görme
Duyma
Bilme istersen…
Âdem Efiloğlu
.