GÖZYAÞI

Dile geldi gözdeki yaþ: “Neden ben, neden ben damlýyorum böyle hüzünlü hüzünlü? Hem daha kendimi tamamlamadým ve döküleceðim bir al yanaða ansýzýn. Bu reva mý Allah aþkýna?”

Gözyaþýnýn bu feryadýna ve sitayiþkâr sözlerine ona ev sahipliði yapan kara gözlerden yanýt geldi hemen: “ Sen kendini tamamlayýp da damlýyorsun farkýnda deðilsin.” dedi.

Gözyaþý þaþkýn bir halde yanýtladý: “Ama neden ben bunu fark etmiyorum.” dedi.

Kara gözler yine akilane ve alimane yanýtladý: “ Bir gönle isabet ettiðinde, bir kalbe iþlediðinde,  bir göze tesir ettiðinde anlayacaksýn bunu. Ýþaret olarak biri mendil verecek silinmen için, biri yanaklarýný öpecek ýpýslak bir halde, biri sana bakýp aðlayacak belki de! Ýþte o zaman deðdiðini aðlayacaksýn damladýðýnýn. Bir güle su olduðuna, bir fideye can… Bir göze fer olduðuna, bir cana abý hayat…Neye deðdiðine dikkat et!”

Gözyaþý sustu ve damladý al bir yanaktan aþaðýya güle oynaya.

(Bugün mesajý geldi çok uzaklardan, gözümdeki yaþýn akasý geldi.)

Kimse anlamadý neden aktýðýný boylu boyunca.

Bir gözyaþý yazýsýdýr bu.  Hikayesidir aslýnda içimizin, anlatýsýdýr derdimizin. Bir gözyaþý; anlatsam roman olurun öznesidir, kendi filminin baþ aktörüdür.

Kimse kalp alýcýlarýyla oynamasýn sakýn.

Merkezi bir saðanaktýr bu kalplere armaðan edilen ve gözlerden sizlere ulaþan.

Gözyaþý kalp yaþýdýr aslýnda, hüzün saðanaðýdýr, duygu yýðýnaðýdýr.

Kalpten kalbe deðen bir merdivendir, içten içe iþleyen bir ahtýr, gözden göze parlayan bir yakamozdur.

Ýspatýdýr acýnýn.

Kanýtýdýr hüznün.

Resmidir çekilen çilenin.

Ve imzasýdýr mutluluðun.

Tane tane dökülürken gözlerden, yanaða doðru süzülürken imzasýný atar ýslanan gönüllere ayrýlýðýn yahut hüznün yahut da mutluluðun.

            Islanan kirpikler ispatýdýr gönüldeki fýrtýnalarýn.

            Nemli gözlerden çakan þimþekler habercisidir yaðmurlarýn.

Aðla ey sevgili, yaþýn kuruyana deðin.

Aðla ey maþuk, yaþýn kemale erene deðin.

Aðlama diyecek bir ses, akan yaþlarý silecek bir el, üþüyen bedeni saracak bir sýcak kucak… Baþka bir þey deðildir ilacý. Baþka bir þey deðildir bunun.

            Tesellisidir canýn gözyaþý.

            Açýlan penceresidir ruhun sýkýldýðýnýzda, oksijenidir sevdanýn nefessiz kaldýðýnýzda, aþkýn feneridir karanlýk zamanlarda, yalnýzlýðýn had aþýmýdýr zor zamanda, hüznün somutlaþan halidir belki de.

Gözyaþý insan olanýn yaþýdýr; can taþýyanýn, þefkat sahibi olanýn en mühimi kalbi olanýn iþidir.

Bir damla gözyaþý kaderim oldu.

Dile geldi: “Ben bu gözlerin habercisiyim yola çýkmýþ olan. Kalpteki fýrtýnalarýn sözcüsüyüm. Kalp aðlamasa gözden yaþ gelmez iþte.”

Kalp gözyaþýyla seslenir bize.

Aðlamak erdemli bir iþtir çünkü kalpten gelir ve kalbe dokunur.

            Aðla þimdi kalbim! Yaþlar senindir, gözler…

            Çaðla kar suyu gibi, mevsim senindir, gül senin!

Faslý güldür bekleyen seni heyecanla. Ak da gel kalp diyarýndan, önüne kat da gel hüznü sevinci. Hüzne denk gelen siyah bir gül olur, sevince denk gelen beyaz…

Gözyaþýdýr insanýn kimliði.

Erkeði kadýný yok gözyaþýnýn, insaný var hüngür hüngür aðlayan!

Aþkýn gözyaþlarý var bir de insaný bulan.