Online Üye
Online Ziyaretçi
“Bazen sözcüklerin söyleyemediğini sessizlik söyler”
Adam;
Zamana geç kalan fısıltı
Emanet bir ömre hüküm giydirdi
Erkeklik onuruyla gerdi göğsünü
Parmaklarından üşüdü kelimeler
Ve yüreğinden kaçıştı bütün gerçekler
Dilini terbiye etti
Sessizliğiyle
Kadın;
Bilmeden sessiz duvarlara
Siluetini çizdi aşkın senelerdir
Kirli bir yüzün terennümünde
Hezeyana kapıldı sessizce
Ayak parmakları ucundan aşırdı
Dudağının kenarından geçen gülüşleri
Anlamadı hiç kimse
Adam;
Güneşi tuttu elleriyle
Evrenin her köşesini aydınlattı gözleri
Kızıl bir alevin ortasında
Yeniden atmaya başladı kalbi
Elinde kalan hayat tortularıyla
Yaşam öyküsünü yazdı yeniden
Kadın;
Açmayan kadın çiçeklerini
Çocuk gülüşlerine adadı
Kadınlığını feda etti zamana
Bedenini
Kalbini
Murat’ın gözlerinde demlerken baharı
Işıksız odalarda doldu doldu
Ağladı …
Âdem Efiloğlu
Not:
Ansızın kalbini açtı bir aşka
Diyordu hayat bu bu ise başka
Seninle olsaydı ezelden keşke
Hasreti kalbine bağlarken kadın