Ýstanbul semalarýnda tekliði haykýrýyor bir ses çift minarelerden,

Oysa uyanabilsek bir düþ uðruna en tatlý rüyalardan,

Kutsal bir dansýn en küçük parçasý olsak,

Sen ve ben, girse aramýza asýrlardýr susmuþ çýðlýklar,

Yusuf’un kanlý gömleði nasýl ki þifa Yakup’a,

Düþlerden çýk düþüþlerde hayra yor beni.

Ben eksikliðin öksüz ve yurtsuz evladý,

Sen diyarlar ötesinde bir þah,

Ruhumun esintisinde bir Leyla,

Çekilse aradan tül, sahralaþsak,

Deðneðin ucunda kader uçurumun sonu keder,

Kutsalýn baðrý çatlasýn adýný andýðýmda ve herc ü merc olsun mahþer…

Mahþer, mahþer meleklerde koymaz seni bana,

Alýr da giderler,

Sen beyaz ben kara,

“Tanrý” diyip ayrýlýða ruhu ateþe emanet ederler.

Ýstanbul yamaçlarýnda çiftliði haykýrýr bir ses oysa ben bir baþýma tekliði yaþarým,

Ne meyhane ne dergah ne cübbe,

Kefenden de soyundum,

Çýplaklýðýn üryan evladý ruhum..

Kimseye olmadým sana olduðum kadar talepkâr,

Dergâhým sensin desem küser Tanrý

Ve yok sayarlar tüm inançlarýmý,

Oysa her mýsram þahididir kutsalýn,

Bakýþlarýnda intihar ederken bir martý,

Ben düþlerimde seni hayra yorarým.

Ýstanbul semalarýnda tekliði haykýrýr bir ses çift minarelerden,

Ve ben duymam, görmem, düþünmem,yaþamam o demden sonra,

Ýstanbul semalarýnda yýkýlýr bir minare,

Cebimde kýlýflar, baþtan yazar baþtan oynarým….!

Ve seni koymaz melekler bana ,

Alýr da giderler, sen beyaz ben kara,

Oysa her mýsram inancýmdan tanrýya…!