Perdeyi araladý. Bir baktý dýþarýya þöyle. Perdeyi hemen kapatacakmýþ, öylesine bir bakývermiþ; içeriye dönmek, sokaðý dýþarýda býrakmak için çok acelesi varmýþ gibi…

Ama durdu kaldý orada. Beklemediði bir görüntüyle karþýlaþmýþtý sanki. Görüntü deðil de bir duygu mýhlayýp kalmýþtý onu yerine. Dýþarýyý özlediðini fark etmiþti.

Hemen her gün ekmek almak, alýþveriþ etmek için aþýp geçtiði kaldýrýmlardan öte bir yer olarak görmüþtü ne zamandýr ilk kez orayý. Sanki ne zamandýr parçalara ayýrdýðý bir þeyi bütün olarak seyretmiþti. Çatýnýn üstüne tüneyen güvercin de vardý o bütünde. Uzaklarda süzülüp giden bulut da…

“Ne oldu?” dedi kocasý. “Çakýlýp kaldýn orda. Bir sorun mu var?”

“Bir þey yok… Sadece unuttuðum bazý þeyleri hatýrladým yeniden.”

Çok mu fazla yakýndan bakýyordu onlara? Kocasý, çocuklarý, annesi, kardeþi çok mu kaplamýþtý evrenini? Onlarýn bedenlerini aþýp da göremiyor muydu az ötedeki sokaðý bile?

Alýþveriþ sýrasýnda da bedenen olmasa da onlar da yok muydular yanýnda? Onlarý kendisi çaðýrýyordu aslýnda. Sebze meyve seçerken konuþup duruyordu hayalleriyle. Bitirilmemiþ hesaplarý kapamaya çalýþýyordu onlarla. Yüzlerine söyleyemediklerini markette, yolda ona eþlik eden gölgelerine haykýrýyordu.

Uzun süredir baðýrmamýþtý. Dökememiþti içini olduðu gibi, ne zamandýr. Bu yüzden yalnýz kalamýyordu birtürlü. Bedenen yalnýz kalsa da gölgeler býrakmýyordu peþini. Az önce çok uzun zamandýr ilk kez yalnýz hissettiði için çakýlýp kalmýþtý pencerenin önünde. Önünde uzanan sokaðý gerçekten görmüþtü.

Ne tuhaf, o birkaç saniye içinde kocasýný, ailesini, yakýnlarýný unutuvermiþti. Bir tek o vardý sanki evrende. Baþkalarý aracýlýðýyla büründüðü kimliklerden sýyrýlmýþ; teyze, eþ, abla olmadan dýþarýyý seyrediyordu. Ne öfke hissediyordu artýk onlara, ne sevgi. Karþý kaldýrýmdaki aðaç kadar tarafsýz bir tutum takýnmýþtý herkese. Gerçekten yalnýz kalmak da böyle bir þey deðil miydi?

“Kahve yapacaktýn hani?!”

Kocasý küçük bir çocuk gibi “Ýlle de beni gör!” diye ýsrar ediyordu. “Bir an unutma varlýðýmý! Bir an bile yalnýz kalma!”

Mutfaða giderken sesi kulaklarýnda çýnlýyordu hala. Sesindeki o duygu… Daha doðrusu duygusuzluk… Yalnýz kalmayý becerebilmiþ, baþkalarýnýn ona yüklediði kimliklerden sýyrýlmýþ birinin sesiydi bu. Kendisinden kahve isterken kaç yýllýk hayat arkadaþý adam deðildi sanki. Kendisiyse O’nun için o anlarda, gazetesini okurken bir yandan da kahvesini keyifle höpürdetebilmesini saðlayacak bir gölgeydi sadece.

Neyse ki her zaman böyle olmuyordu. Koltukta oturan o adam gerçek bir eþ de olabiliyordu bazen. Yeterince yalnýz kalýp derleyip toparladýðýnda her þeyi, dünyayý elleri arasýna alacak kadar bir bütüne vardýrabildiðinde keyifli bir tebessüm yerleþiyordu yüzüne. Bir þeyler söylüyordu hemen o uzunca arayý hiç vermemiþçesine. “Evet, ner’de kalmýþtýk?” der gibi…

Þimdi mutfaða ilerlerken en son ne zaman böyle bir ara verdiðini soruyordu kendine. Yenilenmiþ; tozlarýndan, fazlalýklarýndan arýnmýþ bir halde en son ne zaman “ben geldim” diyen kocaman bir gülüþ göndermiþti sevdiklerine? Hep burada kalmanýn olduðun yeri bir mezara çeviren çürütücü etkisinden onu sýyýran o tek kiþilik seyahate ne zaman çýkmýþtý?