AÞK

Ýçtim masamdaki tüm sözcükleri, içtim hece hece, harf harf, ta ki çakýr keyif olana kadar.  Bilmekteyim hala dünyanýn döndüðünü, bilmekteyim insanlarla bir döndüðünü… Ben duruyorum onlar dönüyor, ben dönüyorum onlar duruyor. Tutturamadýk bir türlü el ele verip birlikte dönmeyi.  Dedim ya çakýr keyifim bu ara, bir dikiþte içivermiþim sözcükleri. Bir ara baktým elimde bir bronz hançer, ha bire eþeliyorum karanlýklarý. Eþeliyorum verene kadar yýldýzlarý… Dedim ya çakýr keyifim bu ara.

Aldým yýldýzlarý, sýraladým sineme dizi dizi. Manasýz bir gülüþün koynunda buluverdim sesimi. Yýldýzlardan olsa gerek,  nasýl da kýpýr kýpýr yanýyorlar içimde. Göz kýrpýyorlar sýrayla cebimdeki umutlara. Ne çapkýn çýktý þu yýldýzlar. Mavi boncuk daðýtmaðý düþlerim kalmadý. Neyse ki sarhoþ deðildim, sessizce konduruverdim kalbimin odalarýna.

Baktým hala karanlýk bir yerler var. Garnitür olarak ayýrdýðým üç beþ cümle vardý. Çaktým bir cümleyi diðerine eðri büðrü bir merdiven yaptým.  Uzattým gök kubbeye. Karanlýklarýn içinde kulaðýnýn kýyýsýný gösteriyordu ay. Saçýndan tuttuðum gibi çekip çýkardým onu karanlýklardan. Aman Allah’ým! Elimi yakacaktý heybeti.  Gözlerim kör oldu sandým birden. Bu ne ihtiþamdý böyle. Derin bir nefes alýp kattým ayý da sineme. Yýldýzlarýn yanýna yerleþtiriyordum ki, bir anda feri kayboldu odamda. Öldürmüþ müydüm yoksa ayý, soluðu mu kesilmiþti? Yok, yok, Zühre anlattý. “ ay bir ayna, hiçbir marifeti yok güneþ olmasa”. Haklýydý belki ama aldým bir kere sineme dursun bakalým bir köþede.

Yeni sözcükler sipariþ ettim, biraz da harfler istedim meze niyetine.  Bu leyli gecelerin husumeti kýrýlmaz baþka türlü. Dedim ya çakýr keyifim bu ara. Sarhoþluðuma ramak kala aklýma düþtü Zührenin sözü. Þimdi bu ay içimde karardý kaldý. Yýldýzlarý kýskanýp içine kapanmasýn iyice? Yok, böyle olmaz. Benim ne yapýp edip güneþi bulmam gerekiyordu. Ama nerde? Ben bildim bileli gecenin leylisiyim. Bir çare bulmalýydým. Buldum da… Önce harfleri uç uca ekledim, birkaç sözcük döküp sýkýlaþtýrdým. Uzunca bir kement yaptým. Öyle bir çevirip atýþ yapmýþým ki, ben bile kendime þaþýrdým. Bir de baktým ki, güneþi kementle yakalayývermiþim. “Ee, kendiliðinden gelmeyen güneþi, kement zoruyla getirtirler böyle” dedim. Güneþ ne dese beðenirsiniz? “Ýçinizde öyle sahte güneþler vardý ki, ben gelmeye hicap duydum. Madem zorla alýna koyuluyorum beni ayýn yanýna götürün. Zira ben geceleri de sizinle olduðumu ancak onunla bildirebilirim”.  Öyle de yaptým. Güneþi alýp ayýn yanýna koydum.

Sinemi delip saçýlan þavkýn muteber bir ýsýsýyla yandý yüreðim. Ama ne yanýþ. Satýr satýr, dörtlük dörtlük…  Artýk sarhoþ olmuþtum. Baþým dönüyor, ben dönüyorum, dünya dönüyordu. Ayný yörüngeye nasýl oldu da giriverdik birden. Ýnsanlarý görüyorum etrafýmda, dönen insanlarý. Çok içtiðimden midir nedir, sözcükler bir bir dökülüyordu aðzýmdan. Bir tanesi vardý ki, en çok o yordu beni. En çok o döktü gözyaþýmý þiirlerimin üstüne. Önce yýldýzlarý söküp aldý, sonra ayý ve en nihayetinde de güneþi çýkardý yüreðimden. Artýk üçü de elimdeydi. Görebiliyordum. Sonra dile geldi o sözcük. “ Benim adým AÞK”. Ve devam etti. “Ýki yolun var, ya kalbini onlardan arýndýracaksýn yalnýz benimle yanacaksýn ya da onlarý ben zannedip þiirlerinde yanacaksýn”.  O anda ayýldým. Bir yanda tüm karanlýklarý yýrtýp harf harf, sözcük sözcük iþlediðim aþk satýrlarý, bir yanda hakikat olduðunu hissedebildiðim AÞK…

Gördüðüm bütün insanlar birer birer kaybolmaya baþladý. Yýldýzlar boyun eðdi, ay sükûnetin kucaðýnda güneþe bakakaldý. Güneþ hicabýndan duyduðu hicapla “ ben bir var bir yoðum, bazen sarý bazen alým, sana aþk sofranda ancak meze olurum” dedi.

Kararýmý verdim, ay, yýldýz, güneþ meze olacaksa aþkta, yemek gerekir aþký kaþýkla. Ben ise istemem öyle tükenen aþký. Benim aþkým bende yanmalý. AÞK ý seçiyorum. Varýn gidin yolunuza ay, yýldýz güneþ, insanlar, sözcükler, harfler, heceler, savuþun gidin. Ben AÞK ý seçiyorum. AÞK ile yanmayý seçiyorum. AÞK ile halleþmeyi seçiyorum. Benim adým AÞK. Ben AÞK ile AÞK a yanýyorum.

Elvin ELVÝNCE

Haziran 2013