Online Üye
Online Ziyaretçi
Az önce bir bulut yürüdü
Karanlık giyinmiş bütün caddelerden
Kılıç kuşandı zihinde sır tutan düşünceler
Kaybolduk sen ve ben
Gecenin menziline düşer gibiyim
İbresi bozuk saatlerin akrebinden
Nasıl da geçmişim kendimden
Kaldırımlar hikayesini yazıyordu ellerime
Senin yüreğimde unuttuğun yüzünü arıyordu bakışlarım
Mezar eşeler gibiydi bedenine
Gülüşlerinde kaybolmuş bir aşk hikayesi
Düşerken ellerimden
Bas tonlu bağırışlar yankılandı etrafta
“Yetişin… ölüyor diyerek”…
Acil telefona sarıldı birisi
Anlattı yüz on iki personeline
“Yetişin ölüyor “diye haykırarak
“Adres “diye sordu görevli
“Adres neresiydi” diye sordu adam
İçimden geçenleri bilmiyorlardı ki
Sen yoksan
Her yer buhran…
“Çekilin” diye seslendi yaşlıca bir ses
“Doktorum … açılın etrafından”
Titrek ellerinde yılların maskesi
Kanı çekilmişti teninden
Elleri buz gibiydi
Senin değemediğin yüreğime değdiğinde…
Üstümdeki tişörtü yırttı ansızın
Rüzgârı ısırdı sessizce dişlerim
Aklımdan zümrüt rengi dualar aktı
Ne kadar yumuşaktı o soğuk elleri
Derken göğsüme bir yumruk çaktı
Hayaline odaklanan bakışlarım baygındı
Üzerinde ki parfüm sen gibiydi
Genzime doğru yürüdükçe kokusu
İçimde yeniden yeşerdi bahar
Ama tepkisizdim her yumruk atışına
Tepkisizdim hayata hayat adına sana
Bu yüzden yakılası şiirler düşürdüm
Öznesi gizli mısralara…
Dudaklarını sundu bir zaman doktor
Erkekler öpüşmez diye öğretmişti annem
Bu öpüşme değil diye direndi bünyem
Direnmeyi seçtiğimde titredi kalbim
Vazgeçtim en sonunda olan her şeyden
Gözlerimi yakıyordu derin ışıklar
Kalabalık bir doktor topluluğu içinde
Sanıyorum yüreğimi açmışlar
Kalp krizi diyorlar kendi hallerinde
Birisi “Gözlerini açtı” diye seslenirken
Kaç gün geçti aradan hatırlamıyorum
Ne gelen vardı nede giden
Adımı isimsiz diye yazdıklarını duydum hemşireden
Ben isimsiz değilim diye seslendim içimden
Kalp atışım hızlandı istemeden
Geçen günlerin ardından doldurdum bütün boşlukları
Unuttuğum hatıraları yeniden hatırlama telaşındayım
Umuda ışık tutuyor İsrafil
“Daha var sur’a üflemeye
Daha var” diyor…
Ömrümü güftelediğim gözlerinde
Sessizce beklerken
Umutları asıp gözbebeğine
Bir intihar demliyorum
Her şey bitti diye…
Âdem Efiloğlu
Not: Kahır mektubu sondan bir önce…