“ Yorgun hayat izleri sürüyor adýmlar..”

Doðmamýþ umutlarýna güneþ ararsýn da,

Her defasýnda yaðmurlar söndürür..

Gecenin gebe kaldýðý sabahlara

Sancýsýný çekersin de,

Bazen hiç ummadýk kýrýk tebessümler düþer güne..

Kalakalýrsýn bekleyiþ duraklarýnda..

Mevsimlerden hangi mevsim çiçek açar hayallere?

Solmanýn adý mý sonbahar,

Umutlarýn yeþermesi mi ilkbahar,

Hangi mevsimde kol gezer sevdanýn buðusu

Yoksa hiç bilinmeyen iklimin saklý koynunda mý ?

An gelir,

Kýrgýnlýklarýn nedeni  “her þey” olurken,

“Hiçbir þey “ cümlelerin ardýna sýðýnýr dudaklar..

Üzülmek bile üzülür de,

Gözyaþý  uzatýr  elini, üzgün yüreðin elinden..

Devrik sözcükler kalbin iç yanýný devrik  býrakýr da

Enkazýný kaldýran bir þiir olur en derinden..

Riya denizinde kaçarsýn da,

Bazen okyanusunda yýkanýr biçare gönül..

Aç býrakýlan nefesin olur da

Þuhluk pazarýnda kol gezer acýnasý yanýyla..

Debdebesini basýp geçtiðinde,

Haykýrýþlarýn olur bir cümle..

“ Dünya, huzur isteyenler  için yanlýþ bir yerdi.!”

Belki de..

Sonra not düþersin kendine:

“ Özür dilerim Allah’ým,

fanilikler kaybolunca,bakiliðine adadým tüm umutlarýmý,

Ve ben bu dünyayý sevemedim.!”

 Semra Öztekin