Söze dökmek ne zor, bilemezsin…

Sýcaklýðýn güneþ gibi ýsýtýrken, gözlerin baðrýmý delip geçerken; kýyamam ne gözünden süzülen bir damla yaþýna ne de canýn yandýðýnda dudaklarýndan dökülen tek bir feryadýna.

Bir ömre sýðdýramam sen: Deðil bir ömre hatta bir asýra…

Herkesin annesine duyduðu sevgi özel ve kiþiye dair, bilmez miyim; hiçbir duygu, hiçbir hazine senden kýymetli deðil, görmez miyim…

Ne kadar kifayetsizim sevgimi anlatýrken, nasýl yetersiz sözcüklerim dilimden dökülen; bilemezsin anne.

Hep gurur duydun benimle; hep ilk göz aðrýndým, hala da öyleyim ama dedim ya ilk göz aðrýndým ve çok kere de baþýný aðrýttým. Neler ummuþtum oysa kendime dair, neler ummuþtum oysa bize dair.

Ayaklarýnýn altýna bir dünya serebilecekken yetmedi gücüm. Hayallerimin peþinde koþarken, dalgalý denizlerde yüzerken hep can simidim oldun.

Hep sendin benim ‘’Marko Paþam.’’ Yeri geldi arkadaþým, yeri geldi sýrdaþým ve daim kurtarýcým oldun benim. Ahlarla, oflarla geçerken ömrüm, tesellisi sana düþtü þu ahir ömrümün. Kale gibi saðlam, derin bir siper gibi güvenli ve daðlar gibi dimdiktin; ben ise bir tepe olmayý bile beceremezken…

Yeri geldi kýskandýlar baðýmýzý, yeri geldi hayýflandýlar, yeri geldi yerdiler; öyle ya benzemem kimselere.

Gölgende yeþerdim, sýcaðýnda ýsýndým, kokuna büründüm. Ah, o kokun yok mu; metrelerce uzaktan bile tanýrým ‘’o anne kokunu.’’ Uzaklardan duyarým sesini, ayrý diyarlara düþsek bile hissederim kalbinden geçenleri.

Gök mavisi gözlerin ne zaman bulutlanýp, yaðmur býraksa parça parça olur kalbim.

Gözyaþýn acýmdýr,

Vefan baþýmýn tacýdýr.

Neþen ilacýmdýr.

Ne zaman baþýmý dayasam göðsüne, o küçük kýz çocuðu olurum. Büyümedim gitti be annem; kemale erdi yaþým, hem de binlerce kez ama saklýdýr içimde hala, saçlarýný ördüðün o küçük, yaramaz kýz.

Kýskancýmdýr bilirsin; kimseleri ben gibi sevme ama ayýramazsýn ki evlatlarýný ve kýzarsýn bana, sana her serzeniþte bulunduðumda.

Öðretilerin yüreðimde saklý, beynimde kazýlý; öðütlerin baki. Ve nasihatlerin yol göstericim. Ya dualarýn: Hep benimle. Hep benimle kal, ömrümün sonuna kadar. Senin ýþýðýn tek kýlavuzum hayat denen bu labirentte. Bunu bilir, bunu söylerim.

Ben sensiz bir hiçim. Kimseler de benzemem, iyi bilirsin…

Bir daha gelsem þu sefil dünyaya, yine bucaðýnda olmak isterdim. Hep korudun, kolladýn beni. Büyümek istemiyorum asla; koca bir yalan, çoktan büyüdüm oysa ama istemedim ki büyümeyi.

Sen bana, emanetisin babamýn ve Yaradan’ýn en güzel armaðanýsýn.

Çok þeyden feragat etsem de bu güne deðin; ne senden geçerim ne de dualarýndan. Anýmý yaþanýr kýlan, yolumu aydýnlatan varlýðýn daim olsun. Bana her sesleniþin, her adýmý çaðrýþýn kâinattaki en anlamlý, en ahenkli melodi týnýsýnda akseder kulaðýma.

Ve yüzün; bu güne deðin resmedilmiþ en güzel portrelerden deðerli.

Deniz gözlerin hep parlasýn sevginin ve evlatlarýnýn ýþýðýnda.

Sen her þeyimsin, Yaradan’dan sonra…