hayrettin  taylan

ç’ölümden ç’ölüne   s’ayýlan  tanelerin  bilinmezlik  s’onundayým

y’akar gider   hayatýn  t’ilkisi, bitmez tükenmezlere k’alem olur dünya

coþ’ucunda  sinematik  anlar depreþir, seni oynar  mec’alim

zaman , yaþlý  hayallerin seyrinde kendine   kifayetler sunar

umuluþun   s’ancýlarýnda  birikir  keyfe kaderler

y’el, s’el,  d’el,  g’el   gibiyim sensiz zamanlarýn   t’erkinde

du’daðýnda   yeþeren k’ardelenin  rujuna  teslim  olur   masivalarým

bir  öpücükle  bir ömür arasýnda  sýkýþmýþ  hayallerim  kar’arýr 

bir  zaman   salýncaðýnda/ son kezlerin    közlenir   son bakýþýnla

bu  son  görüþmemiz, bu son karþýlaþmamýz, bu son  veda’sýza vade

seyrinde   büyülenmiþ  aðrýlarým yine aðrý d’aðý   gibi dolanýr  yüceliðine

terkinde  karýþýk   alevler  sönerken,   d’að içten d’aðlara  buhurlanýr nemli gözlerin

aðlayan  saatlerin  z’ilinde  tükenir adliyenin adýlý…

adým adým  eriyorum son kezlerinde

yemin ediyorum seni daha çok seveceðim /ama  sensiz

yalýn’ayak k’açýþýnda  dermanlarýmý perma  eden  sözlerine kanar ömrüm
dizlerime  düþer masumluðunun dizeleri

seni  yaralara teslim ettim, yarlara deðil bu yüzden mutluyum
prematüre  zamanýn  yüreðinde   sancýlý an gibiyim bu yüzden mutluyum

henüz  bitmemiþ ne varsa   orada birikiyor  deli sevdam

henüz    büyümedim senden gitmeye, henüz  sensiz çok  küçümenim