Kuzum,

Sen çıkınca hayatımdan

Geriye hiçbir şey kalmadı

Ne tadım var artık ne de tuzum

Perişanım iki gözüm

Hüzne yakışanım.

Kuzum,

Bir avareyim şimdi

Bütün sokaklarda ayak izim var

Bütün terk edilmiş mekânlara kokum sinmiş.

Ayrılık dolu kadehlerde dudak payım

Anlayacağın tam olan her şey yarım

Kuzum,

Sen gidince benden çekilince damar damar

Ne sarsıntılar geçirdim duvar duvar

Altında kaldım yokluğunun

Şimdi enkazında boylu boyunca ben var

Beni arayanlar seni bulacak

Seni bulanlar beni bulmuş olacak.

Kuzum,

Gördüğün gibi işte her şey

Hep yeknesak

Tekrara bağlıyorum her günü

Aynı renk giyiniyorum

Aynı kelimelerle konuşuyorum

Aynı küfrü ediyorum

Aynı duaya el açıyorum her gece

Seni diliyorum

Sana yatıp sensizliğe uyanıyorum

Kaosa ve hüzne…

Kuzum,

Sen Allah’ın bir lütfuydun varlığınla bana verilmiş

Şükrümdün.

Yokluğunla Allah’ın bana vermiş olduğu bir cezasın

Hüznümsün

Kuzum,

Kuru bir kalabalık var başımda

Kuru bir laf edebiyatı dilimde dolaşıyor

Gökyüzü maviliğini kaybediyor

Mil çekiyor sensizlik gözlerime

Zil çalıyor ayrılık beynimin kıvrımlarında

Yeryüzü güvenirliliğini yitiriyor

Zemin kayıyor ve düşüyorum ömründen

Bir rakam gibi eksiliyorum senden

Çıkarıyorlar beni senden

Kuzum,

Sen çıkınca hayatımdan yüzümden tebessüm çekildi

Bedenimden canım…

Başka söze hacet kalmadı başka tarife ve tasvire de

Sensizliğe tarif lazımsa bana baksınlar kâfi!