Remzi, Geliþim Psikolojisi öðretmeni Leyla Haným’ýn öðrencilerin de ilgiyle dinledikleri sözlerini defterine not alýrken “Booooooooooommmm!” diye bir gürültü duyuldu. Sýnýfta öðrenciler belirli belirsiz bir þeyler mýrýldandýlar.Okulda yine bölümlerden birine bomba atýlmýþtý. Çok geçmeden bahçeden büyük gürültüler gelmeye baþladý. Dýþarýdaki öðrenciler yeri göðü inleten sloganlar atýyorlardý.

            Remzi; okumayý çok seven, derslerini düzenli olarak çalýþan, bir þeyler öðrenmek isteyen ve daha sonra öðrencilerine öðretme aþkýyla yanýp tutuþan, idealist bir öðretmen adayý idi.

            Liseyi bitirdikten sonra öðretmen okuluna girmiþ, ancak yüksekokulun çok tuhaf bir yer olduðunu yeni yeni anlamaya baþlamýþtý. Okula her sabah geldiklerinde kapýda bekleyen polisler, öðrencilerin üzerilerini arayýp tarýyorlar, dakikalarca süren arama kuyruklarýndan sonra okulun bahçesinde gruplar halinde toplanan öðrencilerin bir kýsmý Ýstiklâl Marþýný, bir kýsmý da Enternasyonal Marþýný söyleyerek kendi bölümlerine giriyorlardý.

            Türkiye çok karanlýk bir dönemden geçiyordu. Eski devlet adamlarý, tanýnmýþ gazeteciler, sendikacýlar, dernek yöneticileri ve yüzlerce öðrenci öldürülüyor, yaralanýyor, kan gövdeyi götürüyordu. Okullarýn içi ve çevresi savaþ alaný gibiydi. Öðrenciler birbirleriyle ve polisle çatýþýyor; bombalar, dinamitler patlýyor, silahlar konuþuyordu. Kahvehaneler, evler, öðrenci otobüsleri taranýyor, özellikle büyük þehirlerde anarþi durdurulamýyordu.

            Bu kargaþalýk içerisinde Remzi ileride öðretmen olup öðrenci yetiþtirmek aþkýyla kývranýyor, kelle koltukta da olsa okuluna gidip derslere girmeye, bir þeyler öðrenmeye ve sýnavlarýný vermeye çalýþýyordu. Ancak kargaþa bitmek bilmiyor, gruplara ayrýlmýþ gençler, dernekler, hatta öðretmenler ve hatta polisler hergün birbirlerine giriyor, okul hayatý eðitim yeri olmaktan çýkýyordu. Boykotlar, sloganlar, kavgalar, çatýþmalar, tartýþmalar bitmek bilmiyor; eðitim kuruluþlarý can güvenliðinden yoksun vaziyette varlýklarýný sürdürmeye çalýþýyorlardý.

            Bazen aniden sýnýflarýn kapýsý açýlýyor, öðrenciler silah zoru ile okul dýþýna çýkarýlýyor, çatýþmada ölen arkadaþlarýnýn cenazesini kaldýrmak için yürüyüþe zorlanýyor, pankartlarla, sloganlarla mezarlýða kadar cenazeyi götürüp gömdükten sonra daðýlýyorlardý.

            Hem öðretmenler hem de öðretmen adaylarý yaþadýklarý anarþik hayattan büyük sýkýntý duyuyorlar ve ülkenin gidiþatýndan sürekli þekilde endiþe ediyorlardý. Bu kaos,bu kargaþa,bu terör günlerce sürdü. Öðrencilerin ve öðretmenlerin okula sað salim gitmeleri ve akþam evlerine sað salim dönmeleri mucize haline gelmiþti.

            Remzi, Cumhurbaþkaný’nýn duruma neden el koymadýðýný, Baþbakan’ýn, Bakanlarýn, Milletvekillerinin hatta senatörlerin dernekleri neden kapattýrmadýklarýný bir türlü anlayamýyordu. Ýktidarlar, hükümetler deðiþiyor , öðretmenler þehirden þehre sürülüyor, bazý öðrenciler okullara sokulmuyor, yeni yeni öðrenciler eðitim kurumlarýna hakim hale getiriliyordu.

            Öðretmen adayý Remzi’nin daha fazla dayanacak hali kalmamýþtý. Okuldan ayrýlmaya, eðitimini býrakmaya karar verdi. Okuldan çýktý. Askerlik þubesine gidip kaydýný yaptýrdý ve birkaç ay sonra da vatani görevine baþladý. Hiç deðilse askeriyede düzenlilik ve can güvenliði vardý.

            Remzi’nin öðretmenlik sevdasý ve öðretmen adaylýðý yýllarý karanlýk bir þekilde kapandý.

            Remzi, yitik kuþaðýn genciydi. Anarþi yýllarýnýn talihsiz öðrencilerindendi. Eðitimi yarýda kalmýþtý. Öðretmenlik eðitimine buruk bir þekilde elveda demek zorunda kalmýþtý.

            Remzi þimdi bu çaðýn öðrenci ve öðretmenlerine imrenerek hayatýný sürdürüyor. Ve o acý yýllarýn hatýralarýný bazen aklýna getiriyor, þanssýzlýðýna yanýyor. O, anarþinin yitik kuþaðýndan olmasaydý þimdi öðrencilerinin “Remzi Öðretmen”i olacaktý.