Þaziye, yaklaþýk on yýllýk devlet memuruydu. Ýþine sadýk, verilen görevleri titizlikle yerine getiren ve mükemmeliyetçi bir yapýya sahipti.
    
    Günlerden Cuma’ydý. Mesainin bitmesine bir-iki saat kalmýþtý. Rahatlamaya baþlamýþtý. Yorgun bir hafta geçirmiþler ve tatili hak etmiþlerdi. Ertesi gün iyice dinlenmeliydi.

    Bunlarý düþünürken birden sol gözünde yýldýzlar parlamaya baþladý, az bir süre geçtikten sonra yýldýzlar daireler çizen noktacýklara dönüþtü. Sol gözünü karanlýk basmýþtý. Masasýnýn üzerindeki evraklarý, zýmbayý, delgiyi, kalemleri tek gözüyle görmeye baþlamýþtý.

    “Eyvah” dedi içinden.

    “Migrenim baþlýyor.”

    Böyle durumlarda hemen bir Türk kahvesi söyler, yanýnda bulundurduðu limondan altý yedi damla kahvesinin içine sýkar, migreni geçsin diye bu karýþýmý içerdi. Ancak, bugün hazýrlýksýz yakalanmýþtý. Ne kahve söyleyebilecek durumdaydý, ne de limon vardý ortalýkta.

    Bu arada auralar sað gözüne sýçramýþ, sol gözü açýlmaya bu sefer sað gözü kapanmaya baþlamýþtý. Dairedeki memur arkadaþlarýnýn az sesli konuþmalarý bile kendisine dokunmaya, yanan florasan ýþýðý da kendisini iyice rahatsýz etmeye doðru gidiyordu. Baþýný yavaþ yavaþ kaldýramadýðýný anladý, þakaklarýnda aðrýlar hissediyordu. Gözlerindeki böcelenmeler, kafasýnda aðrýlar, midesinde bulantýlar adeta saldýrýya geçmiþlerdi.

    Tutuna tutan müdürün odasýna kadar geldi. Odadaki eþyalarýn bir bölümünü görebiliyor, bir bölümünü göremiyordu. Kafasý kazan gibiydi. “Müdür Bey, migren baþladý efendim ben rahatsýzým, izin alabilir miyim” dedi…Müdür, Þaziye Haným’ýn bu durumuna daha evvelden alýþýktý. Hemen izin verdi.

    Þaziye’yi arkadaþý Ayþe kurumun önündeki minibüs duraðýna kadar geçirdi. Minibüs yolculuðu Þaziye’ye bir günlük yolculuk gibi geldi. Nihayet kendisini eve güç bela attý.

    Hemen yatmak istiyordu, sessiz odada karanlýklar içerisinde uyumak, uyumak,uyumak…Ancak midesinin çok bulanmaya baþladýðýný, neredeyse istifra edeceðini anladý. Bunu düþünür düþünmez hemen öðürtüler gelmeye baþladý. Hemen lavaboya fýrladý. Midesi kazýnýncaya kadar kustu, kustu…

    Biraz rahatlar gibi oldu. Aklýna bir þeyler atýþtýrmak geldi. Ancak ne bir þey yiyecek, ne de bir þey içecek hali vardý. Odasýna çekildi, perdeleri iyice kapattý, yorganýn altýna girdi, gözlerini kapattý. Hiçbir þey düþünmek istemiyordu. Kendinden geçti…

    Þaziye; çok çalýþkan, çok titiz davranan, iþleri mutlaka zamanýnda bitirmek isteyen, çok idealist, her iþi dört dörtlük yapmayý kural edinmiþ bir memurdu.

    Sýk sýk migrene yakalanmasýnýn sebebi mükemmeliyetçi bir yapýya sahip olmasýndan kaynaklanýyordu. Halbuki biraz tolerans tanýsa ve hayatta hiçbir þeyin dört dörtlük olamayacaðýný kavrasa bu rahatsýzlýða büyük darbe indireceðini daha çözememiþti.