Bağrına mevsimlerin düştü yağmur damlası
Simurg’un kanadından süzüldü nur atlası
 
Rahmet olup yağınca rıhtımları kıskandım
Merhamet ateşiyle sırılsıklam ıslandım
 
Aşkınla incilendi, mavilendi deryalar
Ebedi bir uykudan uyandı kanaryalar
 
Susayan sinelere umut, heyecan doldu
Dirilmez dedikleri bedenlere can oldu
 
Bir kutlu pazartesi, kokunla hayat buldu
Yüz sürdü eşiğine canlar seyahat buldu
 
Düşünce çöllerime damlanı yudumladım
İçimdeki çiğdemin yolunu adımladım
 
Ne olur bir umut ver yürürüm izlerinde
Boğulmak çok isterim rahmet denizlerinde
 
Gözlerinden öğrendim ölürken de gülmeyi
Sahrada yol alırken kumlara gömülmeyi
 
Akışınla sağıldı menzildeki bu zaman
Aşkınla dağılmıştı başlardaki bu duman
 
Suya hasret topraklar can evinden vuruldu
Kâinatın kalbine payitahtlar kuruldu
 
Süreyya gözlerinden içtim ezgilerini
Bulmuştum kaderimde ince çizgilerini
 
Ayların efendisi yeşertti umutları
Bir katreyle erimiş yıkılmıştı putları
 
Semadan üzerime döküldü bütün renkler
Renkleri kucakladı yerde bütün ahenkler
 
Saadet tezgâhında ince bir nakış ördüm
Süzülen her manada senden bir bakış gördüm
 
Özledim, gözlerimde zerreler filizlendi
Özledim, sözlerimde ezberlerin gizlendi
 
Sen gelince içimde kandiller ateşlendi
Sen gelince taşlara nakışların işlendi
 
Sen gelince duruldu, rüzgârlar fırtınalar
Bir meltem olup aktı ellerdeki kınalar
 
Bir masala dönüşen efsaneydi akışın
Zulmeti nurla boğdu bir kerecik bakışın
 
Kızıl yıldız doğmuştu bu dünya semasında
Sütunlar yıkılmıştı Kisra’nın sefasında
 
Büyük Zerdüşt ateşi sönmüştü gelişinle
Parmağından su aktı bir kere gülüşünle
 
Güllerin kokusunu bağrına bastı Hira
Gözünden kanlı yaşlar akıtmıştı Bahira
 
Güvercin yuvasında zulmete ağ örmüştü
İnsanlık kâinatın sultanını görmüştü
 
Bir ebru deseniydin kelebek kanadında
Bir ‘insan’ mı gizliydi bu beş harflik adında
 
Adını kalpten silmem, düşürmem dilden Nisan
Sonunda anladım ki sensiz olamaz insan