Erken gidersem iþimi erkenden halledeceðimi düþünüyordum. Yanýlmýþým. Herkes benim gibi düþünmüþ olacak ki Ösym Büronun önü hýnca hýnç doluydu. Bir de nasýl erken gelebilirsin ki anam babam? Benim ikamet ettiðim ilçe ile vilayet arasý tam yüz otuz dört kilometre. En erken minibüse bile binsen saat dokuz buçukta vilayettesin. Elbette minibüs esnafýnýn minibüs týka basa dolmadan hareket etmesini beklemek çok iyimser bir düþünce olur. Etti mi sana saat on?
             Üç gün öncesinden sabah yedi minibüsüne yerimi ayýrtt ettirdim.. Yediye çeyrek kala minibüsün baþýndaydým, saat yedi oldu, yedi on beþ oldu, yedi buçuk oldu minibüs kalkmýyor. Aslýna bakarsanýz biz yolcular olarak minibüs koltuk sayýsýný tamamlýyoruz ama þoförün niyeti koltuk aralarýna tabure atýp daha fazla para kazanmak. Bekle babam bekle, bekle babam bekle. Neredeyse sekiz minibüsüyle beraber gideceðiz. Elbette yolcular arasýnda da þikâyetin bini bir para;
-          Böyle de olmaz ki caným…
-          Herkesin iþi var gücü var.
-          Þikâyet edeceksin bunlarý.
-          O da bir þey mi sallandýracaksýn bir kaçýný, bak bir daha yapan oluyor mu?
-          Kimi kime þikâyet ediyorsun bu memlekette?
-          Bu kadarý da olmaz.
             Tüm yolcular þikâyetçi ama her ne oluyorsa þoförü gören dut yemiþ bülbüle dönüyor. Bende bu bülbüllerin arasýndayým. Herkes birbirini þikâyet etmesi konusunda destekliyor ama hiç kimse þikâyetini dile getiremiyor.
             Ha kalktý ha kalkacak derken sanýrým sekizde kalkacak olan minibüsün þoförünün telkinleriyle bizim þoför, þoför koltuðuna oturdu. Biz yolcular süt dökmüþ kedi gibiyiz, hepimiz gülümsüyoruz þoföre. Þoförde de týk yok. Sanki minibüs bomboþ gibi davranýyor. Minibüsün hareketinden kýsa bir süre sonra þoför aðam cebinden bir sigara çýkarýp yaktý, ardýndan minibüsün teybini açtý. Bilmem kaç sayýlý kanuna göre araçta sigara içmek yasak. Hatta bununla ilgili minibüsün camýnda koca bir iþaret bile var. Ama þoförlere serbest sanýrým. Çünkü þoför aðanýn ne bizi taktýðý var ne de kanunlarý. Teypte çalan þarkýlardan ise hiç bahsetmeyeceðim. Demek müziðin bu türü de varmýþ. Biraz ilerledikten sonra biraz önce þoförü geç kaldýðý için asmaya kalkan deðerli yolcular, þoförle muhabbet etmeye baþlamazlar mý?
-          Hayýrlý yolculuklar þoför evladým,
-          Yahu benzinde ne kadar pahalandý, þoförlükte zor bu devirde.
-          Sizin iþinizde zor
-          Zor da ne kelime zorun en zoru.
-          Bunun trafiði var, vergisi var, mazotu var, var oðlu var
-          Senin babanda þofördü deðil mi? Ama ne þofördü be, Þoförlerin þahý.
-          Selahattin emmiyi diyorsun, þahýydý þahý.
            Tabi þoför aðamýzda yine kýpýrdanmalar yok. Bir ara torpidodan güneþ gözlüðünü çýkardý taktý o kadar, bir de sigarasýný hiç söndürmedi.
            Yol uzun, iþimiz gücümüzde var. Yani hiç kimse keyfiyetten üç yüz kilometre yol yapacak deðil. Þoför aðanýn kaba tavrýna da eyvallah ama her el kaldýrana da durulmaz ki be kardeþim. Hava daha sabahýn o saatlerinde sýcak. Minibüsün içi piþiyor, terden sýrýlsýklam oldum. Minibüsün klimasý var ama þoför bizle muhatap olmadýðýndan açtýramýyoruz. Sanki herifçioðlunun minibüsüne zorla binmiþiz. Bir cam açalým desek arkada yaþlý bir amcayla teyze var;
-          Aman evladým kapayýn þu camlarý, benim romatizmam var, ne gelirse ceryandan gelir. Ceryanda kalmayacaksýn.  Bir adýmlýk yol caným, piþmediniz ya.
-          Tabi evladým tabi kapayýn þu camlarý, bizim yaþýmýza gelince siz de anlarsýnýz ama iþ iþten geçmiþ olur.
             Bizim þoför aðanýn camý ise sonuna kadar açýk püfür püfür gidiyor beyefendi, sigarasýný tüttüre tüttüre. Sýcaktan piþtiðime mi yanayým, geç kaldýðýma mý yanayým, sigara dumanýnýn o pis konusuna mý yanayým, yoksa teypte çalan o ne idüðü belirsiz pavyon þarkýlarýný dinlediðime mi yanayým? Saat dokuz kýrk beþ, on gibi vilayete girdik. Bu kez de vilayetin trafiði. Bu kadar araba mý olur ahretliðim, bir o yandan bir bu yandan. Elbette bu sefer de minibüs içinde trafik radarý muhabbeti baþladý;
-          Dikkat et þoför evladým burada radar var diyorlar.
-          Burada deðil az ilerde, þu yol ayrýmýndan baþlýyor, bizim Fuat aðabey geçen gün düþmüþ.
-          Bu trafikçilerinde hiç acýmasý yok caným.
-          Hayýr yalnýzca para cezasý olsa anlarým, bir de ehliyet puanýndan düþürüyor.
-          Yazýk caným þoföre.
-          Yazýk tabi adamcaðýza.
            Biz þoför için üzüleduralým, adamýn umurunda deðil, dinlemiyor bile bizi. Bir ara cep telefonu çalýyor cep telefonuyla uðraþýyor. Resmen sýðýntý gibiyiz minibüste.
            Öyle ya da böyle sýkýntý ile de olsa sonunda ineceðim duraða vardým. Havasýzlýktan bayýlmak üzereydim, terden sýrýlsýklam olmuþtum. Minibüsten iner inmez derin bir nefes aldým. Sanýrsýn hamamdan çýkmýþým. Yaklaþýk beþ yüz metre ileride üniversite kampüsü var. Onun içinde minibüs var, vilayetin belediye minibüsleri ama binmeye cesaret edemedim. Yürürüm daha iyi diye düþündüm. Hava da hafif rüzgârlýydý, estire estire yürüdüm üniversiteye doðru.
            Aslýnda bu kadar sýkýntýya katlanmamýn nedeni ikamet ettiðim ilçedeki Ösym Bürosunun devlet memurluðu sýnavý için kayýt yapmýyor olmalarý. Ösym bürosu dediysem bu sizi aldatmasýn. Ýlçedeki lisenin bir odasýna bir bilgisayar koymuþlar, sorumlu olarak da bir öðretmen görevlendirmiþler alýn size Ösym Bürosu. Ýþte bu ilçedeki büroya gittiðimde sorumlu öðretmen;
-          Üniversite sýnavý olsa kaydýný yaparýz ama devlet memurluðu sýnavýnýn kaydýný yapamýyoruz. Aslýnda geçen sene yapmýþtýk ama bu sene her nedense bize yetki vermediler. Zaten yetki verseler de ne ara kayýt yapacaðýz? Sen iyisi mi ile git. Dedi.
            Tamam da kardeþim il nerden baksan iki, iki buçuk saatlik mesafe. Ama halden anlayan maalesef bizim memlekette bulunmaz ve herkes kendinin haklý olduðunu düþünür, benim gibi.
            Üniversiteye ulaþtýðýmda hem ferahladým, hem de güneþ tepemi yaktý kavurdu. Ama en azýndan minibüsteki o müzik yoktu artýk.
            Giriþte beni tüm ihtiþamýyla Týp Fakültesi karþýladý. Gerçekten muazzam bir bina yapmýþlar. Kapýsýnda beyaz önlüklü öðrenciler, hastalar, hasta yakýnlarý. Uzun zamandýr ilçede olduðumdan kalabalýðýn, þehrinde yabancýsý olmuþum, kendimi bir köylü gibi hissediyorum. Hâlbuki bende böyle bir üniversitede okudum. Ama askerlik iþsizlik derken neredeyse okuduðum üniversiteyi unutup yaþadýðým küçük ilçenin bir parçasý haline geldim. Saða sola batkýndan sonra, sanýrým hizmetli olacak gözüme birini kestirdim ve sordum;
-          Pardon, Ösym Bürosu nerde?
-          Sýnav baþvuru yerini mi soruyorsun?
-          Evet.
-          Bak þuradan saða döneceksin, sonra dümdüz git. Zaten kalabalýðý görürsün.
-          Sað olun.
            Tam da tarif eden adamýn dediði gibi oldu her þey. Kalabalýðý görünce baya caným sýkýldý. Güya erken gelecek erkenden iþimi halledecektim. Zaten ne yolunda gider ki benim hayatýmda?
            Sýra tam bir insan güruhu, yaþlýsý, genci, öðrencisi, hamilesi, çocuklusu, emeklisi ne ararsan burada toplanmýþ. Abartmak gibi sanýrsýn sanki mahþer yeri kurulmuþ. Sýranýn sonunu bulmakta biraz zorlandým. Bu tip durumlarda da son sýrada olmak hep canýmý sýkmýþtýr. Sýra tek sýra halinde deðildi. Dörtlü beþli gruplar halindeydi. Herkes birileriyle konuþuyordu. Sanki yalnýzca ben yalnýz gelmiþim gibi hissettim.
            Elimde müracaat evraklarým vardý. Nüfus cüzdaný fotokopisi, aday bilgi formu, diploma aslý ve fotokopisi ve bir sürü ývýr zývýr. Kayýt sistemine fotoðrafýmý çekecekler diye saç sakal týraþý da oldum. Pek âdetim deðilse de beyaz çizgili gömleðimi de geldim. Ama gömleðimiz yakasý ensemi ve boðazýmý tahriþ etti. Zaten ne zaman týraþ olsam böyle olur. Hassas bir cildim var. Bir keresinde sýrf fala kaþýdým diye sað bacaðým baþtan aþaðý yara olmuþtu. Minibüs yolculuðundaki sýcak ve nemli havanýn ve bol bol terlemenin de bu duruma oldukça etkisi olduðu aþikâr elbette. Sonra baþladým beklemeye. Bu bekleme olayý ruhumda derin yaralar açmýþtýr zaten.
             Ýlk büyük beklememi lise yýllarýnda astsubaylýk sýnavýna girerken yaþamýþtým. Sýnav Ankara’nýn Mamak ilçesindeki personel okulundaydý. Ben beþ yüz bininci sýrada filandým. Askeriyenin içine girdik ve bizi bir daha dýþarý göndermediler. Sabah saat altýdan akþam saat sekize kadar beklemiþtim. Ertesi günde ayný þekilde bekledim. Su kýsýtlýydý, yiyecek sade bir asker kantininden saðlanýyordu. Astsubay öðrenciler durmadan baðýrýyorlardý. Baktým olacak gibi deðil üçüncü gün ben gitmedim. Boþ boþ dolaþtým Ankara sokaklarýnda. Sonra babama sýnava girdiðimi ve sonuç göndereceklerini söyledim. Hala gönderecekler.
            Ýkinci büyük beklemem üniversite kayýt aþamasýndaydý. Gayet heyecanlýydým. Ayný zamanda da sevinçliydim. Ama o kadar bekledikten sonra ne sevinç kaldý ne heyecan. Okul harcýný koskoca vilayette yalnýzca üniversite kampüsünün (yerleþkesi) içindeki küçük þube alýyordu. Ben o kadar kalabalýðý hiçbir arada görmemiþtim; öðrenciler ve öðrenci aileleri. Elbette ben yine bir baþýmaydý. Tüm gün beklediðimi hatýrlýyorum. Ýki vezne görevlisi çalýþýyordu, bir bayan ve bir erkek. Bilmiyorum hayal mi gördüm ama bayan memurun sakallarýnýn olduðunu hatýrlýyorum. Elbette bu bekleme çilesi banka ile sýnýrlý kalmadý. Ardýndan devlet yurduna kayýt için ertesi gün tüm gün beklemiþtim. Saatlerce bekliyordum sýra bana geliyordu ve evraklarýmda bir eksik buluyorlardý; yok efendim þunun fotokopisi eksik, yok efendim þunun onayý yok. Eksikleri tamamlýyor ve tekrar tekrar sýraya giriyordum. Akþam mesai bitimine yakýn bir zamanda sýra bana geldiðinde görevli memur;
-          Sen hala vazgeçmedin mi bu iþten demiþti bana.
             O zaman anladým ki bunu bilinçli yapýyorlarmýþ. Ben asildim beni yýldýracaklardý ki yedeklerden birisini benim yerime yurda yerleþtirebilsinler. Tabi ben astsubaylýk sýnavýndaki gibi yýlmadým. Çünkü baþka çarem yoktu.
            Üçüncü büyük beklememi askere giderken yaþadým. Dört yýllýk bir okul bitirdiðimden Askerliði kýsa ya da uzun dönem yapma seçeneklerim vardý. Elbette bu seçenekler bana baðýmlý deðildi. Ankara’nýn Polatlý ilçesindeki askeriyede sýnava girmem gerekiyordu. Bir gün öncesinden Polatlý’ya vardým. O gece otelde kaldým. Sabah saat beþte kalktýðýmda askeriyenin önündeki sýra yaklaþýk bir kilometre uzunluðunda filandý. Hem de tek sýra halinde deðil üçlü beþli sýralar halinde. Tüm gün beklemiþtim orada da. Sonra on dakika kadar sýnav yaptýlar ve kýsa dönem asker olarak yaptým askerliðimi. Demek ki iyi bekleyememiþim.
            Elbette bunlarýn dýþýnda da çok beklemelerim, sýralarým oldu. Ama en iz býrakan beklemeler bunlardý. Bekleme durumu can sýkýcýlýðýndan baþka anlamlarda taþýr bende. Beklerken daha yalnýz, daha korumasýz, daha muhtaç, daha çaresiz hissederim kendimi. Üniversite yurt kaydýndan ruhuma zerk edilen bir psikolojik sýkýntý da; ya eksik evrakým varsa o zaman neden boþu boþuna sýra bekliyorum korkusudur. Yine bu korku içerisinde bu kez Ösym Bürosunun önünde devlet memurluðu sýnavý memurluðu için bekliyordum. Hem bekliyordum hem de etrafýma kulak kabartýyordum acaba eksik evrakým var mýdýr diye. Aslýnda bu konuda bir korkumda vardý. Baþvuru formunda diplomanýn aslý ve onaylý örneði diyordu. Diplomamýn aslý vardý evet ya fotokopisinin onayýný nerden yapacaktým? Okuduðum üniversite ikamet ettiðim yerden altý yüz kilometre uzakta. Notere yaptýrsak dünya kadar para, zaten iþsizim. Baþladý bende bir endiþe dalgasý. Bir yandan bekliyorum, bir yandan korkuyorum. Ýçimden bildiðim ne kadar dua varsa ettim, diplomanýn onaylý örneðini istememeleri için. Ama sýra bana bir türlü gelmedi.
            Müracaat kuyruðu bir yýlan gibi kývrýlýyordu. Benim bulunduðum yerden Ösym Bürosunun kapýsý bile görünmüyordu. Hava oldukça sýcaktý. Sýra hafifçe ilerlediðinde bazý gölgelere denk gelme þansýnýz oluyordu. Saatlerce bekledim, bekledim, bekledim, bekledim. Sanki sýra hiç ilerlemiyor gibiydi. Durmadan birilerinin cep telefonu çalýyordu. Benim telefonum hiç çalmadý, zaten kim arayacaktý ki beni? O kadar çok bekledik ki gurup halinde gelenlerin bile konuþacak konularý kalmadý.
            Öðle vakti müracaat kuyruðunda bekleyen herkesi bir telaþ aldý;
-          Acaba kayýt yapan memurlar öðlenleyin yemek molasý verirler mi?
-          Verirler verirler.
-          Tüh, sýradanda ayrýlamayýz ki þimdi
-          Nereye ayrýlýyorsun sýran gider
-          O kadar saat bekledik iþte.
-          Bence mola vermezler bu kadar adam bekliyorken
-          Verirler verirler vermez olurlar mý hiç? Onlarda insan sonuçta.
-          Tamam da abi bizde insanýz. O kadar ilçeyi merkeze yýðacak ne vardý sanki?
-          Nöbetleþe bekleriz olmazsa.
            Tüm kalabalýðýn iþi gücü kalmamýþ da kayýt yapan memurlarýn izni var mý yok mu onu tartýþýyor gibiydi. Derken saat on ikiye geldi çattý. Bizler nefeslerimizi tutmuþ beklerken içerden haber geldi; kayýt yapan memurlar öðle molasý vermeyeceklermiþ. Bu haber kýsa süreli bir sevinç yaþatsa da  bu sevinç beklemenin esaretinde kaybolup gitti. Öðleden sonra Ösym Bürosunun kapýsýný görür gibi oldum. Ne kadar sýkýldýðýmý anlatmamýn imkâný yok. Sýra bana doðru gelince kapýdaki özel güvenlik görevlisiyle muhatap olmak zorunda kaldým. Bu güvenlik görevlisi sýradan on kiþiyi içeri alýyor ve diðerlerini bekletiyordu. Ama bunu o kadar laubali ve lakayt bir þekilde yapýyordu ki bu rahatsýz edici bir durumdu.
-          Sen, sen, sen, sen, sen ve sen, hoooooooop gerisi beklesin. Sýrayla aðam sýrayla, herkes girecek, birbirinizi ezmenize gerek yok.
            Þivesinin gereksiz yapýþkanlýðý, saygýsýzlýðý tam bir baþ belasýydý adam. Ama hiç kimse aðzýný açýp da bir kelime etmiyordu. Sýra bana geldiðinde artýk yorgunluktan ve endiþeden bitmiþ bir vaziyetteydim. Laubali görevli yine konuþmaya baþladý;
-          Sen, sen, sen sen, ve sen, hoooooop! Diðerleri bekliyor.
             Bu kez bu sen’lerin içinde bende vardým. Bu arada belirtmek isterim bu sýrada bekleyenleri hepsi lisans dolayýnda eðitim görmüþ kiþiler. Kimisi mühendis, kimisi öðretmen, kimisi ekonomist, kimisi fizikçi. Bu güvenlik görevlisi ise muhtemelen ortaokul mezunu ve muhtemelen bir tanýdýðýnýn vasýtasýyla iþe alýnmýþ birisi.
            Tam sýra bana geldi diye sevinirken içeride yaklaþýk otuz kiþilik bir sýra ile daha karþýlaþmaz mýyým? Beynimden vurulmuþa döndüm. Tam bu sýrada güvenlik görevlisi;
-          Diplomalarýnýn onaylý örneði olmayanlar boþuna beklemesin! demesin mi?
            Neredeyse aðlayacaktým. Bir ara gözlerim karardý bayýlacak gibi oldum. Benim durumumda birkaç kiþi daha vardý. Ýçimizden birisi;
-          Ya bunu en baþta niye söylemediniz, bu kadar beklemezdik diye baðýrdý. Adamý alnýndan öpesim geldi. Ayný güvenlik görevlisi;
-          Ben ne bileyim arkadaþým, müdürüm öyle söyledi. Dedi.
-          Peki, biz þimdi nerede onaylattýracaðýz þimdi bunu diye tekrar baðýrdý biraz önce baðýran arkadaþ.
-          Bana ne baðýrýyorsunuz kardeþim? Ben ne bileyim diye karþýlýk verdi güvenlik görevlisi.
            Baðrýþmalardan rahatsýz olacak ki kapalý bir odadan mavi kravatlý beyaz gömlekli þiþman bir adam çýktý. Konuþmasý daha çok homurdanmaya benziyordu.
-          Arkadaþlar adama ne baðýrýyorsunuz, baþvuru kýlavuzunda yazýyordu bu okumadýnýz mý?
-          Ne yapabiliriz memur bey?
-          Edebiyat fakültesinin dekanýna gidin, diplomanýzýn aslýyla birlikte fotokopisini gösterin onaylasýn.
-          Peki, sýramýz ne olacak?
-          Siz onaylatýn gelin ben sizi buradan sýraya koyarým.
            Biz üç beþ maðdur arkadaþ edebiyat fakültesine doðru yollanmaya baþladýk. Benim fakültenin nerede olduðuna dair bir fikrim yok. Allah’tan arkadaþlardan birisi yerini biliyormuþ. Yaklaþýk bir bir buçuk kilometre mesafede, ben yürüyorum ama hiç halim yok. Edebiyat fakültesine ulaþtýk, ikinci kata çýktýk. Tam dekanýn odasýnda vardýk ki bir hizmetli bizi durdurdu.
-          Nereye kardeþim?
-          Biz Ösym bürosundan geliyoruz, diploma onaylatacaðýz.
-          Dekan bey yok.
-          Nerede?
-          Ben ne bileyim kardeþim?
-          Bilen birisi var mýdýr?
-          Muharrem bey bilir.
-          O nerede?
-          O bugün izinli.
-          Baþka kim bilir?
-          Nermin Haným bilir.
-          O nerede?
-          Kafeteryadadýr.
-          Tamam kardeþ saðol.
-          Tuvaleti kullanmayýn bozuk.
-          Tamam.
            Biz arkadaþlarla kafeteryaya gittik Nermin Hanýmý bulduk. Birkaç bayanla birlikte çay içiyordu. Dekan beyin Ösym Bürosuna gittiðini söyledi. Biz hayal kýrýklýðý içinde bir buçuk kilometre daha yürüyerek Ösym Bürosuna ulaþtýk. Bitmiþ bir vaziyetteydim.
            Ösym Bürosunun kapýsýnda yine ayný güvenlik görevlisi karþýladý bizi;
-          Hoop hemþerim nereye?
-          Bizi tanýmadýn mý biraz önce edebiyat fakültesine gitmiþtik.
-          O beni ilgilendirmez, sýrayla alýyoruz.
-          Yahu etme, eyleme, o görevli memur bizi alacaðýný söylemiþti.
-          Ben bilmem hemþerim sýrayla.
-          O memurla bir görüþebilsek
-          Kiminle?
-          Yani hani yanýmýza geldi.
-          Serdar bey?
-          Evet her kimse iþte.
-          Bekleyin bakalým.
-          Serdar beeeeeey! Bak bunlar seni istiyor.
            Birkaç dakika sonra ayný memur içeriden çýktý. Gözünün ucuyla bize baktý.
-          Bir sorun mu var? Yine homurdanýr gibi konuþuyordu.
-          Ya biz biraz önce diplomayý onaylatmak için edebiyat fakültesine gitmiþtik. Dekan beye onaylatmak için.
-          Evet, dekan bey burada.
-          Siz sýramýzýn kaybolmayacaðýný söylemiþtiniz.
-          Ben mi?
-          Evet, hatta biz ondan sonra edebiyat fakültesine gittik, dekan bey buraya gelmiþ.
-          Dekan beyin tanýdýklarý mýsýnýz?
-          Hayýr.
-          E o zaman?
-          Diplomayý onaylatmak için.
-          Tamam, girin içeri.
            Bir an bu aptal konuþma hiç bitmeyecekmiþ gibi hissettim. Biz içeriye girdik. Ýçeriye girmemizle birlikte sýra bekleyen kalabalýktan fýsýltýlar yükselmeye baþladý.
-          Ya bu kadar da olmaz ki!
-          Bizde sýra bekliyoruz burada.
-          Dekanýn tanýdýðýymýþ
-          Ne yapalým caným dekanýn tanýdýðýysa?
-          Þikâyet etmek lazým bunlarý
-          Ýyi vallahi bizimde tanýdýðýmýz olsa demek ki.
            Güvenlik görevlisinin dýþarýya çýkmasýyla birlikte tüm fýsýltýlar birden kesildi. Yalnýzca uzun boyla inve yapýlý ve hafif sakallý bir genç;
-          Memur bey, bu arkadaþlar neden sýra beklemeden girdiler diye sordu ama çok kibar bir tavýrla. Memursa;
-          Onlar Dekan Beyin misafirleriymiþ dedi.
            Ufak bir fýsýldaþmadan sonda müracaat kuyruðu eski sýkýcýðýna geri döndü.
            Biz diploma onaylý örneði olmayan arkadaþlar bizimle homurdanarak konuþan memuru takip ettik. Dikkatimi çeken memurun çok yavaþ hareket ettiðiydi. Uzunca bir koridordan sonra bir odanýn önünde durduk:
-          Siz burada bekleyin dedi memur. Sonra içeriye girdi. Kýsa bir süre sonra dýþarý çýktý ve sýrayla içeri girin bakalým dedi.
            Ýçeride beyaz saçlý, kýsa boylu ve takým elbiseli bir adam ihtiþamlý bir masada oturuyordu. Yüzüme hiç bakmadý. Ýþin garibi diplomama da hiç bakmadý. Yalnýzca diploma fotokopisine imza attý.  Dýþarý çýktýðýmda memur bizi bekliyordu.
-          Gelin bakalým dedi. Memuru takip ettik.
            Memurun ilk baþta çýktýðý odaya girdik. Tüm diploma fotokopilerini dikkatle inceledikten sonra gayet yavaþ hareketlerle önce kaþe sonra mühür bastý.
            Yorgunluktan bayýlmak üzereydim. Saçým baþým daðýlmýþtý. Ýçerideki sýraya girdim. Önümde tahminen on beþ ya da yirmi kiþi vardý. Ýþini bitiren dýþarý çýkýyordu. Nice bekledikten sonra sýra bana geldi. Ýþin aslý çalýþan memurlarýn haline acýdým. Havasýz küçük bir odada iki memur, sýkýþ tepiþ çalýþýyorlar, önlerindeki bilgisayarlara kayýt yapmaya çalýþýyorlardý. Memurlardan birisi bayandý. Aklýma üniversite yýllarýmda banka veznesindeki sakallý memur geldi. Yalnýz ortada dikkat çekici bir detay vardý ki memurlar çok ama çok yavaþ çalýþýyorlardý. Yaptýklarý iþten usanmýþ olacaklardý ki usulca evraklarý alýyorlar, bilgisayarýn tuþlarýna yavaþ yavaþ basýyorlardý.
            Sýra bana geldiðinde tam manasýyla insanlýktan çýkmýþtým. Yorgundum, ayaklarým sýzlýyordu. Acýkmýþ ve çok fazla susamýþtým. Tüm bilgilerimi girdikten sonra sýra fotoðraf çekmeye geldi. Yazýcýnýn üzerine küçük bir web kamerasý konmuþtu. Görevli memur kameraya bakmamý söyledi. Kameraya baktým, fotoðraf çekildi 3 lira para ödedim ve kaydým tamamlanmýþtý. Bana bir kayýt belgesi verdiler. O belge için tüm gün sýra beklemiþtim. Tam da Ösym Bürosundan çýkarken kapýdaki yazýya gözüm iliþti, yazýda; ‘’EMEÐÝNÝZ EMANETÝMÝZDÝR.’’ Yazýyordu. Hafifçe gülümsedim. Ama aslýnda aðmak istiyordum. Kalabalýklarýn arasýndan sýyrýlýrken aklýma diplomanýn onaylý örneðini istedikleri geldi. Dýþarýdaki kalabalýða doðru;
-          Arkadaþlar diplomanýn onaylý örneði olmazsa kabul etmiyorlar! Ýçeride dekan var, ona onaylatabilirsiniz! Diye baðýrdým.
            Birkaç kiþi bana teþekkür ettiler ve bazý fýsýldaþmalar oldu. Artýk ne olduðu umurumda bile deðildi. Susamýþtým ve acýkmýþtým. Ama minibüse yetiþmemde gerekiyordu. Hýzlý adýmlarla minibüs duraðýna yürüdüm. Ayaklarým sýzlýyordu. Minibüs duraðýnda beklerken o yazý aklýmda dönüp duruyordu; EMEÐÝNÝZ EMANETÝMÝZDÝR, EMEÐÝNÝZ EMANETÝMÝZDÝR. Ne havalý bir söz ve bir o kadar da boþ. Bir kaç dakika sonra minibüs geldi. Kendi kendime olamaz dedim. Çünkü bu geldiðim minibüstü. Aðlamak istiyordum. Minibüsün þoförü güneþ gözlüðünü takmýþ sigarasýný tüttürmeye devam ediyordu.

            Minibüse bindim týkýþ týkýþ doluydu. Arada bir tabureye oturdum. Ömrümün en iz býrakan beklemelerinden birini daha yaþamýþtým. Daha fazla dayanamayýp uyuyakalmýþým. Ama dilime þu meþhur ilan yazýsý pelesenk olmuþtu; Emeðiniz Emanetimizdir…