Ağlıyor mor menekşenin gözyaşıyla

Gül yaprakları arasında kuruttuğum karanfil

Sevdasından mı?

Hayır

Ağır mıydı sevgi bu kadar

Yorulurmuş insan hem de çok

Güçsüzken sevgiliye

Onsuzlukmuş ağır olan

Uzaklaşır özledikçe

Kaybolur sevdikçe

Boğulur yumruğunda

Avuç içindeyken mutluluk

Ya biri korkaktır sevgiye

Ya diğeri hasrettir sevilmeye.

Bir kum saati gibiyim şimdi

Tane tane akıyor varlığım yokluğuna

Beslenmiyor arklar kanallar

Çekildikçe dereler

Burçlarına dağların

Kurur kalbe giden damarlar

Toplanır deltasında selintiden kalanlar

Songül Bulut