Yazarken kelimelerimi seçerken onlarý özenle sýraya düzerken istiyorum ki bu yazýlarým insanlarý sevince mutluluða gülümsemeye doðru alsýn götürsün, lakin kelimeleri en güzel þekilde sýraya dizerken, kalemim insanlarýn gülümsemesi için önce yüreklerindeki kirden pastan yani kin ve nefreti atmasý gerektiðini haykýrýyor.

Az düþündükten sonra, kalemime bunun anlaþýlmasý düzeltilmesi için senin ile gece gündüz yazmam anlatmam gerekir diyorum, kalemim duruyor, ama anlayacak okuyacak insanlarýn olmasý gerekir okuduktan sonra derin düþünceler içinde okuduðunu tartmasý gerekir diyor.

Bende sen yazmaya devam et benim ile okuyucular bunu senden benden iyi biliyor, okuyunca rahatlar gerekeni yapar diyorum.

Ama hala gönlümüzde demir ile kapýsý kapatýlmýþ surlar var onu nasýl yýkacaðýz bilemiyorum ve bunu kalemime söylemiyorum.

Kalemim bana sen yüreðindekileri bana söyle gerisine karýþma diyor.

Anlatmak kolay deðildir, bazen yanlýþ anlaþýlmadan dolayý korkarým ve çekinirim, bazen olur ya okuyan okuyucu kelimelerin yönünü ve anlamýný ters okur, kelimelerin boynuna takar ilmiði cansýz býrakýr diye korkuyorum ama yazmaya da devam ediyorum, bu yazarýn her zaman yazdýðý alanda baþýna gelen olaðan bir þey diyerek es geçiyorum.

Kin nefreti atsak yüreðimizde

Yürüsek merhametin yoluna doðru

Sevgi ile sarsak birbirimizi

Ayrýlýðý uçurumlara atsak

Hak yolunda birlikte beraberce yürüsek

Nefsi þeytaný kör kuyulara kapatsak

Ayrýlýklarý musalla taþýnda býraksak

Yürüsek sevgiye hakka merhamete el ele gönül gönle

Mehmet Aluç