“Bir Ayvaz öðretmenin vardý, hatýrlýyor musun?” dedi babam.

“Hatýrlamaz olur muyum? Ayvaz öðretmenimi hiç unutmadým ki…”

“Geçenlerde çarþýda karþýlaþtýk. Seni sordu, selamý var.”

“Yaa, buralarda demek, emekli olmuþ mu?”

“Olmamýþ, çalýþýyormuþ hala. Kendi köyünde çalýþýyormuþ. Ýstersen bir ziyaret et gelmiþken.”

“Tabii ki giderim Ayvaz öðretmenimi ziyarete. Çok iyi olur.” deyip daldým geçmiþe.

Yirmi yýl önceydi. Altýncý ve yedinci sýnýflarda matematik dersimize gelmiþti Ayvaz öðretmen.

Matematik hayraný olmuþtum onun sayesinde. Her ders beni tahtaya kaldýrýr, en zor sorularý çözdürürdü. Ben çözdükçe o keyiflenir, övgü dolu sözlerle oturturdu sýrama.

Ben de ona özenir, kravatýmý onun gibi baðlar, tahtayý onun gibi kullanýrdým. Kara tahtaya yazdýðým rakamlar onunki gibi hep ayný hizada olur, santim oynamazdý aþaðý, yukarý. Þimdiki simetri hastalýðým da oradan kalma herhalde.

Sýnavlarda sýnýf arkadaþlarým saðýma soluma oturmak için yarýþýrlar, kaðýdýmý göstermem karþýlýðýnda tostlar, gazozlar vaat ederlerdi.

Ayvaz Bey sadece matematikçimiz deðildi. Ayný zamanda sýnýf öðretmenimizdi. Rehberlik dersinde bizimle sohbet eder, kitap okumamýzý saðlardý. Çalýkuþu’nu o okutmuþtu bana. Ben, Çalýkuþu’nun Feride’sinin erkek versiyonu olarak görmüþtüm Ayvaz öðretmenimi. Sadece Çalýkuþu’nu deðil, sayýsýz romaný okumamý saðlamýþtý Matematik öðretmenim Ayvaz Bey. Matematiði sevdirdiði gibi, edebiyatý da sevdirmiþti bana. Edebiyat öðretmenliðini tercih etmemde onun etkisinin olduðunu þimdi

fark ediyorum.

Cüneyt Arkýn’ýn “Öðretmen Kemal” adlý bir filmi gelmiþti sinemaya. Okul müdürü filme gitmemizi istemiþti, biz de sýnýf olarak gitmiþtik Ayvaz öðretmenimle. Ben param olmadýðý için gitmek istememiþtim de Ayvaz öðretmenim almýþtý biletimi.

Sekizinci sýnýfa baþladýðýmýzda baþka biri geldi matematik dersimize. Ayvaz öðretmenin tayiniçýkmýþ, gitmiþti. Adýný hatýrlamýyorum; ama lakabýný hiç unutmuyorum o yýl dersimize gelenmatematik öðretmeninin: Tijen!

O yýllarda bir opera sanatçýsý tiplemesi vardý Türk filmlerinde. “Tijen” adlý bu karakter, bed sesiyle kulaklarý týrmalýyordu, sesi gibi suratý da meymenetsizdi. Hani vardýr ya her okulda, her öðretmenin bir lakabý, bu öðretmene de Tijen ismi öðrenciler tarafýndan uygun bulunmuþtu.

Ayvaz Bey’den onlarca aný kalmýþken, Tijen’le ilgili, tüm zorlamalarýma raðmen, hiçbir þey bulamýyorum hafýzamda. Sadece “ciyaklama”yý andýran bir ses ve yüzümüzdeki parmak izleri… Bir de altý ve yedinci sýnýfta takdir alýrken sekizinci sýnýfta matematik dersinden, tek dersten, bütünlemeye kalýþým ve liseye matematikten borçlu geçiþim. Sonra matematikten ipleri koparýþým, çarpým tablosunu dahi unutuþum…

On sekiz yýl olmuþtu Ayvaz Hoca’mý görmeyeli. Üniversiteyi bitirmiþ, askerliðimi yapmýþ, edebiyat öðretmeni olarak göreve baþlamýþtým yýllar önce. Öðretmenliðe baþladýðým ilk gün, ilk derse girerken Ayvaz öðretmenim gelmiþti gözlerimin önüne. Her zaman bize gülümseyen, sevecen, babacan Ayvaz öðretmenim. Her zaman traþlý, takým elbiseli, tertemiz giyimli Ayvaz öðretmenim… Sonra bir de Tijen geçti zihnimden. Ýðrenç sesli, suratsýz, sevimsiz, boyalý ve ojeli uzun týrnaklarýyla yüzümüzdeki þamar izleri… O an söz verdim kendime: Yeni bir yolun, yeni bir hayatýn ilk adýmýndaydým. Ayvaz öðretmen olmak da vardý, Tijen olmak da… Ben “Ayvaz Öðretmen” olacaktým!

Öðretmenliðimin onuncu yýlýný tamamlarken, ilk gün kendime verdiðim sözü tutmanýn mutluluðunu yeniden yaþýyorum. Her ne kadar diðer meslektaþlarým beni eleþtirseler, öðrenciyle kurduðum diyalogdan rahatsýz olduklarý için zaman zaman uyduruk bahanelerle beni üst makamlara þikayet etseler de asla “Ayvaz Öðretmen”likten vazgeçmeyeceðim. Öðretmenliðin yüz karasý “Tijen”lerle de sonuna kadar mücadele edeceðim.

Babaannem hastalanýp ölüm korkusuna kapýlýnca “Torunumu istiyorum, ölmeden onu göreyim” demiþ. Babamýn “Önemli bir þeyi yok.” sözüne raðmen izin alýp gelmiþtim babaannemin yanýna.

Birkaç gün daha kalacaktým memlekette. O zaman Ayvaz öðretmenimi de görebilirdim.

Ertesi gün gittim öðretmenimin köyüne. Ýki katlý okula girdiðimde bir hademe karþýladý beni. Ayvaz Bey’i sordum, “Gel!” deyip düþtü önüme. Üst kata çýktýk, koridorun sonuna doðru yürüdük. Herhalde öðretmenler odasýna gidiyoruz diye düþünürken, bir sýnýfýn önünde durup týklattý kapýyý:

“Ne yapýyorsun? Dersteyse teneffüsü beklerdik, dersi bölmeyelim” diyordum ki sýnýfýn kapýsý açýldý.

Bir çift mavi göz gördüm önce. Sonra beyaz saçlar… Ayvaz öðretmenim yaþlanmýþ!..

“Buyurun!” dedi her zamanki nezaketiyle.

“Öðretmenim, dersinizi böldüðüm için özür dilerim. Ýstemeden oldu. Arkadaþ aldý getirdi buraya.” dedim mahcubiyet içinde.

“Önemli deðil efendim, nasýl yardýmcý olabilirim?”

“Ben sizi ziyarete gelmiþtim öðretmenim, Merkez Ýlköðretim Okulu’ndan öðrenciniz Mustafa     Resüloðlu.”

Bir an durakladý Ayvaz öðretmenim, birkaç saniye baktý dikkatlice, sonra kollarýný açýp sarýldý sýmsýký.

O an aðladýðýný fark ettim öðretmenimin. Benim de tutamadý gözyaþlarým daha fazla kendini. Bu tabloya þaþýran öðrenciler de yerlerinden kalkmýþ, yaklaþmýþtý bize.

Kolumdan tutup sýnýfa çekti beni. Öðrenciler koþuþturup oturdular sýralarýna meraklý bakýþlarla. Ayvaz Bey, öðretmen masasýna yöneldi, sandalyeyi çekip oturttu beni. Sýnýfa döndü:

“Benim öðrencim!” dedi gururla. “Yýllardýr görmemiþtim onu. O da öðretmen, hem de iyi bir öðretmen. Nereden mi biliyorum? Ancak iyi bir öðretmen, öðretmenlerini ziyaret eder de ondan.”