Üç gün sonra Akasya için aldýklarý oda takýmý geldi. Hakan’la Akasya güle eðlene yerleþtirdiler mobilyalarý. Aldýklarý kýyafetleri de dolaba astýktan sonra her þey tamam olmuþtu.

         Akasya, bu kadar kýsa süre içinde hayatýnýn nasýl bu kadar deðiþebildiðine bir türlü inanamýyordu. Hakan’la karþýlaþmasý, sanki kýrk yýldýr tanýþýyorlarmýþ gibi gelip evine yerleþmesi, okuluna geri dönmesi, sonra… Sonra içindeki bu his… Hiç bu kadar güvende hissetmemiþti uzun zamandýr. Babasýný kaybettiðinden beri hatta. Sadece babasý, onun biricik, tatlý babasýyla birlikteyken bu kadar rahat ve güvende hissediyordu kendini Akasya. Babasý öldüðünden beri kalbindeki o kimsesizlikti canýný yakan, boðazýný sýkan… Þimdi Hakan’ýn evinde, onunla birlikte yemek yerken, film izlerken hatta havadan sudan konuþurlarken bile ayný duygu dolup taþýyordu damarlarýna. Tam da sona, sonuna geldiðini düþündüðü anda hayatýn karþýsýna Hakan’ý çýkarmasý ve onu tüm çýplaklýðýyla görmesi gerçekten tuhaftý. Hayat, her zaman karmaþýk bir yol olmuþtu insanlar için ama Akasya her zaman sadelikten yanaydý. Bu kadar hýz, bu kadar karmaþa aðýr geliyordu artýk vücuduna. O an artýk kendini daha fazla yormamaya ve hayatýný biraz da olsa akýþýna býrakmaya karar verdi. Hakan’dan ilk gördüðü andan itibaren hoþlanmýþtý; daha doðrusu ayýldýðý andan itibaren ve onun da kendisine karþý benzer duygular hissettiðini biliyordu. Ama ne bunun üzerine düþüp fazlasýný isteyecek ne de reddedecek gücü vardý. Bu konu üzerine fazla düþünmeyecekti. Bu evde normal bir ev arkadaþý gibi yaþamaya çalýþacak ve derslerine odaklanacaktý. Belki de Hakan’ýn duygularý bir anlýk bir þeydi. Bunu bilemezdi. O yüzden bekleyip görecekti. Ya ileride bir þeyler olur ya da iki normal ev arkadaþý olarak hayatlarýna devam ederlerdi.

         Kendine geldiðinde Hakan’ý yataðýnýn üzerine oturmuþ, kendini izlerken buldu. Ne kadar süredir odanýn ortasýnda öyle dikildiðini bilmiyordu ama Hakan ona bakarken çok eðleniyormuþ gibi görünüyordu.

         Hafif uzun siyah saçlarý alnýna doðru düþmüþtü. Yeni duþtan çýktýðý için de hala biraz nemli ve karýþýk görünüyorlardý. Kapý çaldýðýnda saçýný kuruluyordu havluyla zaten. Mobilyalar gelince de elindeki havluyu bir kenara fýrlatýp iþe koyulmuþtu hemen. Üzerine geçirdiði siyah salaþ kazak ve siyah eþofmanla gayet hoþ görünüyordu. Gözlerinde ne anlam yükleyeceðini bilemediði parýltýlar yanýp sönüyordu. Tanýþtýðý günden beri gülerek bakan gözleri bir baþka bakýyordu sanki artýk.

         -Sen neye bakýyorsun, diye sordu Akasya.

         -Ne düþünüyorsun sen orda bir saattir.

         -Hiiççç…

         -Bir hiç için bu kadar düþünmeye deðer mi?

         Gülümseyerek Hakan’ýn yanýna oturdu Akasya. Ona laf yetiþtiremeyeceðini öðrenmiþti bu kýsacýk zamanda. Ama inatlaþmayý da seviyordu iþte ama bugün zorlamayacaktý hiç.

         -Odam güzel oldu sanki, ha?! Dedi konuyu deðiþtirmek için.

         -Bence de, dedi Hakan kocaman gülerek. Notlarýný da toparlayýp tam olarak derslerine geri döndüðünde içim daha rahat edecek ama.

         -Beni bu kadar düþünme! dedi Akasya yataktan kalkarken.

         -Nedenmiþ o?!

         -Ýþte. derken çoktan arkasýný dönmüþtü bile Akasya. Kalbi neden onunla konuþurken bu kadar hýzlý çarpmak zorundaydý ki sanki?! Kaçmak için bir süre etrafýna bakýndý önce. Sonra aklýna duþ almak geldi nedense.

         Dolaptan giysilerini alýrken bir yandan da konuþuyordu:

         -Eeee, þey ben duþ almak istiyorum da…

         -Tamam bebeðim, çýkýyorum ben þimdi. dedi Hakan.

         Kalakaldý öylece Akasya. Kapý kapandýðýnda hala arkasýndan bakýyordu Hakan’ýn. “Bebeðim” mi demiþti þimdi bu adam ona?! Doðru mu duymuþtu. Ama niye þaþýrýyorum ki diye düþündü. Bu adam zaten bana baþýndan beri “güzelim, tatlým, caným” diye bir çok ünlem kullandý. Ama niye sadece “bebeðim” bu kadar farklý hissettiriyor ki bana. Daha bir sahiplenici, daha bir yakýn sanki. Sanki çok yakýnýymýþ gibi… Sanki sevgilisiymiþ gibi…

         Ne kadar düþünürse o kadar çok kafasý karýþýyordu Akasya’nýn. Ýþin içinden çýkamýyordu bir türlü. Ýçindeki duygularýn adýný koyamadýðý gibi onun davranýþlarýnýn da adýný koyamýyordu üstelik. Hakan kendisine hem çok yakýn davranýyordu sanki sevgililermiþ gibi hem de arada hep bir mesafe býrakýyordu. Anlam veremiyordu iþte bazen.

         Elinde giysileriyle yine takýlýp kalmýþtý odanýn içinde. Hýzlýca banyosunun kapýsýný açtý Akasya. Ýçeri gelmeyeceðini bilmesine raðmen ne olur ne olmaz diye banyonun kapýsýný kilitliyordu hala. Bu eve geldiðinden beri Hakan’dan tek bir yanlýþ davranýþ hatta bir imalý bakýþ bile görmemiþ olsa bile içindeki korkuya söz geçiremiyordu bir türlü. Hýzlýca üzerindeki çýkarýp duþun altýna girdi. Sýcak su iyi gelmiþti nedense. Böylece daha az düþünüyordu. “Bebeðim dedi bana.” diye geçirdi içinden yine. Baþýný iki yana salladý sonra aklýndakileri silmek istercesine. “Akasya, hayallere kapýlma da önüne bak. Hani akýþýna býrakacaktýn?!” Bir yandan söyleniyor bir yandan da iþini bitirmeye çalýþýyordu. Kurulandýktan sonra giyinip çýktý banyodan. Aynanýn karþýsýna geçip saçlarýný kurutmaya baþladý. Vücudunda en sevdiði þey saçlarýydý Akasya’nýn. Uzun, dümdüz saçlarý vardý. Hiç boyamamýþtý üstelik bu güne kadar. Siyaha dönük koyu kahvelerdi ve mevsime göre bazen kýzýl ýþýltýlar yansýtýyorlardý. Düz olduklarý için kendisini hiç uðraþtýrmýyor, tarayýp kuruttuðu gibi dümdüz kalýyorlardý. Fönle, maþayla uðraþmasýna gerek yoktu hiç diðer kýzlar gibi.

         Ýçeriden Hakan’ýn sesi geliyordu. Biriyle konuþuyordu sanki. Biri mi gelmiþti acaba?! Buraya geldiðinden beri eve kimse gelmemiþti daha. Hakan “Bu eve gelen tek kýzsýn.” demiþti ama erkek arkadaþlarýný da o rahatsýz olur diye özellikle çaðýrmýyordu sanýrým. Yoksa hep dýþarýda mý görüþüyorlardý?!

         Merakýna daha fazla dayanamayýp çýktý odasýndan Akasya. Hakan, salondaki siyah kanepeye oturmuþ telefonda biriyle konuþuyordu. Kendisinin orada olduðundan habersiz rahat rahat konuþuyordu üstelik. Daha önce Hakan’ý hiç küfür ederken duymamýþtý çünkü.

         -Piç herif! Sana gelip gelemeyeceðim konusunda söz veremem diyorum. Neden anlamak istemiyorsun? … Hayýr, tabii ki sana söylemeyeceðim. Onun hakkýnda doðru konuþ! Sana ne ulan! … Sana arkadaþýmýn ya da sevgilimin hesabýný vermeyeceðim herhalde Ulaþ! … Kapat kapat þu telefonu. Daha fazla sinirlendirme beni. Gelecek olursam haber veririm ben size.

         Sinirle kalktý Hakan yerinden. Bu çocuk her seferinde onu böyle delirtmeyi baþarýyordu. Bir bardak su içmesi lazýmdý hemen. Boðazý kurumuþtu ona baðýrmaktan. Arkasýný döner dönmez Akasya ile göz göze gelmiþti.

         -Çýktýn mý?! dedi sýrf bir þey söylemek için. Bu kýz ne zamandýr buradaydý, söylediklerinin ne kadarýný duymuþtu acaba?!

         -Bir sorun yok, deðil mi? Sesin biraz sinirli geliyordu, dedi Akasya biraz çekinerek. Hala olduðu yerden kýpýrdayamamýþtý. Korkmuþtu biraz. Hakan sinirli görünüyordu. Boynundaki damar belirginleþmiþti.

         Akasya’nýn korktuðunu fark etmiþti Hakan. Piþman oldu içinden Ulaþ’a baðýrdýðý için. Hayýr tabii ki hak etmiþti. Ama onun yüzünden kýzý korkutmuþtu iþte.

         -Yok caným, iyiyim. Yani sinirlendirdi beni o eþek herif de bir sorun yok yani. Gelsene yanýma. Otur þöyle.

         Akasya Hakan’ýn yanýna kanepeye oturdu. Ama arada biraz mesafe býrakmýþtý. Neden bu kadar korktuðunu da anlayamýyordu ama tuhaf hissediyordu iþte kendini.

         -Ulaþ… Iýýý… Arkadaþlar yani arkadaþlarým yarýn toplanacaklarmýþ da. Kahvaltý falan. Sapanca’da. Bana da gel dedi Ulaþ. Bu arada Ulaþ benim üniversiteden arkadaþým. Ýþte kýz arkadaþlarý, birinin eþi falan… Sonra… Þey, sonra seni de getirmemi söyledi.

         -Beni mi?

         -Biz, sana alýþveriþ yaparken biri görmüþ bizi alýþveriþ merkezinde. Tabii kimsenin aðzýnda bakla ýslanmýyor. Hepsine yayýlmýþ bu haber. Seni de bekliyorlar yani.

         Akasya, dudaklarý hafif aralýk, yanaklarý kýzarmýþ bir þekilde bakýyordu Hakan’ýn yüzüne. Þaþýrmýþtý.

         -Off… Akasya.

         -Efendim. dedi Akasya biraz baþýný yana doðru eðerek.

         Allah’ým, çok güzel diye geçirdi içinden Hakan. Bu kýz kendisine her cevap veriþinde aklýndan tek geçen bu oluyordu. Kendisine her gülüþünde de aklýna çok fena þeyler geliyordu. Geliyordu gelmesine de ona belli etmemek için akla karayý seçiyordu. Hakan:

         -Ben seni arkadaþlarýmla tanýþtýrmak istiyorum. Ama yanlýþ anlamaný istemiyorum. Yani þey… Seni zorlamak istemiyorum. Evet, böylesi daha doðru oldu sanýrým.

         Akasya hala anlamamýþ gözlerle yüzüne bakýyordu Hakan’ýn. Derin bir iç çekerek konuþmasýna devam etti o da:

         -Yani sen de gitmek istersen, yarýn gidebiliriz biz de Sapanca’ya. Orada sürekli kaldýðýmýz bir otel var bizim. Böyle cumartesi erken saatte gidip göl kenarýnda kahvaltý yapar, günü orada geçiririz. Akþam da otelde kalýr, ertesi gün de Ýstanbul’a geri döneriz. Gitmek ister misin? Deðiþiklik olur hem, ha?

         -Bilmem ki. Bir þey demezler mi? Sonuçta beni tanýmýyorlar.

         -Kimse sana bir þey diyemez! Seni de getirmemi istediler ki bu da zaten seni tanýmak istedikleri anlamýna gelir bence.

         -Gece orada kalmak zorunda mýyýz peki?

         -Deðiliz tabii ki. Eðer sen dönmek istersen akþamýna dönebiliriz.

         -Sorun olmayacak mý senin için?

         -Hayýr caným, olmaz.

         -Peki o zaman gidelim. Ama…

         Gidelim kelimesiyle gözleri ýþýldamaya baþladý Hakan’ýn. Ardýndan gelen ama sözcüðü ise gözlerinde bir bulutlanmaya sebep oldu.

         -Ama?!..

         -Ben… Korkuyorum…

         Hakan bir anda Akasya’yý kendisine doðru çekti ve sýký sýký sarýldý.

         -Korkacak bir þey yok bebeðim. Ben yanýndayken hiçbir þeyden korkmana gerek yok. Hepsi iyi çocuklardýr. Eminim sen de seveceksin onlarý.

         -Ya içlerinden tanýyan biri çýkarsa…

         -Hiçbir þey olmayacak. Korkma artýk. Hem bardayken hepsi gördü seni. Birlikte çýktýðýmýzý da biliyorlar bardan.

         -Saðol, çok rahatladým birden.

         Kocaman güldü yine Hakan. Giderek daha güzel gülüyordu sanki. Yine saçlarýyla oynamaya baþlamýþtý.

         -Söz ver.

         -Söz veriyorum, dedi gülerek.

         -Daha ne için olduðunu bile söylemedim, diye çemkirdi Akasya.

         -Olsun, ben yine de veriyorum dedi Hakan. Saçlarýný sevmeye bayýlýyordu bu kýzýn. Kokusunu içine çekmeye doyamýyordu. Sesi boðuklaþmýþtý, resmen mest olmuþtu kokusundan.

         -Beni bir an bile yalnýz býrakma orada, olur mu?

         -Olur.        

         -Çok fazla soru sormazlar, deðil mi?

         -Seni rahatsýz edecek hiçbir þey sormayacaklar caným.

         -Peki orada kalýrsak nasýl olacak?

         Saçlarýndaki eli birden durdu Hakan’ýn. Aklýndan hatta kalbinden geçen þeyi söylemek istiyordu. Ayný odada kalalým demek istiyordu. Ýstiyordu da iþte böyle söyleyemezdi. Anlamamýþ gibi yapmaya karar verdi.

         -Ne nasýl olacak caným?

         -Yani odalar?

         Güldü Hakan kendine engel olamayarak. Gözleri büyüdü birden Akasya’nýn. Ayný anda hem þaþýrmýþ hem de korkmuþ görünüyordu.

         -Daha kaç kere söyleyeceðim Akasya’cým sana?! Senin istemediðin hiçbir þey olmayacak aramýzda. Taa ki sen de isteyinceye kadar. Derin bir nefes aldýktan sonra, ayrý odalarda kalýrýz, dedi.

         Rahat bir nefes almýþtý þimdi Akasya. Aralarýnda ileride ne olup biteceðini bilmese de oluþan çekimi de inkar edemiyordu. Kendisi biraz daha açýk davransa Hakan da açýk olacaktý, biliyordu. Bunu her davranýþýyla belli etmekten, her sözünde vurgulamaktan çekinmiyordu hiç. Ama o da kendinden ve ondan emin olmak istiyordu. Artýk oradan oraya savrulup durmaktan, acýlardan acý beðenmekten býkmýþtý. Ýnsan gibi yaþamak istiyordu sadece. Gülümseyerek Hakan’ýn kolunun altýndan çýktý:

         -Tamam o zaman. Yarýn gidelim Sapanca’ya dedi.

         …

         Yemek yiyip biraz televizyon seyrettikten sonra Hakan çalýþma odasýna gitti. Pazartesi için okunacak ödevleri vardý. Madem hafta sonu Sapanca’da olacaklardý iþlerini bir an önce bitirmesi lazýmdý.

         Akasya’da topladýðý notlarýna göz gezdirmek için odasýna çekildi. Saate baktýðýnda vaktin epeyce geç olduðunu fark etti. Su almak için mutfaða gittiðinde Hakan’ýn çalýþma odasýnda ýþýk olmadýðýný fark etti. Uyumuþ olabileceðini düþündü. Mutfaktan dönerken odasýnýn kapýsýnýn altýndan ýþýk sýzdýðýný fark etti. Birkaç saniye tereddüt etse de sonunda kapýyý çalýp önünde beklemeye baþladý. Ýçeriden

         -Akasya, gel caným. diyen sesini duyunca yavaþça içeri girdi.

         -Þey… Ben su almaya gitmiþtim de. Iþýðýný görünce…

         -Sorun deðil caným. Bir þey mi oldu? dedi Hakan. Üzerinde kaslarýný belli eden bir tiþört vardý. Yorganýný beline kadar çekmiþ kucaðýnda kapaðý ters dönmüþ bir kitap tutuyordu.

         -Neden uyumadýn?

         Yine yapmýþtý iþte! Merakýna yenilip sormuþtu ilk aklýndan geçen þeyi.

         -Biraz kitap okumak istedim. Gelsene yanýma. Niye orada duruyorsun öyle…

         Akasya yataðýn kenarýna otururken bir yandan da etrafý inceliyordu. Bu eve ilk geldiðinde Hakan onu bu yataða yatýrmýþtý. Ama o zamanlar kafasý yerinde olmadýðýndan çoðu þeye çok da dikkat etmediðini fark ediyordu þimdi. Evin geri kalaný gibi çok sade döþenmiþti bu oda da. Yataðýn üzerinde koyu lacivert yatak örtüleri seriliydi. Odada yatak dýþýnda neredeyse hiçbir þey yoktu. Perdeler de yatak örtüsüyle ayný renkteydi. Ve o yataðýn içinde Hakan çok etkileyici duruyordu. Yutkundu önce.

         -Ben sana þey soracaktým, dedi sonunda sesini bularak.

         -Ne soracaktýn caným?

         Sinirlendi nedense Akasya. Bu adam her caným, tatlým, bebeðim, güzelim deyiþinde kendini kaybediyordu resmen. Aklýndaki her þey uçup gidiyordu hemen.

         -Yarýn nasýl giyinmem gerek diye soracaktým.

         -Ýstediðin gibi caným. Rahat bir þeyler giy bence.

         -Tam olarak kimler gelecek peki?

         -Murat ve eþi Hale, Ali ve sevgilisi Elif, Mustafa ve niþanlýsý Yasemin, Ulaþ, Çaðrý ve onlarýn sevgilileri. Hepsi bu kadar.

         -Peki. Ulaþ ve Çaðrý’nýn kýz arkadaþlarýnýn isimleri ne?

         -Iýý… Onlar sürekli deðiþtiði için uzun süre önce öðrenmeyi býraktým ben. Getirirler iki kýz muhakkak.

         -Hýmmm…

         -Onlar bizim grubun çapkýnlarý oluyorlar.

         -Sen?

         -Ben?

         -Sen neyisin?

         -Benim üniversite üçüncü sýnýftan beri bir iliþkim olmadý. Ciddi bir iliþki yani. Üç beþ kiþiyle görüþtüm ama olmadý, sonra da ben öylesine kimseyle görüþmek istemedim.

         -O yüzden sana birini bulmak istiyorlar.

         -Evet caným, uzun zaman oldu diye.

         -Kýz arkadaþýnla niye ayrýldýnýz peki?

         Hakan’ýn duraksadýðýný görünce yanlýþ bir soru sorduðunu anladý Akasya.

         -Özür dilerim. Burnumu sokmamam lazýmdý.   

         -Sorun deðil. Sadece bunu konuþmak için uygun bir saat deðil. Yarýn yolumuz uzun nasýlsa. Ne merak ediyorsan hepsini sorarsýn yolda, oldu mu?

         -Tamam.

         -Hadi git yat þimdi.

         -Ýyi geceler.

         -Ýyi geceler caným.

         Akasya kapýyý açmak üzereyken Hakan arkasýndan seslendi.

         -Akasya.

         -Efendim, dedi arkasýný dönerek Akasya.

         -Sen yine de orada kalacakmýþ gibi birkaç parça eþya al yanýna, olur mu? Belki seversin orayý.

         -Tamam, dedi Akasya gülümseyerek.

         -Tekrar iyi geceler.

         -Ýyi geceler.

         …