Sessizliðe alýþtým da sensizlik çok zor inan.

Bu hayatta belki de öðrendiðim tek ve en güzel þeydir susmak. Kimseye açýklama yapmak zorunda kalmamak, gereksiz söz israfýndan kurtulmak, baþka hayatlara yancý olmamak bu hayatýn kölesi olmaktan kurtulmaktýr belki de…

Bazen düþünmüyor deðilim. Þimdi yanýmda olsan yine ayný düþüncede olur muydum acaba? Sana tek bir açýklama dahi yapmadan susup her þeyi içime atabilir miydim?  Daha dilimin ucundayken açýklama payý býrakýyorum. Sessizliðe alýþtým da sensizlik çok zor inan. Her sabah telefonuma bakýyorum. Belki bir mesaj bir çaðrý býrakmýþsýndýr diye. Gecelerin soðuk ayazýnda sokaklarýn kollarýna býrakýyorum kendimi. Yollar beni sana getiriyorken, bir sende çýkmaz sokak oluyorum. Sahi sevgilim niye her þeyden vazgeçen ben bir senden geçemiyorum. Ýnan düþüncelerimin daraðacýnda asýyorum sensiz aldýðým nefeslerimi. Sen yanýmda olmayýnca yaþadýðým hiç bir anýn kýymeti yok. Sanki çekip giden benmiþim gibi yokluðunun bedelini ödemek de bana düþüyor. Sahi sevgilim. Sen gününü gün ederken, sensizliðe alýþmak zorunda kalmak niye bana düþüyor?

Kaç sabah oldu sensizliðe uyandýðým. Sessizliði zýrh bildiðim.  Sessizlik iyi geliyor bana. Çünkü ne zaman konuþmaya kalkýþsam sensizlik geliyor dilimin ucuna. Aðlamak geçiyor içimden aðlayamýyorum.  Serde erkeklik olduðu için deðil. Aðlamayý bilmediði için gözlerim. Yaðmurlu havalarda dýþarýya çýkýyorum. Herkesin kendini eve atýðý saatlerde, belki de aðlamayý öðretir diye bulutlar. Mesaiye kalýyorum, her gece sabaha karþý dönüyorum. Herkes mutlu bilsin diye mutluluk maskesini takýyorum çehreme.  Gülmek yüzün sadakasý olsa da, hüzünlü her gülüþ mutluluðumdan çalýyor. Ailem beni mutlu biliyor, dostlarým þanslý, beni tanýmayan insanlar havalý. Oysa ne mutlu ne þanslý ne de havalýyým. Ben yalnýzca yaralýyým. Kaza kurþununa kurban gitsem bu kadar yanmazdý içim. Sen benim en sevdiðim insandýn. Gidiþin kaza süsü verse de yarama, sendin yaralayan beni, hemde hiç gözünü kýrpmadan, çekip giderken arkana dahi bakmadan.Sahi sevgilim nerede kalkmýþtýk biz?

Ne zaman senden konu açsa dostlarým. Hep farklý konulardan bahsediyorum. Ne olacak bu ülkenin hali? Nereye kadar sürecek bu kanlý ölümler? Ve ne olacak bu halimiz…

Ne olacak halimiz derken bile bizi düþünüyordum.  Peki, sen sevgili çekip giderken kimleri düþünüyordun. Sessizliðin kör kuyularýnda saklý duran bir volkandý haykýrýþlarým. Sesimi yalnýzca ölü ruhlarýn duyduðu, artýk acým içime sýðmýyor. Gittiðim her yerde dökülüyor üzerimden fazlalýklar. Bardaktan taþan sular gibi…  

Sessizliðe alýþtým da sensizlik çok zor inan.

Her sabah sen yanýmdaymýþsýn gibi gülümsemenle uyanýyorum güne. Nerede güzel bir koku gelse burnuma, sen geldin sanýyorum.  Hiç görmediðimiz ama adýný duyduðumuz, fakirlerin umut ekmeði olan yarýn gibiydin sevgili. Senle geçen her günümde bugünü yaþýyordum. Yarýnlar hiç gelmeyecekti. Ve ben seni severken hep bugünümde hatýrlayacaktým. Oysa sen yarýný zýrh bildin kendine, istesem de yaklaþamýyorum sana.

Sessizliðe alýþtým da sensizlik çok zor inan.

Seni seviyorum yarýným…