Gemilerden önce, savaþ davullarýnýn sesleri geldi sahile.

Savaþ kapýdaydý artýk, beklenen deðildi ama kapýdaydý.

Ne toprak ne de özgürlük arayýþý deðildi kýlýçlarý çektiren,

Gemilerin yelkenlerini þiþirip fersahlarca sürükleyen,

Alev alev yanan bir yüreðin, imkansýza bir çaresiz aþkýydý.

Ya sevdiðini alacaktý ya da ordusuyla birlikte ölecekti.

Kýlýcýný býraktýðýnda onun elini tutacaktý, inanýyordu.

Aþkýnýn fýsýltýlarýna, kýlýcýnýn keskinliðine güveniyordu.

Ordular deniz kenarýný kana boyadýlar, ölümle kapladýlar,

Kim kazanýyor, kim kaybediyor anlayamýyordu gökler.

Bir baðýrtý yükseldi, öldürdük kumandaný aþk bizimdir! diye.

Boþuna þiþirmiþ yelkenleri, ölüme geçmiþ bu denizleri,

Hayal görmüþ, aþký büyülemiþ, boyamýþ gözlerini, diye...

Artýk kýlýcý elinde deðildi, özlemle arzuladýðý aþkýnýn elleri de.

Senin için geldim, aþkýn için dedi ve bu oldu son sözleri.

Bir sessizlik hakim oldu tüm yeryüzüne ve gökyüzüne,

Kalenin en yüksek yerinden bir beyaz beden düþtü yere.

Arkasýndan baka kaldý, aþkýn tutsaðýný tutsak edenler.

Güzeller güzeli de aþkýyla ayný yerdeydi þimdi, kanlar içinde,

Ben yalnýz seni sevdim dedi ve bu oldu son sözleri.

Ýki âþýk beden kanlar içinde yatýyordu, savaþ tükenmiþti.

Ýki soðuk beden, bir yanmýþ aþk, kanlar içinde bir kýlýç.

Sessizlik ve acý bir huzur, yaþayanlar için tek kalan miras.

Ufka doðru gidenlerdi artýk, aþka doðru gideceklerin gözleri,

Ya böyle sevmeli dedi bir sevgili, ya da adý aþk olmasýn ne olur!