Onu ne zaman görsem elinde mutlaka okuyacaðý bir kitabý ve yüzünde etrafa saçacaðý bir gülümsemesi vardý.  Ondan uzakta onu izliyordum. Ýlkokuldan lise bitimine kadar ayný okulda dahasý ayný sýnýflarda okumuþtuk.  O okulu seviyordu bense o /kulu. Onun derslere olan aþkýna âþýk olmuþtum. O bunu hiç bilmiyordu. Ben onu gönlümün tahtýna sultan etmiþtim. Nereye gitse saygý görmesi bundandý. Bu hayattaki her þeyi týrnaklarýyla kazýyarak elde etmiþti.  Bir tek aþkta torpilliydi. Beni ne zaman görse gülümserdi. Yüzündeki gülücük tanýdýktý. Nereye gitsem onu yanýmda götürüyordum.  Ve bir türlü bozulmayan, asrýsaadete uzanacak bu yolculukta bazen farklý þehirlerde bulurduk birbirimizi. Ayný þehirde ayný havayý soluduðumuz sokaklarda buluþurduk. Eski baðlardan kurtulamazdýk. Ve bir þey oldu. Babasýnýn tayini çýktýðý için memleketinden ayrýlmak zorunda kalmýþtý. Ben nereye gitsem onu özlüyordum. O memleketinden uzaklaþtýðý için üzgündü bense ondan. Tam on üç yýl boyunca içimde sakladým aþkýmý. Ve benden baþka kimse bilmiyordu onu sevdiðimi. O bile bundan habersizdi. Bunca yýl ona açýlmamanýn birçok sebebi vardý. En önemlisiyse, onun yanýnda kendimi hep eksik his etmemdi.  On üç yýl boyunca eksik yanlarýmý bir yapboz misali doldurmuþtum. Artýk ona olan sevdamý söylemenin tam zamanýydý. Okulun yaz tatiline girdiði sýra da o Ýstanbul’a teyzesinin evine gitmiþti.  Ve bende bir yolunu bulup Ýstanbul’a gitmek için planlar yapýyordum. Ve annem ‘’Yarýn ilk uçakla Ýstanbul’a dayýnlara gidiyoruz dedi. Günlerce plan kurup kafamý yorduðum tatil için bir kapý aralanmýþtý bana. Ama uçaða binmedim. Ýlk kez binecek biri için fazla sakin davranmýþtým. Tek bir nedeni vardý o da Meryem ile binebilmekti. Ben tüm ilklerimi onunla yaþamak istiyordum.  Ýlk kez sinemaya onunla gitmiþtim. Þehir dýþýna onunla çýkmýþtým. Ve pikniðe onunla gitmiþtim. Uçaða binmek bencillik olurdu. O gece uyku girmedi gözlerime. Belki de beklediðime deðecekti. Sonunda kavuþacaktým. Sabah çökmek üzereydi. Gece boyunca Meryem ile konuþtum. Yarýn her þey deðiþecekti. Ya istediðimiz gibi olacaktý ya da bir daha asla hiçbir þey eskisi gibi dahi olamayacaktý. Annemleri havaalanýna býrakýp otobüs terminaline gittim. Ýstanbul’a gidene kadar camdan insanlarý izledim. Kimi neþe saçýyordu. Kimi de hüzün kokuyordu. Hepsine þahit olmuþtum.  Ýstanbul’a vardýðýmda beni kuzenim karþýladý. Ýkinci geliþimdi Ýstanbul’a, Dayýmlarýn evi müstakildi. Küçük bir bahçesi ve içinde bir elma aðacý vardý. Onun gölgesinde sabahlamýþ dertleþmiþtik kuzenimle. Eve giden yolda hep Meryem’i düþündüm. Gördüðüm her surette o vardý. Gördüðüm her çiçekçi levhasýnda onun adý yazýlýydý sanki. Bineceðim her araba beni ona götürecekti sanki. Eve yaklaþtýkça içimde adýný koyamadýðým bir heyecan vardý. Nihayet varmýþtýk. Hepsini tek tek selamlayýp odaya geçtim.  Telefonum çalmýþtý. Meryem’di arayan sesinde mutluluðun hazzý vardý. Konuþma bittiðinde buluþacaðýmýz yere kuzenimle gittik. Üzerime þýk bir tiþört ve kot pantolon aldým. Ve Meryem’in doðum günümde aldýðý kol saati... Samandýra’dan Kadýköy’e geçtik. Kuzenim vedalaþýp gitti. Bende Meryem’i beklemeye koyuldum. Eminönü feribotu ile geldi, sahildeki çay bahçesinde bir çay eþliðinde mehtabý izledik bir süre. Kolumdaki saati fark edip gülümsemiþti. O gün çok mahcup olmuþtum. Bir Nisan’da doðduðum için, komedi gibiydi doðum günü hatýralarým. Bu da onlardan biriydi. O gün sýnýfa gittiðimde kimse ilgilenmedi benimle. Hepsinde bir soðukluk vardý. istemeden onlarý kýrmýþ olabilir miyim diye düþündüðümde hoca içeri girmiþti. Herkes ayaða kalkmýþtý. Hoca yerlerimize oturmamýz için iþaret edip Ýbrahim sen kalk ‘’herkes performans ödevini terslim etti sen niye vermiyorsun çýk dýþarý ve ben çaðýrmadan sakýn gelme’’ dedi. O an utancýmdan yerin dibine girdim.  Bahçeye çýktým ve kimsenin göremeyeceði bir gölgeliðe geçtim. Okul nöbetçisi beni çaðýrdýðýnda hýþýmla gittim. Yeni bir azar iþitemezdim. Kapýyý çaldýðým gibi içeri girdim. Hep bir aðýzdan ‘’ iyi ki doðdun Ýbrahim ‘’dediler. O an þaþkýnlýktan ne diyeceðimi bilemedim. ‘’Sizin de kutlu olsun’’ diyebildim. Mumlarý üfleyip, pastalarý tabaða koyup yerleþtirdikten sonra sýra hediyelere gelmiþti. Herkes hediyeleri takdim ettikten sonra sýra Meryem’e gelmiþti.  Oda hediyesini vermiþti.  O günü hiç unutmadým ve hiç unutmayacaðým. Daldýðým hayalden Meryem’in sesiyle çýkmýþtým. ‘’Yine neye daldýn hayalbaz’ ’dedi.  Okulda doðum günüm için düzenlediðiniz þakayla karýþýk kutlama geldi aklýma dedim. O an ikimizde gülmüþtük.  Ýstanbul bugün bir baþka güzeldi. Meryem anlam katýyordu bu koca þehre. Lisenin bitimine son bir sene kalmýþtý. Bu liseye dair son yazýmýz olacaktý. Ve benim artýk Meryem’e açýlmam gerekiyordu.  Çayý içmiþtik. Hesabý ödedikten sonra Üsküdar’a geçmiþtik. Kýz kulesi gece bir baþka güzeldi. Meryem’in gözleri ýþýl ýþýldý. Tam zamanýydý ona anlatmalýydým her þeyi. Ta en baþýndan beri onu deliler gibi sevdiðimi. Meryem dedim. ‘’ Bugün çok güzel bir gündü. Böyle bir günü seninle geçirmenin mutluluðunu yaþýyorum. Sana anlatacaklarýmý lütfen sonuna kadar dinle ve sakýn sözlerimi keseyim deme. Cesaretimi zor topladým’’ dedim. Meryem tamam dercesine baþýný sallasa da þaþkýnlýðýný gizleyememiþti. Ve ne diyeceðimi merak ediyordu. Hiç zaman kaybetmeden konuþmaya baþladým.’’ Biz hep bir arada büyüdük farklý þehirlere düþse de yollarýmýz.  Ben on üç yýl boyunca hep seninle konuþabilmenin hayalini kurdum. Ben seni gördüðüm ilk andan beri deliler gibi seviyorum ’’dedim.  Ve hâkim karþýsýnda yargýlanan bir mahkûm gibi vereceði kararý beklemeye koyuldum. Yüzündeki þaþkýnlýk gitgide büyüyordu. Ve sonunda verdi cevabýný ‘’Niye bu kadar bekledin ki teklif etmekte. Bende hep bu aný bekledim. Bir gün bana açýlmaný, sakýn sen niye açýlmadýn ki deme çünkü korktum. Bunca yýllýk dostluk biterse diye. Ama sen benden daha cesur çýktýn. Benim sevdamdan da büyük aþkýn. Ama artýk yanýmdasýn ya bu bana yeter’’ dedi.   O an heyecandan ne yapacaðýmý bilemedim. Ve Meryem ilk kez orada bir buse kondurdu yanaklarýma. Artýk el ele göz göze yürüyorduk.  Artýk konuþma bitmesin diye saçmalamak yerine aþk cümleleriyle bitiriyorduk konuþmalarý. Geceler daha güzel, sabahlar daha bir renkli geçmeye baþlamýþtý. Lise bittikten sonra,  O Ankara Hacettepe Üniversitesi çocuk geliþimi bölümünde okumaya baþlamýþtý. Bense lise biter bitmez Kpss sýnavýna girip memuriyeti seçmiþtim. Bazý seçimlerimiz mecburiyettendi. Nitekim memuriyet de öyle olmuþtu...

Konuþmalar hep yarým kalmaya baþlamýþtý. O eski sýcaklýk yoktu artýk. Sürekli tartýþmalar baðýrýþlar, çaðýrýþlar… Sonra öðrendim ki, evleniyormuþ. Ondanmýþ tüm bu soðukluklar.  Evleneceðini duyduðumda nefesim kesildi adeta, onca yýl bekle tam açýlmýþken bir baþkasýyla evlenmesine þahit ol. Ayrýlýðýn ilk yýllýnda kimseyle konuþmak istemiyordum. Sonra farklý þehirlere seyahat ediyordum. Yeni yüzler görmek, yeni dostluklar kurmak için. Ve tabi Meryem’i unutmak için. Yine bir yolculuða çýktýðým sýralarda,  Bursa terminalinde mola vermiþti hareket halindeki otobüsümüz. Bir þeyler yiyip içmek için boþ bir masaya geçtim. Tam o sýra da Meryem’i gördüm. Bir adam ve bebekle yan masada oturuyordu. O da benim tarafýma döndüðünde göz göze gelmiþtik. Gözlerimizi kaçýrmýþtýk birbirimizden. Derken Meryem ile ayný masa da oturan adam kalkýp lavaboya kadar gitti. Meryem aðlamaya baþlayan oðlunu susturmaya çalýþýyordu ‘’Sus oðlum sus artýk Ýbrahim’ ’diyordu. O an fark ettim ki çocuðuna benim ismimi vermiþ.  Üzülsem mi yoksa sevinsem mi bilemedim. Bir yandan sevdiðim kadýnýn da beni hala unutamadýðý gerçeði, diðer yandan da o adam ve o adamdan olan Ýbrahim! Otobüs muavini anons etmiþti. Kalkarken onlarýn bulunduðu masanýn önünden geçtim. Gizliden Meryem’e baktým aðlýyordu. Kendimi zor tuttum.  O artýk bir baþkasýnýn olmuþtu. Ama ya aklý? Aklý bendeydi. Bir insan aklýyla da aldatabiliyordu. O güne ve Meryem’e dair aklýmda kalanlarýn özeti gibiydi. Çocuðuna adýmla seslenmesi. Derken bir gün bir mektup geçti elime Meryem’den. Alelacele okumaya koyuldum.

‘’Merhaba sevdam

Ýnan bin kere düþündüm bunu yazarken, acaba yazsam mý diye? Ama senin de bunu bilmene hakkýn var. Ben ne seni aldattým ne de senden baþkasýna yar oldum. Ben bir tek senin oldum. Seninle otobüs terminalinde karþýlaþtýðýmýzda yanýmda duraný eþim ve o bebeði de çocuðum sandýn. Ama hakikat öyle deðil. O benim eniþtemdi. Ýbrahim ise benim yeðenimdi. Onun ismini ben koydum. Ablamlarda sað olsun beni kýrmadýlar. Þimdi diyeceksin ki o zaman neden ansýzýn çekip gittin ve hiçbir þey yokken terk ettin beni. Onun da bir cevabý var sevdam.  Kanserle mücadele ediyordum. Senin de üzülmeni istemedim. Bu yüzden ayrýlýk süsü verdim.  Tam bir yýl boyunca tedavi gördüm. Ve doktorlar artýk umutsuz vakasýn dediler.  Üç aylýk bir ömrüm var. Þimdi sana haber vermesem üç ay sonra bir ömür isyan edecektin. Beni, affet seni seviyorum ‘’

Mektubu okurken gözyaþlarýmý tutamadým. Meðer hala seviyormuþ beni. Ve benden baþka kimse olmamýþ hayatýnda. Ama ya o hastalýk! Ah Allah’ým en sevinçli anda gelen üzüntüler insaný en çok yaralayan gerçeklerdir. Ýlk kez böylesine savunmasýzým. Üfleseler sönecek güneþim. Ýlk iþim adreslerini öðrenip Meryemlere gitmek oldu. Meryem beni gördüðüne sevinmiþti.  Hasan amca ve makbule teyze de öyle. Ýçeri buyur ettiler. O gün heyecandan ne yapacaðýmý bilemedim. Yemek yerken bile terler bir yaðmur damlasý gibi akýyordu tenimden.  Yemekte gözlerim hep Meryem’in olduðu yöne kayýyordu. Yüzünde büyük bir mutluluk vardý. Keyifliydi benim asýk suratlý halimin aksine… Yemekten sonra Hasan amca ve makbule teyze uyumak için odalarýna çekildiler. Yine biz bize kaldýk. Okul günlerindeki gibi... Meryem ile balkona geçip yýldýzlarý izledik bir müddet. Her yýldýz kaydýðýnda bir gözyaþý süzülüyordu gözlerimizden yanaklarýmýza. Birbirimize sýmsýký sarýldýk. Ýstila sonrasý ganimet diye kaçýrýlmýþ esirler gibi…

 Sayýlý günlerin hep uzun olduðunu ve hiç geçmek bilmediðini söylerdik hep. En çok da yaz tatiline girerken. Þimdiyse hiç geçmesin istiyoruz. Not defterime bir þeyler karalamanýn tamda vaktiydi. Ýçeriden çantamdan çýkarýp getirdim. Ve daha elimdeyken Meryem hýzlýca alýp kaçtý ne yaptýysam da vermedi. Onsuz geçen günlerde yazdýðým þiirleri okudu. Gözleri doldu. Sonra yanýma yaklaþtý ve sarýldý. ‘’Demek bu kadar çok seviyorsun beni ’’dedi. Bende üzüldüðümü belli etmemek için biraz da þakayla karýþýk ‘’ Hayýr bu kadar çok sevmiyorum seni, bu kadarýndan da fazla seviyorum seni’’ dedim. Ýkimizde bir yandan gözyaþlarýmýzý silip diðer yandan da kahkaha atmaya baþlamýþtýk. Ýlk kez böylesine mutluydum. O gece hayatýmýn en güzel gecesiydi. O günün sabahýnda yola çýkýp eve dönmüþtüm.  Bir daha gelmek ve gelip de görebilmek umuduyla. O sabahtan sonra bir kez daha geldim Ankara’ya. Keþke hiç gelmeseydim dedim. Meryem bir kez daha terk etmiþti beni. Hem de bu sefer hiç dönmemecesine. Onu beyazlar içinde görmekti hayalim. Oysa hayal ressamým beni yanlýþ anladý.

‘’Dön gel desem gelir misin? Beni affet sevdiðim bir affýný iki etmem’’