toparlamýþ yolu düþünme zamaný gelmiþti. Salimen bir varsaydým diye, geçti içimden. Hava karamaya baþladýðýnda yavaþça kalkarak yola çýkmaya hazýrlandýðým sýrada, ileride çevirme var dediler. Benim gibi eksik evraký olanlarda bekliyorlardý, onlarla oturup sohbete baþladýk. Kafamdaki düþüncelerden biraz olsun kurtuldum sanýrken bizleri tanýyan þoförlerden biri birden bana dönerek:

---Hikmet, Ustan nerede?

Böyle bir soru beklemediðim için bir an þaþýrdým., ne diyecektim? Doðru söylesem olmazdý. Biraz düþündükten sonra:

---Ustam Düzce yakýnlarýnda çok rahatsýzlandý, kuvvetli ishali vardý, çok tehlikeli dediler. Bu yüzden on, on beþ gün yatmasý gerekecekmiþ. Bana sen git, gel dedi.

---Karþýmdaki arkadaþ:

---Geçmiþ olsun, Dönünce Ustana selamýmý ilet, belki bende Düzce’ye uðrar, geçmiþ olsun derim.  

Vay canýna, adam ya uðrarda yalaným ortaya çýkarsa diye korktum. Ama ne olacaksa olsun. Hele ben iþimi tamamlayým diye düþündüm.

    Bir müddet sonra çevirmenin bittiðini, yolun müsait olduðunu söylediler. Benim gibi eksiði olanlar besmele çekerek yola çýkmaya baþladýlar. Bende onlarýn arkasýnda yoluma çýktým. Aheste bir þekilde yoluma devam ediyor, her hangi bir zorlukla karþýlamadýðým için seviniyordum. Þarký, türkü söylüyor kendimi oyalamaya çalýþýyordum. Derken hiç beklemediðim bir yerde Polislerin yol kestiðini görünce; ‘’Aha þimdi hapý yuttun Hikmetim, boþuna sevindin, þimdi ne yapacaksýn bakalým?’’ diye söylenerek üstlerine doðru gittim ve uyarýlara uyarak yol kenarýnda durdum.

    Gebze civarýydý ve ortalýkta benden baþka kimsede yoktu. ‘’Nerden çýktý bunlar, ne vardý durduracak, az bir yolum kalmýþtý diye mýrýldana mýrýldana yavaþça arabadan inerken eksiði olan diðer arabalarýn buradan  nasýl geçtiklerini anlayamamýþtým. Yaklaþýp selam verdim:

---Selamünaleyküm., iyi akþamlar.

---Aleykümselam, evraklarýný ver bakalým.

Dedi, içlerinden biri.

    Küçük çantayý yanýma almýþ olduðum için arabanýn ruhsatýný, yüke ait evraklarý verdim, incelediler. Biri bana dönerek:

---Ehliyet?

---Yok, henüz almadým.

---Þoförün nerde?

Düþündüm en iyisi olanlarý anlatayým diye geçti içimden. Ya inanmasalar! Hem inansalar da ehliyetsizlik büyük suçtu.

---Yok,

Dedim. Evraklarý alan memur cipte bulunan arkadaþýnýn yanýna gitti. Gecenin bu vaktinde olduðum yerde kuzu kuzu beklemeye baþladým. Bu arada ikinci bir Polis arabasý yanýmýza gelerek durdu. Gelenler arabadan inip diðer Polislerin yanýna gittiler. Bir þeyler konuþtular fakat konuþulanlarý duyamadým. Konuþma uzun sürünce tedirgin olmuþ halde bir ileri bir geri olduðum yerde dönüp durdum. Polisler sürücüleri hiçbir zaman böyle bekletmezlerdi,  bilmediðim bir þey mi vardý acaba? Evraklarý alan memur, cipten inerek yanýma geldi:

---Al evrakýný yoluna devam et.

Þaþýrmýþ, hayretler içinde kalmýþ, bu durumumu çok da belli etmemeye çalýþarak evraklarý aldýktan sonra, teþekkür edip yola çýkarken, yanýma gelen memurun yüzündeki o anlamlý ifadenin ne olabileceðini bir türlü çözemedim. Bana çok garip bakmýþ,  ne yaptýðýný bilen biri gibi tebessüm etmiþti.

     Yoluma devam ederken yaþadýðým garip olaylara bir yenisinin daha eklenmesi beni oldukça tedirgin etmiþti. Neler oluyor, neler yaþýyordum? Þu an için, içinde bulunduðum karmaþýk durumu uzun uzun düþündüm, lakin bir türlü çözemedim. Hayatým bir anda nasýlda deðiþmiþ, bilmediðim bir yöne doðru þekillenmeye baþlamýþtý. Olanlarýn benimle ilgisi olmasa da, beni bir þekilde etkiliyordu. Hadi hayýrlýsý diyerek yükümü boþaltacaðým Harem’e yakýn ambarlara doðru ilerlemeye baþladým.

    Ambarlara geldiðim zaman sabah ezaný okunuyordu. Bir aksilik olmadan son noktaya geldiðim için sevinçliydim. Baþarmýþ, Usta’mýn isteðini yerine getirmiþtim. Ýçim bir hayli rahat ve görevini yerine getirmenin verdiði huzur ile arabayý yükün boþalacaðý yere getirerek durdurdum. Yakýnlarda kamyoncular için devamlý açýk sabahçý kahvehane ve lokantalar vardý. Aç deðildim, yinede güzel bir sabah çayý içince kendimi iyice toparlamýþtým. Vakit erken olduðundan çýkýp þöyle bir dolaþmak istedim, birkaç insanýn yakýndaki bir camiye gittiðini gördüm.

    Yaþadýklarýmdan sonra içimden Camide namaz kýlmak geldi. Camiye gidenlerin arkalarýndan bende camiye vardým. Þadýrvanda güzel bir abdest aldýktan sonra içeri girdim. Ýçeride birkaç kiþi vardý, ezan okunmuþ ama namaz vakti henüz gelmediði için Ýmam Kuran okuyordu. Oturdum, sessizce dinlemeye baþladým. Ýmamýn güzel sesiyle okuduðu Kuran iliklerime kadar rahatlamamý saðlamýþtý. Aklýmý tamamen güzel Kurana verip bir süre baþka bir þey düþünmedim. Vakit geldiðinde beþ altý kiþi ile beraber sabah namazýný kýldýk. Namazla ve dinimle ilgili pek çok bilgiyi, okuldan, Ustamdan, köyümüzün Ýmamýndan öðrenmiþtim. Bu konuda bana yetecek bilgiye sahiptim. Namaz sonunda Allah’a bolca dua ettim. Yaþadýklarýmdan sonra dua etmek ve camide namaz kýlmak bana iyi gelmiþ huzur içinde dýþarý çýktým.

    Hava aydýnlanmak üzereydi, acýktýðýmý hissedince ve lokantaya yöneldim, içeri girerek bir masaya oturdum. Yemeðimi beklerken ilerde bir masada oturan birilerinin ara sýra beni izlediðini fark ettim ama tesadüftür diyerek gelen çorbamý içmeye baþladým. Dikkat ettim, karþýdakiler bana bakýyorlardý, caným sýkýldý. Kamyoncuya benzemedikleri belliydi, yanlarýna gidip niye baktýklarýnýn nedenini sorardým, hatta ikisinin de hakkýndan da gelirdim, lakin kýsa sürede çok olay yaþadýðým için baþýma bela gelmesini istemiyordum. Yemekten sonra dýþarý çýkýp uzaklaþtým.

    Zamaný gelince ambarlar açýldý, yükü boþaltmaya baþladým. Orda da Ustamý sorduklarýnda ayný yalaný uydurmak zorunda kaldým. Ýnanýp inanmadýklarýný bilmiyorum. Yük boþalýnca evrak iþlerini tamamlayýp, bir miktarda para alarak iþimi bitirmiþtim.

    Artýk dönme zamaný geldi Hikmet diyerek Arabayý çalýþtýrdým, ambar bölgesinden henüz çýkmýþtým ki birden arabamýn önü bir taksi tarafýndan kesildi. Ne olduðunu anlamadan arabadan iki kiþi çýkarak bana doðru geldiler ve arabadan inmemi istediler. Kaçmayý düþündüm fakat altlarýnda taksi vardý, beni kolayca yakalarlardý, hem niyetlerinin ne olduðunu henüz bilmediðimden kaçmaktan vazgeçtim. Arabayý müsait bir bölgeye çekince aþaðý indim, kapýlarý kilitledim. Ne olur olmaz diye para ve diðer evraký koltuk altýna sakladým. Adamlar yanýma gelerek bana Ustamý sorunca bende yine ayný yalaný anlattým. Daha bana inanýp inanmadýklarýný bile anlamadan, biri yanýma yaklaþarak sýrtýma bir silah dayadý, dediklerini yapmasam beni öldürebileceklerini söyleyince ne olduðunu bile anlamadýðým bir belanýn daha içine düþtüðümü hissedince korktum. Beni taksiye bildirip bir müddet yol aldýktan sonra daha sakin bir yere gelince durdular.

---Ne yapýyorsunuz, benden ne istiyorsunuz?

Dedim.

---Ustan neden gelmedi?

---Hasta.

---Doðru söyle lan?

Ýþ ciddiydi ve þaka tarafý yoktu. Adamlardan birisi elinde sivri bir býçaðý boðazýma dayamýþtý bile.

---Tamam, her þeyi anlatacaðým. Az geri çekilin.

Biraz aralanýnca rahat bir nefes aldým, ama çok þaþkýndým. Baþýma bunca iþ ardý ardýna neden geliyordu? Sabahleyin beladan kaçmak için lokantadaki adamlardan çekinirken yine baþým belaya giriyordu. Ama hala nedenini anlamadýðým bu durum karþýsýnda bunalmýþ, terlemiþ, sinirlerim gerilmiþ, yine ayný titremeler baþlamýþtý.

---Ustamý polisler yakaladý, esrar bulundurmaktan.

---Ne! Yakalandý mý?

---Ne zaman?

---Dört gün önce.

---Þimdi nerede?

---Son olarak Düzce’de mahkeme olduk.

---Seni niye býraktýlar?

---Benim bu iþle ilgim yoktu. Ustamda öyle söyleyince býraktýlar.

---Ne yani seni böylece saldýlar mý?

---Evet.

Anlattýklarýma adamlar çok þaþýrdý. Hem ustamýn yakalanmasýna hem de benim býrakýlmama kýzýp durdular. Dýþarý çýkýp kendi bir süre kendi aralarýnda konuþtular. Hallerinden hiç de  hoþ olmayacaðým konuþmalar yaptýklarý açýkça belliydi. Ýçlerinden biri içeri girerek:

---Patrona gideceðiz, birde olanlarý ona anlat bakalým.

---Anlattým ya size beni neden býrakmýyorsunuz? Olanlarý gidin siz anlatýn.

---Kes lan sesini, ne yapacaðýmýza sen mi karar vereceksin?

Görünüþe göre bunlardan kurtuluþum yoktu. Kaderimize razý olmaktan baþka ne yapabilirdim ki. Adamlar hem silahlý hem de laftan anlamayan cinstendiler. Polislerden kurtulmanýn sevincini yaþayamadan yine bir belanýn içine düþmüþtüm, bakalým bunlardan nasýl kurtulacaktým? Kimdi bu adamlar diye düþünürken aklýma ustamýn mahkemede adýný vermediði esrarý alacak olanlar takýlmýþtý. Ustam gelmeyince, beni bularak nedenini öðrenmek istemiþlerdi her halde. Ýyide ne olduðunu anlattým. Peki, neden beni býrakmadýlar, benimle ne iþleri olabilirdi? Korkmanýn yaný sýra birkaç gün içinde yaþadýklarým zaten beni hayli yýpratmýþ, þimdi birde baþka bir belaya bulaþmak sinirlerimi yormuþ, saðlýklý düþünemez olmuþtum. Zaten olaylarý tam olarak anlayacak yaþta da deðildim.

    Araba ile yarým saate yakýn yol alarak Ýstanbul’un Beykoz taraflarýnda orman içinde güzel bir eve geldik. Etraf bol yeþillik, evin çevresi de yüksek aðaçlarla çevrilmiþ haldeydi, bu yüzden evin yanýna gelmeyince görülmesi zordu. Evin dýþýnda çimenlerle kaplý güzel bir bahçe, çimler arasýnda güller açmýþ, kuþ sesleri ortalýðý inletiyordu. Mis gibi bir havayý soludum içime, burasý ne güzel kokuyordu. Ev iki katlý taþ bir binaydý ve çok gösteriþli yapýlmýþ olduðundan insanýn durup bakasý geliyordu. Fakat benim sýkýntým, korkum bana yetmiþ bu güzellikleri seyredecek durumum da çok yoktu. Adamlardan biri:

---Hadi bakalým birde patron dinlesin seni.

Hiç konuþmadým, ite kaka beni içeriye soktular. Giriþte büyük bir salon ve her tarafýnda deðerli eþyalar bulunuyordu. Bizim geldiðimizi gören evdeki bir adam koþarak merdivenleri çýktý. Ben de adamlarýn arasýnda ayakta durmuþ, öylece etrafý seyrediyorum. Gerçekten çok güzel, yaþamaya deðer bir evdi. Her þey yerli yerinde tertemiz, cam eþyalar pýrýl pýrýl parlýyor, ben bunlarýn çoðunu ilk defa görüyordum. Hele merdivenlerdeki aðaç iþlemeler! Kim bilir ne çok emekleri vardý yapan ustalarýn? Merdivenler ve yerdeki döþeme halýlarla kaplý, halýlar güzel nakýþlarla süslüydü. Buranýn sahibi çok zengin olmalý diye düþünürken, yukarý çýkan adam aþaðý geldi ve yanýmdakilere dönerek;

---Patron yeni kalktý, birazdan gelecek,

Dedi. Bende merak içinde olacaklarý bekliyordum. Ustam yakalanmýþ, esrara el konulmuþtu. O halde beni dinleyip býrakýrlar diye pek endiþeli olmasam da yinede korkuyordum. Adamýn birinde silah, diðerinde býçak vardý. Ayakta bekleme faslý bir hayli uzun olunca yorulmuþ, buna raðmen oturalým da diyememiþtim. Aksi gibi gece boyu yol gelmiþ hem de uykusuzdum. Ah be þuradan bir gitseydim derken, merdivenlerin baþýnda temiz giyimli, orta yaþlý bir adam belirdi. Beni önce bir süzdü, sonra yavaþ yavaþ aþaðýya doðru inmeye baþladý. Yanýmdakilere:

---Kim bu çocuk?

---Malý taþýyan þoförün muavini.

Demek beni önceden de tanýyorlarmýþ.

---Ne iþi var burada?

---Þoförü gelmedi, sorduk önce demek istemedi. Sonra, Düzce’de polis tarafýndan yakalandýðýný anlattý. Mal ele geçmiþ, birde sen dinle Patron.

    Adam bana anlamlý anlamsýz bakarak yanýma yaklaþtý. Birden eliyle çenemi tutarak yukarý kaldýrdý. Çenemi kocaman elleriyle sýkarken caným çok yandýðý halde sesimi çýkarmadan sinirli bir halde ona bakýyorum.

---Seni niye býraktýlar bakalým?

---Benim bir suçum yok hem ben bu iþlere karýþmam. Ustamda mahkemede benim suçumun olmadýðýný söyleyince Hâkim býraktý.

---Senin haberin yok mu?

---Neyden?

---Canýmý sýkma ulan, kaç senedir ustanýn yanýndasýn hiç mi görmedin ne yaptýðýný?

---Hayýr.

---Anlaþýldý konuþmayacak bu piçi alýn arkaya kapatýn.

---Benim bir þeyden haberim yok, polislerde beni çok sýkýþtýrdý. Ustamýn ne yaptýðý beni hiç ilgilendirmezdi, býrakýn beni…

Diye baðýrdým. Yüksek sesle baðýrmam, iyi bir tokat yemekten kurtaramadý. Yanaðým öyle sýzladý ki, hayatýmda böyle þamar yememiþtim. Canýmýn acýsýyla:

---Allah belanýzý versin, ne istiyorsunuz benden?

Diye tekrar baðýrýrken iki adam hemen yanýma yaklaþtý kollarýmdan tutup evden çýkararak arka tarafa götürdüler. Burada tek katlý küçük bir ev gördüm. Oraya doðru gittik, kapýyý açtýlar hep beraber içine girdik. Evin orta kýsmý boþ, kenarlarýnda kullanýlmayan malzemeler, bahçe araçlarý vardý. Beni bir sandalyeye oturturken, biri ellerimi bulduðu iple baðladý. Caným acýyor, yüzüm hala yanýyordu. Artýk ne yapmam gerektiðini bilemeden, sadece seyrediyor nasýl kurtulacaðým diye düþünüyordum. Aklýma yalvarmak gelse de vazgeçtim, çünkü bu insanlarýn bana acýyacaklarýný sanmýyordum.

   Ne istiyorlardý acaba? Suçumun olmadýðýný, ustamýn ne yaptýðýný bilmediðimi söyledim. Hala niye anlamak istemiyorlar? Beni iyice baðlandýktan sonra tek baþýma býrakýp dýþarý çýktýlar. Az sonra dehþet suratlý biri, elinde bir sopa ve kýsa iple içeri girdi. Ýçimden, ‘’þimdi yandýn oðlum Hikmet, bu genç yaþýnda öleceksin ölmeye de bari çok acý çektirmeseler sana’’ diye mýrýldanýyordum. Korku ve heyecaným iyice arttýðýndan titreme nöbetlerim baþlamýþtý.

---Korkma daha bir þey yapmadým, biraz sonra titrersin,

Derken çirkin bir þekilde gülüyordu.

Bu sýrada beni buraya getirenlerden biri içeri girdi ve bana dönerek:

---Bak evlat canýnýn yanmasýný istiyorsan bana doðrularý anlat. Mal ve ustan nerede?

---Dedim ya yakalandý.

---Madem yakalandý sen burada ne arýyorsun?

---Mahkemede Hâkim suçsuz olduðumu anlayýnca beni býraktý.

---Oðlum sen bu martavalý kime anlatýyon, bizi aptal sanma!

---Abi gözünü seveyim, vallahide billahi de aynen anlattýðým gibi.

Adam biraz düþündü gezindi, birden bana doðru eðilerek:

---Maden ustan yakalandý, sen býrakýldýn, yoksa Ustaný sen mi ispiyonladýn?

---Ýnanýn ben Ustamýn ne yaptýðýný, ne taþýdýðýný hiç görmedim ki onu ispiyon edeyim.

Suratýma okkalý bir yumruk geldi.

---O…..pu çocuðu seni.