Günü birlik cümleler kuruyorum,

Ellerimle dizip bin bir ihtimam ile

Yakýp yýkýlasý kaleler inþa ediyorum;

Nizamý bitiþik odalar

Duvarlarý þeffaf

Ve hüzünlü adamlarla kadýnlar

Birbirinin nezdinde.

Ýtham dolu kör bakýþlar

Ve anlýk sevinçler yaþýyorum

Yine de bir dokunup

Bin ah iþiteceðiniz.

Sessiz yarýnlar saklý iken

Bitiþiðinde cümlelerimin…

Ayrýk notalar,

Sapmýþ rotalar,

Ýstikameti çýkmaz sokak

Hatta tek gerçek

Ölüm kadar.

Kýrýk ya da kýrýlgan

Kýrgýn alabildiðine;

Sitem yüklü isyanlarýnda

Adýmý haykýran

Tüm zafiyetim ile

Duraksadýðým.

Varsýl bir hüküm belki de

Olsa da her bir kelam

Alabildiðine nüktedan.

Peyder pey tüketiyorum ömrü,

Tükeniyorum günbegün.

Anlatamadýðým hikâyem

Varla yok arasý:

Hikâyemin tek mimarý

Ne mi saklý, demek

Düþse de payýma.

Tekile indirgendiðim

Dünyamýn ilk ve son itirafý.

Tüm hikmeti aslýnda

Edilgen zaaflarýmýn

Eriþemediðim miracý varlýðýmýn.

Son sözüme hasret üç beþ cümle

Hatta tek namzet

Acýmasýzlýðýn mizacý

Kadar yeknesak

Son nokta ya da son durak

Varamayacaðýmý bile bile.