Online Üye
Online Ziyaretçi
Yıl 2015…30 yaşındayım ve hüzünlüyüm. Sebebi? Bir çok sebebi var tabii ki. Ama hepsini anlatmaya gücüm yetmez. Bir cefa, acı bulutu göğsümün tam ortasında. Ne yapsam gitmiyor. Zaman da çare olmuyor hüznüme. Ne yapacağımı bilmiyorum.
Sevdim zaman zaman bende. Bir ailem olsun istedim. Korktum günahlardan, kötülüklerden. Kötü insan değilim. İyi olmak istiyorum bende. İyi insan! İyi insan dediğinde nedir ki zaten. Başkalarının iyi dediği mi iyi insandır? Yoksa yalnızlar mı iyi insan sınıfına girer? Kendime özgüvenim olmadan büyüdüm ben. Cesaret dediğin tuttuğunu koparmak ve kalp kırmak ise düşünmeden; evet! Cesaretsiz biriyim ben. Sessiz ve hisli bir yapım var. Birilerinin ‘’siktir et’’ dediği şeyleri boşverip geçemeyen bir yapım var.
Her zaman sevmek istedim. Sevdi de kalbim bazı kalpleri. Bazısından karşılık aldı, bazısı tınlamadı bile. Ama her zaman sevgiye muhtaç kaldı bu bünye. Ekmek gibi, su gibi sevgiye aç kaldım çoğu zaman. Yılmadım yine sevdim, yine sevdim. Sevgim et bedenin ötesinde idi. Sevgim kalplerden ötesini geçti. Şelale gibi, çağlayan gibi sevdim. Günahsız sevdim. Şimdi yıllardır ölü kalbim, küçük bir kıpırtı buldu. Ama çıkamadı mezarından. Öyle kısa sürdü ki bu darbe. Tek tur attı damarlarımda kan; o kadar!
Şimdi sessizim. Şimdi kahrı bitmeyen dünyada yalnızım. Her zaman da yalnızdım ya! İşim varmış cehennemin dibine, para pul varmış ya da yokmuş cehennemin dibine! Yiyormuşum içiyormuşum cehennemin dibine! Bilmiyorum öldü mü bu kalp, ölü taklidinde mi?