“Ýnsanlar uykudadýr. Ölünce uyanýrlar.”- Hz. Muhammed

Adam kamerasýyla manzarayý kaydediyordu. Ve þunlarý düþünüyordu: “Doðayý, dört duvar arasýnda da görebileceðim. Oysa kamera, karþýsýnda olduðu ve kaydettiði halde, göremiyor. Onun yaptýðý, canlý, cansýz, yakýn, uzak, menziline giren her þeyden yansýyan ýþýðý, elektromanyetik frekanslara çevirip kaydetmekten ibaret. O, hiçbir þeyin farkýnda deðil. Hiçbir þeyi görüp yorumlayamýyor; bir anlam veremiyor. Çünkü idrak sahibi deðil. Çünkü hayat sahibi deðil. O, sadece kaydediyor. Hem de aðacý aðaç, çiçeði çiçek olarak bile deðil, sadece frekanslar olarak… Ve ben, bu kaydý ekrana ilettiðimde, ekrana yansýyan elektrik sinyalleri olacak. Ama yine de ben, onlarýn aðaç, çiçek, kuþ olduklarýný anlayacaðým, seslerini duyacaðým. Bir köpek ise, o ekranda yalnýz anlamsýz karýncalanmalar görecek. Hiçbir zaman zihninde, o ýþýklý karýncalarýn farklý sinyallerine bir bütünlük getirip, onlarýn gerçeðini idrak edemeyecek. O, her zaman bizim yayýn yokken algýladýðýmýzý algýlayacak: ýþýklý cýzýrtýlar… Cansýz kamera, canlý köpek ve ben. Madde, evrim geçirdikçe idrak kazanýyor olmalý.”